Lucy ziet de woede in zijn ogen. Hoe hij naar haar kijkt, ze wordt nu nog banger dan normaal. "Hij gaat me vermoorden." dacht ze. Haar vader komt met grote passen op haar afgelopen. Ze duikt in elkaar en bedekt haar gezicht. Hij pakt Lucy bij haar arm en sleurt haar over de kiezelsteentjes naar binnen. Ze begint te huilen en haar vader ziet het nummer op haar hand.
Als ze eenmaal binnen zijn knalt haar vader de deur dicht. Hij gaat voor Lucy staan, die inmiddels naar de woonkamer is gekropen. "Jij hebt heel wat uit te leggen!" Spuugt haar vader van woede uit. "Ten eerste, waarom was jij niet thuis?! Ten tweede, heb je nog geen klusjes gedaan! En ten derde, van wie of wat is dat 06-nummer?!" Schreeuwt hij uit. En Lucy krijgt een paar klappen in haar gezicht. "Pappa, het spijt me zo. Ik zal het nooit meer doen, sorry." Verontschuldigd ze zich. "Ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vraag!" Schreeuwt hij uit. "Het nummer is van.. uhh.. een meisje uit mijn klas, pappa." Loog ze. "Ik zie dat je liegt Lucy! Zeg me de waarheid, en wel nu!" En hij sloeg haar nog een keer. "Het is van een jongen die ik net heb leren kennen, pappa. Sorry dat ik loog." Piept ze.
Haar vader kijkt haar aan en ze ziet de ader is zijn nek kloppen. Hij loopt naar de keuken. Ze hoor hem rommelen in de lades. Hij komt terug met een aardappelschilmesje. Lucy schrikt. "Wat gaat hij daarmee doen?" Denkt ze. Hij komt naar haar toe. Elke stap die hij dichterbij komt, wordt ze banger. De ader is ondertussen dikker en roder geworden. Hij pakt haar hand en kijkt naar haar ogen die pure angst uitstralen. "Hier, ik zal het nummer voor je erin kerven dan raak je het nooit meer kwijt." Zegt hij met een kille toon. "Pappa, alsjeblieft stop! Het spijt me, alsjeblieft. Doe het niet." Kan Lucy nog net uitbrengen en ze begint te huilen.
Haar vader zet het mesje op haar hand en begint het nummer over te trekken. De blauwe inkt veranderd in een paarse vloeistof, en daarna in diep rood. Lucy schrikt en ze schreeuwt. "Au! Pappa, stop alsjeblieft. Het doet zoveel pijn!" "Houd je bek dicht, slet! Het is je eigen schuld!" Briest hij is haar gezicht. Ze ziet de triomf op zijn gezicht. "Hoe kun je me dit aandoen?" Denkt ze.
Als haar vader eindelijk klaar is en haar nog een paar klappen heeft gegeven, rent ze naar boven. In de badkamer houdt ze haar hand onder de kraan om al het bloed weg te halen. Het nummer komt tevoorschijn. Ze begint te huilen. Ze is hiermee voor het leven getekend.
Ze loopt naar haar kamer en als ze op de trap staat hoort een deur dicht slaan. "Wat heb ik voor een dochter!" Hoort ze haar vader roepen. "Maar ze doet toch bijna nooit iets fout, Gerard?" Zegt haar moeder. Opeens hoort Lucy een harde klap, ze schrikt. Dan hoort ze haar moeder jammeren. "Hij is weer tegen mamma bezig." Mompelt ze. En ze loopt door naar haar kamer. Daar pakt ze haar mobiel en belt haar beste en enige vriendin, Chelsea. Als ze haar stem hoort barst ze in huilen uit. Chelsea vraagt wat er is. "M'n oma ik overleden." Liegt Lucy, want niemand mag weten wat er echt met haar is. "Oh, wat erg voor je.." Lucy voelde zich schuldig omdat ze steeds loog tegen haar vriendin, maar ze moest gewoon even haar stem horen...
__________________________________________________
Heeiitjes lieve lezertjes,
Dit was weer een hoofdstukje. I hope you all like it! Comments en votes zijn welkom!;-)
xxBritneyyy
