Na haar gesprek met Chelsea roept haar vader dat ze moet komen eten. Lucy heeft helemaal geen honger en al helemaal geen zin om hem te zien, dus besluit ze boven op haar kamer te blijven. Haar vader roept haar nog een keer, en daarna nog een keer. Lucy geeft geen antwoord. Na vijf minuten hoorde ze haar vader de trap op komen. Snel zet ze zoveel mogelijk dingen tegen de deur, zodat hij binnen kan komen. En ze gaat in een hoekje zitten.
"Lucy, haal de spullen weg! Nu!" Brult haar vader vanaf de andere kant van de deur. "Pappa, ik heb geen honger. Laat me alsjeblieft alleen." Zegt ze. "Lucy, nu! Anders trap ik de deur in!" Dreigt haat vader. Ze twijfelt. "Ik kan het maar beter weghalen anders krijg ik er weer een paar klappen bij.." Denkt ze en ze haalt de spullen weg. Haar vader komt binnen en trekt haar uit haar kamer. Hij gooit haar van de trap af, en roept: "Jij gaat gewoon eten en naar mij luisteren!" Lucy maakt een paar koprollen en komt aan het einde van de trap tot stilstand. Dan komt haar vader naar beneden en schopt haar. "Kom op, opstaan jij. Eten!" Schreeuwt hij in haar oor. Ze staan echter niet op en haar ogen blijven gesloten. "Opschieten nu!" Zegt haar vader. Dat is het laatste wat Lucy hoort voordat ze in een diepe slaap valt.
Als ze haar ogen opent ziet ze haar moeder. "Gaat het weer een beetje?" Zegt ze. "Ik ben nog een beetje duizelig. Wat is er gebeurt?" Vraagt Lucy aan haar moeder. "Je vader gooide je van de trap en daarna sloeg hij je nog een paar keer." Zegt ze. "Heb je nog honger?" "Nee, ik wil slapen." Zegt ze zacht. Lucy staat op en loopt voorzichtig naar haar kamer. Als ze op bed zit ziet ze het nummer op haar hand en herinnert zich dat ze Ali nog moet bellen.
Ze typt het nummer in en hoort de telefoon overgaan. "Hé schat!" Hoort ze vanaf de andere kant van de lijn. Ze is blij zijn stem te horen. "Hey lieffie!" zegt ze terug en denkt aan vanmiddag toen ze hadden gezoend. Ze kende elkaar nog maar kort, maar hij was zo lief. Van haar vader mocht ze geen relatie hebben met buitenlanders. "Nou ja, pech. hij komt en vast toch nooit achter." Dacht ze. "Kan je morgen afspreken?" Werd ze uit haar gedachten gehaald. Morgen is het vrijdag, dan gaat haar vader altijd om half 4 naar het café tot 's avonds en haar moeder moet tot 6 uur werken, dus was ze alleen. "Ja, dan kan ik wel. Waar?" Antwoord ze. "Kom maar naar station Den Haag. Dan kom ik je daar ophalen, oké?" Zegt hij. "Ja, is goed. Tot morgen! Doei!" "See you tomorow, babe!" Zegt Ali en ze hoort de pieptoon. Ze blijft er 2 minuten naar luisteren en ging toen slapen. Voor één keer viel ze niet huilend in slaap, maar glimlachend en denkend aan Ali.
De volgende dag wordt Lucy ook lachend wakker. Ze kijkt uit het raam en ziet daar haar vader al weg is. "Deze dag kan niet beter!" Denkt ze hardop. Ze loopt naar haar kledingkast toe en trekt, na zo'n 4 outfits, een spijkerbroek aan met daarop een licht roze bloesje en een paar Adidas gympen. Daarna probeert ze het nummer op haar hand zoveel mogelijk te camoufleren en doet wat make-up van haar moeder op. Zo gaat ze naar school, zonder iets te eten.
Ze is om kwart over 3 thuis en ziet dat haar vader al weg is. Ze zet haar fiets in de garage en loopt naar binnen. Ze ziet het briefje met klusjes op de koelkast hangen. "Nu een keer niet pap." Zegt ze. Ze pakt wat geld en checkt haar make-up. Dan gaat ze weer naar buiten en rijdt naar het station. Ze neemt de trein naar Den Haag. "34 minuten rijden. Dan ben ik precies op tijd!" Denkt ze blij.
