Galaxies(Harry Styles)

Κεφάλαιο 1

Κατάθλιψη..Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως είμαι καταθλιπτική.Μάλλον δεν ξέρουν την διαφόρα της σκέψης από της κατάθλιψης.Το να κλείνεσαι στον εαυτό σου μερικές φορές δεν είναι κακό.Μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα ποιος είσαι.Ζω μόνο 17 χρόνια.Κάποιοι θα έλεγαν πως είμαι πολύ μικρή για να ξέρω ποια στ'αλήθεια είμαι.Όμως έχω βρει τον εαυτό μου.

Βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε ποιοί είμαστε και τί θέλουμε.Υπάρχουν όμως στιγμές που αναγκαζόμαστε να κρύψουμε τα συναιαθήματα μας.Τα "θέλω" μας..Στιγμές που δεν μπορούμε νε επιλέξουμε τι θέλουμε.Έγω πάντα ήξερα τι ήθελα και τι ένιωθα.

Ήθελα την μοναξιά κάτω από τα αστέρια.Από 3 χρονών το συνήθιζα και ακόμα το κάνω..14 χρόνια,κάθε βράδυ..Τα αστέρια δεν είναι απλά ένα φως στον ουρανό όπως πίστευα παλιά.Είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια λάμψη.Άλλωστε όλα ειναι κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνονται.

Και ναι..Είμαι και εγώ κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνομαι.Δεν είμαι μία καταθλιπτική εγωίστρια.Αλλά μία σκεπτόμενη μαθητευόμενη της ζωής.Είναι πολύ αυτό για μία 17χρονη έφηβη?Ίσως..

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχουν άλλα κορίτσια στην ηλίκια μου σαν εμένα..Να μην τους νοίαζουν οι έρωτες,τα κλάμπ και το ποτό.Εμένα με νοιάζει η αλήθεια,η ζωή χωρίς φόβο,η σκέψη και η οριμότητα.Δεν θα με χαρακτήριζα παράξενη.Αν και όταν μου λένε πως είμαι τους λέω απλά ευχαριστώ.Αν και η διαφορετηκότητα δεν είναι παράξενη.Είναι όμορφη.

Φυσικά και είμαι διαφορετική.Οι διαφορετικήτα μας αποθεί απο την πλήξη όλα τα χρόνια που ο άνθρωπος είναι στην γη.Όμως ο σύνχρονος άνθρωπος θεωρεί οτιδήποτε διαφορετικό,περίεργο και του φαίνεται αποθητό.Όμως στ'αλήθεια η ομορφιά είναι καλά κρυμμένη σε ορισμένα πράγματα,που χρειάζεσαι άπειρες προσπάθειες για να την δεις.

Έγω βλέπω την ομορφιά σε ανόργανα πράγματα όπως τα βιβλία ή τα αστέρια.Οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να είναι όμορφοι εσωτερικά..Αυτό που όλοι ξέρουν και όλοι αγνοούν είναι πως η πραγματική ομορφιά κρύβεται στο εσωτερικό.Βρίσκεται σε πράγματα που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.Η ομορφιά είναι σαν ένα βιβλίο.Όλοι το κρίνουμε από το εξώφυλλο.Κάποιοι άνθρωποι απλά το αγνοούν.Άλλοι το ανοίγουν και το διαβάζουν.Και τότε μόνο καταλαβαίνουν αν άξιζε τον κόπο.

Έτσι θα έπρεπε να είμαστε όλοι.Να διαβάζαμε τις ψυχές των ανθρώπων πριν τους κρίνουμε.Εμένα λίγοι άνθρωποι προσπαθούν να με καταλάβουν.Ίσως το στυλ μου να είναι πολύ "σοφιστικέ" για τον τύπο τους..Ίσως τελικά το μόνο που μετράει είναι το πόσο ανήθηκος θα είναι κάποιος.Αν η κοινωνία απαιτεί κάτι τέτοιο,τότε προτειμώ να μείνω μόνη στην αφάνια μου