Galaxies(Harry Styles)

Κεφάλαιο 3

Η Luma φεύγει και εγώ ανεβαίνω στο σπίτι και ξαπλώνω στο κρεβάτι.Για άλλη μια φορά είμαι εγώ και το ταβάνι με τις σκέψεις μου να μας συνοδεύουν σε ένα βαρετό ταξίδι.Άυριο είναι η πρώτη μέρα του σχολείου και δεν είμαι καθόλου χαρούμενη.Νιώθω ήδη το πολύωρο διάβασμα και οι υποχρεώσεις να μου χτυπούν ανυπόμονα την πόρτα και εγώ να προσπαθώ να αντισταθώ,μάταια.

Άλλη μία συνηθησμένη άχρωμη σχολική χρονιά χωρίς κανένα ενδιαφέρον.Τα ίδια ψεύτικα πρόσωπα και οι ίδιες φτιαχτές προσωπικότητες.Οι ίδιες μαγκές και τα ίδια "αστεία".Οι ίδιοι καθηγητές που δεν ενδιαφέρονται για τα παιδιά και έχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα,όπως και όλη η κοινωνία.

Λένε ότι το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας.Άρα η κοινωνία είναι ένας ψέυτικος γυάλινος κόσμος χώρις αισθήματα και αλήθεια.Ένας ανταγωνισμός χωρίς νόημα και μία κουβέντα χωρίς περιεχόμενο.Αυτά προσφέρει η κοινωνία.Και το κακό είναι πως οι άνθρωποι είναι η κοινωνία.

Χαμόγελα χωρίς αληθινή έννοια της χαράς.Δάκρυα με το ζόρι και υποτιθέμενη λύπη.Έρωτας για βλακεία.Κάπνισμα και ποτό για μαγκιά.Αγκαλιές χωρίς έλεος.Φιλιά και συναισθήματα που δεν ξες καν να εκφράζεις σε αυτή την ηλικία.Αυτό είναι η εφηβία.

Και εγώ είμαι υποχρεωμένη να βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτά καθημερινά στο σχολείο.Δεν μου αρέσει τίποτα εκεί.Για εμένα είναι απλά μια φυλακή της πραγματικότητας του παρόντος.Γιατί διαβάζω και είμαι καλή μαθήτρια;Για ένα μέλλον..Γιατί έτσι λένε ότι είναι.Οτι το μέλλον ισούται με το διάβασμα.Για εμένα το μέλλον ισούται με την δυναμικότητα.Αλλά για άλλη μία φορά η κοινωνία σε αναγκάζει.Ξανά.

(....)

Οι πρωινές ηλιακτίδες περνούν από την κουρτίνα και φτάνουν στα μάτια μου.Δεν θέλω καν να σηκωθώ από το κρεβάτι πως θα πάω στο σχολείο;

Τελικά σηκώνομαι και φοράω απλά και ωραία ρούχα και κατεβαίνω κάτω.Οι γονείς μου λείπουν όποτε απλά ανοίγω την πόρτα και φεύγω.Βγάζω το κινητό μου και βάζω τα ακουστικά μου.Η μουσική ακούγεται πολύ δυνατά και οι στίχοι με εκφράζουν.Κάθε λέξη και κάθε νόημα ταυτίζεται με τα συναισθήματα μου.

Φτάνω έξω από το γαλάζιο κτίριο που στα μάτια μου φαίνεται μαύρο.Βγάζω τα ακουστικά και περπατάω αργά.Δεν βιάζομαι να συναντήσω την βλακεία.Και ναι.Όπως έλεγα τα μάτια μου συναντούν για ακόμα μία φορά τους σαχλούς συμμαθητές μου.

Βαδίζω προς την βιβλιοθήκη έχοντας ξανά βάλει τα ακουστικά μου και αγνοόντας τα πάντα γύρω μου.Νιώθω απότομα να σκουντάω κάπου ή μάλλον σε κάποιον.Ένα ψηλό αγόρι με μακριά καστανά μαλλιά που καταλήγουν σε μπούκλες με κοιτάει επίμονα.Τα πράσινα μάτια του διαπερνάνε όλο το σώμα μου.

"Συγνώμη.."Η φωνή του βαριά και απλή.Φοράει και αυτός ακουστικα.Δεν τον έχω ξανά δει στο σχολείο μας.

"Εγω συγνώμη.Άκουγα μουσική και δεν σε είδα"

"Εεμμ ναι και εγω"Χαμογελάει και δύο βαθιά λακάκια κάνουν την εμφάνιση τους.

"Είσαι καινούργιος;"

"Ναι.Και το να χτυπήσω με κάποιον δεν ήταν η αρχή που φανταζόμουν.Άλλα τελικά μάλλον μου αρέσει."

Χαμογελάμε και οι δύο και η αλήθεια είναι πως νιώθω κάπως άβολα..

"Με λένε Harry.Harry Styles"

Επιτέλους γνωρίστηκαν.Ελπίζω να σας άρεσε.Μην ξεχνάτε Vote&Comment..