SİLİNMİŞ ADAM

BAŞLANGIÇLAR

Belki de hayatımda bir ya da iki kere gördüğüm annemi sözde annemi diyebilirim,biraz önce gördüğümde,kolları vücudumu sarıp "Seni seviyorum kızım"dediği zaman belki de kendimden tiksindiğim bir yapma gülümsemeyle bende seni demiştim.Kesinlikle o yüzden boş boş tavanı izliyordum.

      Ben Hezrin.

 Tek başıma yaşadığım evde,bazen mutfakta ki saatle konuşup dertleşecek kadar yalnız,boş ve anlamsız hissediyorum kendimi.Delirecek gibi oluyorum bazen.Sonra birisine tutunmaya çalışıyorum,o geliyor hemen bir yerlerden.O elimi tutuyor,öpüyor,sarılıyordu.Hayatımda en büyük destekçim,Rüzgar'dı.Bazen onu görmeye gidiyorum,toprağını öpesim geliyor.Öpüyorum da zaten.Gözlerimde yaşı bir kez bile eksilmeyen adam.İyi ki rüyalarımdasın.

Sabahın saat sekizindeyken,gözlerim acıyarak yataktan çıkmıştım.Okula gitmek hiç istememe rağmen gidecektim.Yeni şehre taşınmıştım.Babam beni görmek istemiyordu.Alışmıştım.Ağır geliyordu tabi.Hislerim vurdumduymaz olmuştu iyice.Annem yeni eşiyle mutluluğunu bazen gözüme sokarakta olsa belli ederken,onun aksine ben hep iğrenç bir hayat yaşıyordum.Okul çıkışı bir kafe de para kazanıyordum.Bazen ayın sonunu getirememekten,canım çıkıyordu.

Saat dokuz gibi evden çıktım.Okula yürüyüp gelebilecek bir mesafedeydi evim.Ellerime ceplerime sokup yürümeye başladım.Kulağımda Alessia Cara çalarken huzurlu denilebilecek bir ruhtayken,yanımdan omzuma çarpıp geçen ,çarpıp geçen dememeliyim.Ezip,kırıp,yok edip geçerken,kulaklığımda yere düştü.Ağzımdan bir inilti çıkarken özür dilemesini bekliyordum.O yüzünü dahi çevirmeden yürüyüp gitti.Gözlerim büyüdü  anında "Hayvan !" deyip ilerlemeye başladım.Yine takılmamışlığın edasıyla yüzüm düşerek,okula vardım.

Sınıfıma çıkarken yine etraftaki gözlerden arınamamıştım.Hiç bir makyaj malzemesiyle işim yoktu.Sık sık ağladığım için gözlerimin altı mordu hep .Uyuşturucu kullanıyor musun bile dedikleri oldu.Bir şey yemezdim pek.Günden güne yok olan vücudumun bende farkındaydım.Ama bu durumdan şikayetçi değildim.Ben böyleydim.Ve böylede kabul edilebilirim diye düşünüyordum.Sınıfa girince,en arkaya oturup etrafı izlemeye başladım.Yakın arkadaşım yoktu.Erkek arkadaşım Rüzgar'dan sonra hiç olmamıştı.O ilk ve tekti.Bana bazen baba bazen kardeş oluyordu.Şefkati de veriyordu ama aşkı da tattırıyordu.Hala beni izliyor düşüncesindeyim,o yüzden dudaklarımın kenarları zorla kıvırttırıyor ama gerçekten gülmüyordum.Gülmek artık özel bir şey gibi geliyordu.Rüzgar beni kahkahaya boğan bir insandı.

Onsuz bir daha gülmek istemiyorum.