Once Upon A Broken Heart

Chapter One

***Chapter One***

[ZOE COLEEN GARCIA]

"I am Zoe and I have a style. No f*****g boys can ever make me cry. So for those motherf*****s who thinks their cool, i'll kick their a***s coz its mah rule!"

---- one of my favorite sayings.

Walang kahit sino mang lalaki makakapag-paiyak sakin. Pangako ko sa sarili ko. Over my dead body.

But then, I was wrong. So f*****g wrong.

Kakagising ko lang, umiiyak nanaman ako. Nakahiga pako sa kama ko, nakatingin sa kisame.

I am now in pain. So much pain about last night. Yes. Kagabi lang. Andito padin yung mga text niya.

From: Red

"Ayoko na talaga."

Me:

"Wag mo naman gawin sakin to T.T Promise babawi ako. Sorry na. Wag mo ko iwan pls T.T

From: Red

"Masaya ka naman pag wala ako diba? Para san pa kung ituloy natin to? Ayoko na Zoe. Ayoko na. Pagod na ko."

Me:

"Aayusin natin to. Magusap tayo. Mahal na mahal kita :("

From: Red

"Mahal? Nagpapatawa ka. Haha"

Me:

"Magpapakamatay ako."

From: Red

"Ha?"

Me:

"Seryoso ako."

From: Red

"Wag mong gagawin yan."

Me:

" .... "

From: Red

"Di magandang biro yan Zow."

"Zoe."

"Zoe!"

"Tsss!"

End of Conversation

After naming magtext kagabi, ginawa ko nanaman tong kinaaadikan ko. Mag-laslas. Oo, emo ako. Itutuloy ko na sana yung sinabi ko kagabi kaya lang, kasalanan yun.

Kagabi pako iyak ng iyak. Sobrang sakit, hindi tong mga sugat. Tong puso ko. Sobrang sakit.

Kahit medyo napalalim yung paglalaslas ko kagabi dahil sa gigil at galit ko sa sarili ko, hindi ko padin maramdaman yung sakit ng sugat.

Mas masakit padin tong nasa loob. Sobra. Gustong gusto ko nang mamatay.

Ako nga pala si Zoe Colleen Garcia. 16 years old, too young to be broken.

Describe myself? Well, medyo boyish, astig, napagkakamalang tomboy, nagba-banda (can play guitar and sing at the same time), cute (daw), may pagka-siga.

Yan sabi ng mga kaibigan ko. Plus pa na good-listener, strong, matatag, trustworthy, may sense kausap and good adviser. According lahat yan sa mga taong close sakin.

But deep inside, im the weakest and worsest person I know. Magaling ako mag-advice pero sa sarili ko, NGANGA.

Wala pang nakakakita saking umiiyak kaya akala nila malakas ako. Magaling lang siguro talaga akong magdala.

I can show the world a big fake smile, but I can never hide the fact na, inside of me is a shattered heart. Broken into pieces.

Dahil saan? Sa pamilya ko na napakataas ng expectation sakin and I always fail them. Kino-compare ako lagi sa Ate ko kasi successful na daw siya. The hell I care.