Soğuk bir kış günüydü.Kar taneleri gökyüzünden salınarak aheste aheste düşüyorlardı.Asaf bey, hergün aynı saatte evden çıkıyor yavaş adımlarla otobüs durağına yürüyordu.Hep bu saatte aynı simalar,aynı telaşlar...Durakta, okula gitmek için servislerinin gelmesini bekleyen üç liseli kız hali hazırda bekliyorlardı.Kızlar Asaf Bey'i görünce gülümseyip selam verdiler.Aslında Asaf Bey, bu kızların bağıra çağıra gülüşüp konuşmalarını hiç onaylamıyordu ama "gençlik işte "deyip hoşgörülü olmaya çalışıyordu.İşte velette geliyordu.Yine mızmız,annesinin eteklerini çekiştiriyor hep bir şeyleri ağlayarak istiyordu.Zavallı kadın bir yandan oğlunu ikna etmeye çalışıyor bir yandan da durağa ulaşmaya çalışıyordu.Hava da bayağı soğumaya başlamıştı.Asaf bey içinden"keşke bugün günlerden cuma olsaydı" diye geçirdi.Oldum olası sevmezdi perşembeleri "enerjimin dibe vurduğu günlerdir"der, cumaları ise iştiyakla karşılar "tatilin habercisidirler " diye düşünürdü
