Aptal.

Giriş

Araba tüm hızıyla ilerliyordu. Ellerim direksiyonu öylesine sıkı kavramıştı ki, bu kadar öfkeli ve bitik hissetmeseydim muhtemelen parmak boğumlarım sızlamaya başlardı.
Büyük bir nefretle çattığım kaşlarımın ardından karanlık yola bakıyordum. İçimde kol gezen hisler gözlerimden dökülmek için adeta yalvaran yaşları tetikliyordu.
Gitmişti.
Annem, beni terk etmişti. Ardına dahi bakmadan!
Ruhum acı çekiyordu sanki. Dudaklarım titriyordu hatta. Evet, benim! Ağlamak istiyordum. Ama tutuyordum kendimi büyük bir gayretle.
O kadın için ağlayamazdım. Üstelik beni terk edip gitmişken.
Annemdi işte o. Dünyaya gelir gelmez beni sarmalayan, üzerime titreyen ve beni her şeyden koruyan annem. Daha küçük bir kız çocuğuyken saçlarımı örerdi. Kırmızı bir kurdeleyle tuttururken ise bir öpücük bırakırdı alnıma. Ağzımdan çıkan ilk kelimeyle mutluluktan ağlayan kadındı o.
Hastalandığımda endişelenen, benim için dua eden tek insandı. O benim annemdi. Yanaklarında derin gamzeleri, gözlerinde koca gülümşeyişleri olan annem.
Farkında olmadan daha da asıldığım gaz pedalı beni sonuma götürüyordu ben bundan habersizken.
Issız yol arabamın farlarıyla aydınlanıyordu. Karşıdan gelen devasa arabayı da bu şekilde görebilmiştim zaten.
Ama biraz geç.
Bedenime fazla gelen bir sarsıntı beni sardığında ilk defa pes ediyordum. Yalnızlığım beni alıp götürsündü. Zaten giden gitmişti.
Gözlerimle beraber bilincim de kapanırken hissettiğim son şey sol yanağımdan usulca süzülen sıcak gözyaşıydı..

Merhaba arkadaşlar Bu hesaptan yayımladığım ilk hikayem. Kurgusu hakkında benim bile hiçbir fikrim yok. Tamamen sıkıldığım bir anda oluşturduğum bir hikayedir. Bu yüzden okul başladığında düzenli olarak bölüm filan atamam. Okulum her şeyden daha önemli.
Ama eğer birbirimizi seversek emin olun buraya daha fazla uğrayacağım. Şimdilik hoşçakalın, birinci bölümde görüşmek üzere..