KIZIMA HİÇ ŞİİR YAZDIN MI ?

CANIM BABAM

Dizlerimin üzerine çöktüm.Babamın gözlerine büyük bir cesaretle bakıyordum.Sanki o an öylece duran ben değildim.Yaşadığım duygunun bi tarifi var mıydı bilmiyorum. Ama kendimi ilk kez o kadar aciz hissetmiştim.Derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım.
-Abimle anlaşamıyoruz baba bana sürekli kızıyor üstelik vurdu da...
Yalan söylediğimi anlamasın diye başımı hemen öne eğdim. Ne cevap verecekti? Abimi çağırır mıydı?Ya beni evden kovarsa. İşte o zaman ne yapacağımı hic bilmiyordum. Babam içten içe severdi bizi.Severdi evet bunu bilirdim ama göstermeden hissettirmeden. Uzun bir sessizlik hakim oldu odada.Ayağa kalktım.Yapacak bişe yoktu.Belki anlamıştı yalan söylediğimi.Neden böyle bir şey yapmıştım hala anlayamıyorum. Erkek adam gibi karşısına dikilip."Pantolona ihtiyacım var baba" bile diyememiştim.Neyse ki daha gidileceği vardı.Olmadı gece uyumazdım.Ama pantolonum yırtık yerlerini bir şekilde onarırdım.Hiç beklemediğim bir anda.Babamın sesini duydum.
-Buraya gel Gökhan.

Hemen yanına doğru ilerledim.Ağzından dökülecek kelimelere kilitlemiştim kendimi.Canım babam.Ne abimi çağırmıştı ne de bana kızdı.Pantolonumun halini görmüştü.Bizim evin iki sokak aşağısında bulunan sadece giyim değil mahallenin tüm ihtiyaçlarının bulunduğu Mehmet amcanın dükkanına göndermişti beni. Evden çıkarken annem kenara çekti. "Düzgün bir şey al ki kış yaz giyebilesin.Fiyatı da çok pahalı olmasın durumumuzu biliyorsun." Annemden duymaya alışkın olduğum cümlelerdi bunlar. Ne zaman bir ihtiyaç alınacak olsa evde bu kelimeler sarf edilirdi. Onlar da haklıydı.7 çocuk tek bir maaş.Hayat zordu.Çocuk aklımla bunları düşünsem de o an yeni alacağım pantolonun hayaliyle koşarak dükkana doğru gittim.Yine her zaman ki gibi ne diyeceğimi aklımdan geçiriyordum.Nasıl bir şey alacaktım.Kumaş mı olmalıydı yoksa keten mi? Yeni gelenler de var mıydı acaba?Ne kadar da mutlydum anlatamam.İçeri girdiğimde kimseyi göremedim.Seslendim ama duyan da olmadı. Neyse ki evleri dükkanın hemen üstündeydi.Zile basmıştım.Ya evde yoksalar. Mutluluğum yarına kalacaktı.Sonunda dışarı Mehmet amcanın oğlu Yasin çıkmış.Benden iki yaş büyük olmasına karşı iri yapılı bir çocuktu. Babası ona dükkânla ilgili ne varsa öğretmişti.O olmasa bile idare edebiliyordu her şeyi.Cüssesine göre bi hayli ince ses tonuyla:
-Babam evde yok.Bekle az sonra geliyorum
Bekliyorum
Yaşasın artık yeni bir pantolonum olacaktı. Acaba Yasin de bana yardımcı olur muydu. Neyse kendi zevkime göre alacaktım.Sonuçta giyecek olan da ben değil miydim.Yasin sonunda gelebildi. Anahtarıyla dükkanı açtı.Pantolon alacağımı söyledim. Önüme birbirinden güzel pantolonlar çıkardı hangisini alacağımı şaşırmıştım.İlk beğendim siyah keten kumaşın bana göre bedeni yokmuş. Zor da olsa vazgeçtim ondan. Aklım onda kalsa da kahverengi kumaş bir pantolon gözüme ilişti.
-Bu olsun bunu beğendim
-Bunun sana göre bedeni yok iki beden büyüğü var istersen.Şimdi ne yapacaktım.Aklım çok karışmıştı.Kışın giyebileceğim tek pantolon da buydu. Diğerleri hem pahalı hem de inceydi.Sanırım bu gece uyumayacaktım.Yine her zaman ki gibi aldığımız eşyaları yazdırdığımız deftere bunu da yazmasını söyledim.Bundan her ne kadar memnun olmasa da burnunu kıvırarak "Tamam" cevabını verebildi. Bense buna aldırmadan yeni pantolunumla evin yolunu tutmuştum.

Arkadaşlar yorumlarınızı bekliyorum beğeni gelirse yazmaya devam edeceğim iyi okumalar :-)