Kendime Yeni Bir Ben Lazım !

1. bölüm

Valizime son olarak en sevdiğim oyuncak ayımıda koyup kapatmaya çalıştım , ama çok şiştiği için bir türlü kapanmıyordu. Bu sırada 5 yaşındaki kardeşim çağrı odama girdi ve gülerek " Ben olmasam hiç birşeyi doğru düzgün yapamayacaksın ablaaa " dedi ve gelip valizin üstüne oturdu böylece bende valizi kapatıp , gülerek "sanırım haklısın ufaklık " dedim. Ona ufaklık dememe çok sinir olurdu kaşlarını çattı ve beni gıdıklamaya başladı , bu sırada annem geldi ve bizi öyle görünce mutlu bir şekilde " Hey ! sizi şımarıklar çabuk işinizin başına " dedi . Biz hemen gülmeyi bırakıp askerler gibi elimizi alnımıza götürerek ciddi bir şekilde anneme selam verdik , birkaç saniye sonra üçümüz birden gülmeye başladık " ben siz olmadan ne yapacağım " dedim iç çekerek , annemle kardeşimde gülmeyi bırakmıştı annem " seni gerçekten çok özleyeceğiz bitanem " dedi.

Bu mutlu aile tablosuna göre benim hiç derdi olmayan her yere mutluluk saçan bir kız olduğum düşünülebiliriz ama aslında tek mutlu olduğum yer ailemin yanıydı ama şimdi onlardan da ayrılmak zorundaydım. Bu benim için gerçekten çok zordu...

Otobüse bindiğimde ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Camdan bakınca bana el sallayan ailemi gördüm ve gözümden bir iki damla yaş aktı yeni bir hayat beni bekliyordu... ailemden uzak bir hayat.. bu olaya neden olan kişilerden nefret ediyordum onların bu dünyada mutlu olmaya hakkı yoktu..

~·~

Yeniden o günü hatırlamıştım o berbat günü ; sıradan bir gündü başıma gelecekleri nerden bilebilirdim ki , okulin ilk gününden beri müdürün kızı yani Ebru derslerim ondan daha iyi olduğu için benden nefret ediyordu , zaten güzel olmadığım için ve utangaç birisi olduğum için herkes beni dışlıyordu birtek arkadaşım vardı oda Selin' di benim gibi onun dersleride çok iyiydi ve benden biraz daha güzeldi en azından benim gibi bakımsız değildi.

Öğlen arasıydı ;

" Çağla bugün yemeğimizi terasta yiyelim mi? " demişti Selin.

" Güzel fikir " dedim ve yemekhaneden yemeğimizi alıp terasa çıkmak için merdivenlere doğru yürüdük o gün menü de makarna vardı , ben çok sevdiğim için üzerine bolca ketçap dökmüştüm .

Biz tam merdivenlerden çıkıyorduk ki hızla aşağıya doğru inen bir çocuk Seline çarptı Selin bana bende merdivenin korkuluklarına derken elimdeki tepsi birden elimden fırladı ve şlappp !! önüne baksana gerizekalı çocuk !

Gelen çığlıkları duyunca hemen aşağıya baktım hayır bu ses Ebru'nun sesi olamazdı . Malesef onun sesiydi...

Saçından aşağı sarkan makarnaları elinin ucuyla iğrenerek ayıklarken avazı çıktığı kadar bağırıyordu .

" Ne bakıyorsunuz salaklar ! Bakmayı bırakıp yardım etsenizeeee !! Ahh çıldıracağım ! Bunu yapanı bir bulursam var yaaa ! "

Bu sözün üzerine yanında duran iki arkadaşı ( kuyrukları desek daha doğru olur. ) saf saf bakmayı bırakıp ona yardım etmeye başlamıştı.

Ben ise korkudan olduğum yerde kalmıştım etrafıma baktığımda terasta olan herkesin toplandığını ve bazılarının telefonlarıyla video çektiğini gördüm , yeniden Ebru' ya baktığımda onunda sinirle bana baktığını gördüm , evet gerçekten bana bakıyordu.

" sennn! " dedi bana bakarak , gözlerinden alevler çıktığına yemin edebilirdim. " sen yanlış kişiye bulaştın " dedi ve koşarak gitti.

~·~

Koşup hemen annesine söylemişti. Anneside onun kadar cadıydı beni odasına çağırdı ve ya bu okuldan gidersin yada sana en ağır disiplin cezasını veririm diye tehtit etmişti .

Tabiki de bu okuldan gitmeyi seçicektim zaten zorla geldiğim okulda neden daha fazla duracaktım ki , herkes tarafından dışlandığım bu okulda durmak istemiyordum. Önceden konuştuğumuza göre teyzemlerin evine yakın çok güzel bir özel okul vardı oraya giderdim büyük ihtimalle.

~·~

Ve öylede olmuştu her nekadar selinden ve ailemden ayrılmak zor olsada Balıkesir'den Antalya' ya olan otobüsüm hareket etmeye başlamıştı bile , orada herşeye yeniden başlayacaktım yeni arkadaşlar , yeni dostlar , belkide yeni düşmanlar , yeni olaylar ve Yeni bir BEN...