De keuze voor de toekomst

16.

De dagen dat Eva alleen was met Sem waren best wel stil. Ondanks alle geluidjes die haar baby maakte. Wolfs was weer werken maar deed daar buiten zo veel mogelijk zijn best haar te helpen. En daar is ze hem vreselijk dankbaar voor. Toch zou ze hem stiekem elke dag om haar heen willen hebben. Hem elke minuut van de dag samen met Sem zien.
Na een wandeling met Sem had ze besloten door te lopen naar het bureau. Het was lunchtijd en misschien had Wolfs wel tijd om even snel met hun te lunchen. 'Jij bent zeker niet speciaal voor mij gekomen?' werd er een hand op haar schouder gelegd toen ze het gebouw in wilde lopen. Lachend draaide ze zich om.
'Tuurlijk niet.' Probeerde ze nog te ontkennen. Ook al wist ze dat dat niet heel veel zin had. Wolfs wist wel beter. 'Heb je tijd om te lunchen?' vroeg ze, terwijl ze haar best deed niet onzeker te klinken.
'We moeten even verslag uit brengen, daarna heb ik tijd.' Wees hij naar de man naast zich. 'Dit is trouwens Peter, je vervanger.' Knipoogde hij.
'De beroemde Eva van Dongen..' schudde de man de hand van Eva, die zichzelf dus niet meer hoefde voor te stellen. Wolfs legde zijn hand op haar rug en nam haar mee naar binnen.
Boven, in de grote kantoortuin was Marion direct op haar af gekomen en ze had Sem in haar armen genomen. 'Wat een knap ventje ben je toch. Net je mama.' droomde ze weg en lachend nam Eva plaats op het bureau van Wolfs. Nog steeds de zelfde. Alweer de zelfde. Het bureau wat hij maanden geleden had achtergelaten toen hij weg was gegaan, door haar schuld. Maar wat hij nu weer terug had gekregen. Hij had geluk gehad dat hij na heel veel moeilijke gesprekken toch zijn baan had terug gekregen. Misschien dat haar ontslag hem ook had geholpen, ze konden het natuurlijk niet aan om beide, aller beste, rechercheurs kwijt te zijn. Eva lachte om haar eigen gedachte en negeerde de vragende blik van Marion. 'Vind je ook dat hij op Frank lijkt?' wilde ze weten, nadat ze haar zoon kort had bestudeerd.
'Een beetje.. Maar hij lijkt ook op jou hoor. Sprekend zelfs.' Knipoogde haar vriendin. Eva knikte, dat was ook zeker zo. En stiekem was ze er wel blij om. Als Sem precies op Frank had geleken had ze iedere seconde van de dag aan hem moeten denken. En dat was wel het laatste waar ze op zat te wachten.
Bijna in stilte hadden ze gegeten. Wolfs probeerde wel een gesprek met haar te beginnen, maar Eva was niet echt spraakzaam. 'Ik denk dat ik me de volgende keer bedenk, als je me vraagt te lunchen en vervolgens mij ook nog laat betalen.' Grapte hij toen ze door de stad liepen, terug naar Wolfs zijn auto zodat hij haar thuis kon brengen en daarna weer verder kon werken.
'Nou zeg..' wilde ze eigenlijk niet laten merken dat ze diep van binnen beledigd was, maar wist ze ergens ook wel dat hij dat wel had gemerkt. Door de manier waarop hij naar haar keek, wist ze dat. Ze glimlachte onschuldig en hij kneep kort maar lief in haar schouder. 'En trouwens, jíj stond er op te betalen. Weet je nog?' herinnerde ze zich ineens wat hij nog meer had gezegd. Hij lachte.
'Dat duurde lang.' Knipoogde hij. Deze reactie had hij zeker verwacht, maar iets sneller.
'Ik ben gewoon moe..' had Eva haar excuus snel klaar, al was het weliswaar een slap excuus. 'Slecht geslapen.' Haar excuus was niet gelogen.
'Hoe komt het?' kon Wolfs het antwoord wel raden maar kon hij misschien op deze manier wel met haar praten. Ze keek hem even aan en ze wist dat ze geen antwoord hoefde te geven. Hij begreep het allang.
'Frank..' zei ze toch. 'Er moet iets gebeuren, er moet iets veranderen maar ik weet gewoon niet hoe ik dat moet doen.' Zuchtte ze. Ze wachtte op hem terwijl hij het parkeerkaartje betaalde.
'Je kan het ook niet in je eentje veranderen..'
'Maar ik moet hem er wel van overtuigen dát er iets moet veranderen. Ik. Alleen. En zelfs dat kan ik al niet eens.'
'Laat mij met hem praten.' Wilde Wolfs dit al veel langer doen maar had hij netjes naar Eva geluisterd. Ze wilde het niet, maar dan ook echt niet en hoeveel moeite het hem ook gekost had, hij was niet naar Frank toe geweest.
'Nee.' Reageerde Eva direct. 'Dit is mijn zooi, die ruim ik zelf op.' Bromde ze.
'Waarom is het nou zo moeilijk om af en toe hulp te accepteren? Als je van de keuken één grote zooi hebt gemaakt ruimen we het toch ook samen op?' vond hij dit wel vergelijkbaar. 'Laat me je helpen Eva. We doen dit toch samen?' het bleef even stil. 'Eef?'
'Ja..' was het enige wat ze erop zei terwijl ze gewoon door liep. Wolfs besloot het voor nu maar even te laten, en er vanavond nog eens over te beginnen. Nu viel er toch niet echt met haar te praten.