KIZIMA HİÇ ŞİİR YAZDIN MI ?

HAYAT ZOR...

Hayat elbette zor. Yaşadıklarınla,yaşayacak olduklarınla.Yarının ne getireceğini bilmeden ama yine de umutla. Bazen bu kıraç topraklara umut ekmek düşüncesi kadar imkânsız gibi görünsede önemli olan fırtınanın şiddeti ne olursa olsun bir gün güneşin o içimizi ısıtacak olan sıcaklığını hissetmeyi beklemektir.
Sonbaharın en soğuk günüydü sanki. Rüzgarın şiddetiyle savruluyordu dışarıdaki bütün insanlar. Dikkatli baktığımda bere takanları bile görmüştüm.Şaşırtıcı ama bu soğuğa karşın olağan bir durum olup çıkmıştı benim için. Ellerimi ceketinin cebine söküp ve o çok sevdiğim kırmızı üzerine siyah şeritli yakalarını kaldırdım kabanımın.Böyle olunca daha güçlü ve korkusuz biri olarak görüyordum kendimi.Belki de öyle hissetmek istediğim içindi kim bilir. Ayağımda geçen kıştan kalan abimin bana verdiği burnu açılmış rengi epeyce solmuş botlarım,kahve tonlarında kendi ellerimle yamalar diktigim kadife pantolonum vardı. Bu pantolon çok şey hatırlatır bana her giydiğimde.Farklı duygular içine sürükler beni.
7 çocuklu bir ailenin 5.çocuğuydum.Bu benden büyüklerin kıyafetini giyeceğim anlamına geliyordu. Benden küçük diğer iki kardeşim için ise benim eskilerimi giymek.Bense bu fikri oldum olası benimseyemedim bi türlü içimde. Abimin pantolonuydu o nede olsa o giyip kirletmişti.Ben neyine giyiyordum ki.Babama da diyemezdim yeni bir pantolon istediğimi.O ne zaman pantolonumun kötü bir durumda olduğunu görünce izin verirdi buna.Okuldan geldiğimde birçok tarafı yırtılmış farklı renklerle yamalanmış pantolumla babamın yanına gidecektim.Bütün amacım yeni bir pantolonun sahibi olmaktı. Ve bunun için elimden geleni yapmalıydım.Biraz düşündükten sonra mantıksız bir bahane olsa da abimin bana kızdığını ve vurduğunu söyleyecektim.
Acaba abimi çağırır mıydı? Ya da yalan söylediğim için bana kızar mıydı? Hepsi aklımın karışmasına yetiyor da artıyordu bile.Sonunda büyük bir yüreklilik göstererek odaya girdim. Geçen sene evlenen en büyük ablam Emine de ben odaya girdiğimde evine gitmek için çıkıyordu.Yanağıma bir öpücük kondurup gitti. Bense tedirgin olduğumu belli etmeden usulca babamın yanına doğru ilerledim.Çok yorgun olduğu her halinden belli oluyordu. Bir yandan ayaklarını ovuyor, diğer yandan belini tutuyordu.Bu durum çok zoruma gidiyor olsa da büyüyünce çalışıp onlara bakacağım fikri içimde bir umut olur büyürdü.