GÖZYAŞI ÌKSÌRÌ

●RÜZGARIMIN ROTASI●

  
     Medyada Rüzgar ve Ada...

Karakter önerisini yorum olarak belirtebilirsiniz.

KEYÌFLÌ OKUMALAR...

      
             ¤¤¤¤¤¤¤¤

  Peki biraz önce duyduğum kusursuz ses kimindi?
           " Uyanmışsın!"

     Gözlerim kapıda dikilen kişiye, asıl sesin sahibine çevrilmişti. Şu ana kadar hiç görmediğim fakat aramızdaki sıcak elektriğe de bir türlü anlam veremediğim bir suratı vardı. Daha önce görmüş olabilir miydim? Hayır canım nerden görecektim ki!

      Açık kahverengi dağınık saçları ona umursamaz bir hava yaratıyordu. Kabul etmeliydim ki bu onu daha havalı gösteriyordu. Ìlgiyi gözlerinde toplayabilecek çok güzel bir tonu vardı. Ne kadar uzak duruyor olsada göz rengi olağanüstüydü. Yeşil ve elanın karışımı gibi duruyordu. Bu bana  daha çok yaklaştığında kesinlik kazanmıştı. Uzun boyu, geniş omuzları,  kasları çok olmasa da kalıplı olduğundan tam kıvamında duruyordu.

    Kıvamında mı? Ne saçmalıyordum ben? Çocuğu röntgen cihazı gibi taramıştım. Her ayrıntısına dikkat ederek...
     

      Çocuğa - lafın gelişi - öyle bir dalmışım ki aslında gülümsemesinin sırıtmaya dönüştüğünü farketmem biraz zaman almıştı. Bununla beraber yanaklarımın kızarması işin tuzu biberi olmuştu. Utancımın göstergesiydi sanırım.
  
    " Beni bu kadar incelemen hoşuma gitmiyor değil. Cazibeme kapılan tek kız değilsin."
  
    Ìnanılmaz! Bir de ukala çıkmıştı. Sorun, o değildi aslında. Benimle diyaloğa girme zahmetinde bulunan bu kişinin kim olduğunu bilmiyordum. Henüz? Üzerindeki kıyafetleri kontrol etme zahmetine girmeden önce üzerinde önlük olmadığını farkettim. Demek ki doktor değildi.
 
  "Hadi ama beni böyle süzersen seninle konuşmam zorlaşır biliyorsun ki!"
  
    Sakinleş Ada! Konstrasyonunu bozma. Konuya odaklan. Kendimle olan çelişmemin ardından sanırım hazırdım.
  
    " Aa... Şey... Pardon fakat sizi tanımıyorum. Kimsiniz? "
 
    Olamaz Ada! Daha iyi bir cümle kuramazdın herhalde.

    Ìç sesimi susturmayı beceremedim anlaşılan. Şu an ki kekelememin aslında mantıksız olduğunu düşünüyorum. Ne de olsa karşımda yakışıklı bir çocuk duruyordu. Tabi bir de ukala. Yani sadece bu kadardı.

   " Tabi kendimi tanıtmalıyım."
 
   Ellerini üzerine harika bir şekilde oturan siyah pantolonunun cebine koyarak konuşmasına devam etti.
  
    " Adım Rüzgar."

   Rüzgar. Ah! Bu ismi duymayalı çok olmuştu. Her neyse! Geçmişi eşelemek için şu an uygun bir zaman değildi ve anlamsızdı.
    Konuşmaya devam etmesini ister gibi hafifçe başımı salladım. Öğrenmek istediğim bu değildi. Yani bir nevi.

   " Seni baygın olarak gördüm. Yani tepede... Sonrasında buraya getirdim seni.  Olan bu!"
  
    Ah! Tabi ya! Bayılmıştım. Sanırım yine haddinden fazla ağlamışım. Ama elimde olan bir şey değildi bu. Orası benim içimi döküp, acılarımı yağmur damlaları gibi akıttığım tek yerdi. Bunu değiştiremezdim.

   Yerimde hafifçe doğrulmaya çalışırken güçlü bir kol beni engelledi.

    " Daha doğru düzgün iyileşmeden ne yapıyorsun?"
    
    Anlamaz gözlerle beni engelleyen kişiye döndüm. Rüzgar 'a.

    " Gitmem gerek. Beni engellemeye çalışma." dedim cesaretten uzak bir tonda.

    " Bekle o  zaman seni ben bırakacağım. Çıkış işlemlerini başlatıp geliyorum."