Young And Beautiful // Dramione // One Shout

Young And Beautiful.

İhtiyaç odasına önce Draco, sonra ben girdim. Kapıyı üzerimize kapattım. Draco endişeli ve üzgün gözüküyordu. Teni soluk, gözleri donuktu.

"Draco iyi misin?" diye sordum. İyi olmadığını biliyordum. İkimiz de iyi değildik.

Kafasını yavaşça yukarı kaldırdı ve bana baktı. Gözlerinden akan göz yaşları, bardaktan boşalırcasına yağan yağmur gibiydi.

Oturduğu koltuğa ben de oturdum ve kafasını göğsüme koymasına izin verdim. O ağladı, ben izledim. "Hermione zaman geldi." dedi titrek bir sesle.

Şaşkınlıkla konuşmaya giriştim. "Nasıl oldu? Dumbledore fark etmeden nasıl götürdüler seni?"

"Dolap işini başardım. Bu sefer onlar gelmedi, beni o tarafa beklediler." dedi. Sesi boğuktu ve titrekti. Hıçkırıkları tüm odada yankılandı. Dayanamadım onu o halde görünce, göz yaşlarıma izin verdim. "Acıdı mı canın o dövmeyi yaparken?"

Kafasını kaldırdı ve bana baktı. "Senden ayrılacak olmam daha çok canımı acıtıyor Hermione."

Gözlerimi yavaşça kapattım. "Ama yapmak zorundayım Hermione. Seni öğrenirlerse... Biliyorsun. Engel olmam Hermione. O çok güçlü ve ben ise hizmet etmek zorundayım yoksa annemi öldürürler. Benim ölmem umrumda değil. Ölsem de-" Parmaklarımı dudaklarına kapattım. "Şh! Devam etme Draco. Sakın."

"Seni seviyorum." dedi. "Seni her zaman seveceğim." Yüzümde buruk bir gülümseme oluştu. "Beni hala seveceğin zaman genç ve güzel olamam, Draco. Beni hala seveceğin zaman acı çeken ruhumdan başka bir şey olmayacak. Her şeye rağmen seveceksin, biliyorum. Yapma bunu. Sevme beni. Sadece acı çeken taraf ben olayım ne olursun. Ruhunun yara almasını istemiyorum. Ben ikimiz için de ölebilirim." dedim.

Bu sefer ben onun göğsüne yaslanarak ağladım. "Bugün son mu?" diye sordu sessizce. "Bugün son." dedim.

"Madem bugün son Hermione, seni ölüyormuşsun gibi öpeceğim. Bir daha asla benim olamayacakmışsın gibi." dedi. Dudakları dudaklarıma kapandı. Aynı ölüm kadar yavaş, hayat kadar hızlıydı bu öpücük.

Son kez baktık birbirimize, ezberliyormuş gibi yüzlerimizi. Asla göremeyecekmiş gibi. "Benim için güler misin?" dedi. Ona delirmiş gibi baktım. "Ağlarken nasıl gülerim? Bu acının altında ezilirken nasıl yaparım bunu?" dedim. "Her şeyin bir sonu vardır Hermione. Acının, hayatların, birlikteliklerin ve bizim. Bu gülüş benim için olan son gülüş olacak ve ben biliyorum ki, bir daha asla başkasına bana güldüğün gibi gülmeyeceksin. Bu gülüşlerinin sonu olmayacak ama gerçek olanların sonu olacak. Son gülüşünü yap şimdi, gerçek son gülüşünü."

Onun için gülümsemeye çalıştım. Oluyordu. Histerik bir kahkaha attım. "Son kez vurulduğum kokunu koklamak istiyorum. Sarıl bana." dedim. Kollarını sardı bedenime. Bu bedenime sarılmasından daha öteydi, ruhuma sarılan tek erkekti o. Parçalarını birleştirmeye çalışan tek erkekti. Bizler birer yapbozduk, hayata gelme amacımız bizi birisinin tamamlamasıydı. Aksine daha fazla parçaya bölündük ve amacın dışına çıktık. Bekler insan, mutluluğu, sonsuzluğu. Beklerken yorulduk bizler. Yorulunca uyumak ister bünye. Uyku ölüm, bünye yaşam. Kokusu küçük ölümümdü benim. O koku huzur veriyordu ve tek istediğim huzur içinde ölmekti.

Derince baktık birbirimize. Ayağa kalktım. Bedenim titriyordu, üşüyordum. Ruhumdan sonra bedenim de anlamıştı bunun basit bir ayrılık olmadığını. O da reaksiyon gösterdi. Nefes alamadığımı hissettim. "Hoşçakal, Draco."

Nasıl konuşuyordum bilmiyorum. Yere bayılacak durumdaydım. Sarhoş bir sürücüydüm. Bu arabayı uçuruma sürmem için gaza basmam gerektiğini hatırlattı. "Seni seviyorum." diye devam ettim. Ayaklarım gazı buldu.

"Hoşçakal Hermione. Seni seviyorum." dedi. Gaza bastım. Uçuruma doğru ileriliyordum.

Kapıyı açtım ve arkama baktım. Arabanın uçurumdan aşağıya düştüğünü hissettim. İhtiyaç odasından çıktım. Ruhum intihar etmişti. Sadece bir beden olarak yaşayacaktım. Onun da ölümü yakındı.

A/N:

@KeepCalumHood'a ithafen. Umarım beğenirsiniz benim pek hoşuma gitmedi ama canıma bir şeyler ithaf etmesem olmazdı.