SENDEKİ BEN

SENDEKİ BEN 1

Sadece bakıyordum.Donakalmıştım.Ve gerçekten çok korkuyordum.1 saat önce sokakta gezerken 

peşime köpeğin takılmasıyla başlamıştı olay.Köpek ondan korktuğumu anlayınca koşmaya 

başlamıştı.Bende haliyle kaçmaya.Sokak izbeydı kendimi yalnız hissedince böyle yerlere gelip boş 

duvarlara resim yapıyordum.Kendimi rahatlatacak başka bir şeyim yoktu çünkü.Ha burada ben duru.

17 yaşında,sarışın,uzun saçlı hayata pozitıf bakmaya çalısan bir kız.Evet olanlara gelecek olursak köpek peşime 

takıldığında küçük ama içine sığabileceğim bir yere girdim.Gerçekten nerede olduğumu bilmiyordum.

birkaç metre önümde duran ve  ölesiye dövülen çocuk yalvarıyordu."Lütfen lütfen yapmayın"derken 

bıçağı cebinden çıkaran adam, adam diyorum ama fazla büyük sayılmazdı.Benden 1-2 yaş büyüktü.

Hızlıca saklandığım yerden çıkıp çocuğun önüne  geçtim.Ne yaptığımı gerçekten bende

bilmiyordum.Adam bana bakıp ne yaptığını sanıyorsun sen derken kendimi  bir anda yerde buldum.

o sırada siyah mercedesten  inen ve ne yaptığını sanıyorsun diye bağıran hafif kumral,kahverengi 

gözlü,boyu benden biraz uzun olan dövmeli çocuk Ne yapıyorsun" diye tekrarladı.Ama ben adamın

vurmasıyla yere düştüğümde kafam taşa çarpınca kanamıştı.Ve 5 dakika sonra bayılmıştım.Gözlerimi açtığımda eve benzetilmeye çalışmış eski araba sanayisinde buldum kendimi .

Eski dedigime bakmayın evin içindeki pardon araba sanayisinin içindeki parçalar gerçekten çok iyiydi.

Herneyse.Nerdeydim ben başımı sert çarpmamıştım ama hala zonkluyordu. Kapı açıldığında siyah mercedesten inen çocuk olduğunu anladım.Ona boş boş baktığımda "Ne var ne bakıyorsun "dedi.

Aslında bu lafına söyleyecek çok şeyim vardıda tanımadığım biriyle bu tartışmaya girmem çok saçma olurdu.

Sonra kendimi toparlayıp "Sen kimsin ne işin var benim burda" dediğimde "Hanım efendiye bak yaralanıyor onu iyileştiriyoruz yine atar"dediğinde söze atlayıp "Eğer senin adamın olmasaydı  ben gayet iyiydim ve beni buraya getirmek zorunda olmazdin dedim.

İçten içe sevinirken "Oraya gelmeseydin"dediğinde erken sevincim birden kendini öfkeye teslim etmişti.Ayağa kalktığında odadan çıkacakken "Ben duru dedim. Oda "İsmini sormadım"diyince yine sinirden kuduruyordum.

Ama  sakin olmaya çalışıp"Ya senin ismin ne"dedim.Cevap vermeyince ona bakmaya devam ettiğim için"Ben Mert"demek zorunda kalmıştı. Odadan çıktığımızda ben tam çantamla montumu alacakken

önüme geçip ''Bu Olanları bırıne anlatırsan'' derken sözünü kesip''Bırıne anlatmıcam ''dedim.Giderken, ''Senin ıcın en doğrusu bu'' demıstı ama ona  aldırmadan çıkmıştım.Otobüsdeyken amcam dıye içimden gecırdım.Diceksınızkı anne babası varken neden amcasını düşündü.Benım anne babam ben küçükken benı terk etmişler.Bütün ailem amcam,yengem ve Doruk abimdı.

Amcamın tek çocugu vardı.doruk abı.Şirkette amcama yardım edıyordu.daha dogrusu stajerlık yapıyordu.Ünüversıtede hem okuyup hemde mecburı staja baslamıstı.Ve yengem...Kalbı kocaman,tertemız.Gözünden  bir damla yaş akmasına bıle kıyamadıgım yengem.

Amcam benı 4 yaşımda buraya getirdiğinde hiç kuşkusuz eşi ve oğlu için olan kalbıne benıde eklemiştı.Kısaca benım ailem bu ınsanlardı.ama bıyolojık ailem hakkında fazla bilgim yoktu.Çünkü amcam hiçbirşey anlatmıyordu.Bende zaten üstelemıyordum.Benı ıstemeyen bır aileyı ben neden isteyeyımkı kafasındaydım.

ama merak etmıyoda değildim.çantamın içinden telefonumu ararken sanayıde düşürdüğümü anladım.Neysekı cüzdanım burdaydı.hemen şöföre parayı uzatıp gerı döndüm.Eve geldiğimde kapıyı çalıp açmayınca evde olmadıgını anladım.Merdivende bır yarım saat oturduktan sonra kapıya bır kızla gırdığını gördüm.