Kimsenin olmadığı bir paralellik gözlerimi tırmalıyor;
Şu kararan gözlerim mi,
yoksa gece yine boşluğa mı düştü?
Esneyen kuşlar kanat geriyor
uykumun üzerine; bir şekilde uçmayı öğreniyorum.
Mürekkepten eteğimin
kıvrımlarından kopuzlar sarkıyor.
İçim dışıma seğerirken iki ünlem
arası şiddetle bağırıyorum.
' Bana yaşamayı öğetin!'
Sonrası çocukluk...
kendime sarılıp hıçkıra hıçkıra
yağıyorum.
Gidemiyorum bakın gidemiyorum!
Ayaklarıma germişler çarmıhı adımlarımı hissetmiyorum.
#Mabra
