Mavi umutlarin Siyah sonucu

Mahvolmus Kalp #2

Psikolog garip konusmaya basladi. Uzgun bakislari, titreyen sesi, hep bozuk cd gibi "her sey iyi olucak" demesi beni sinirlendiriyordu. Yeter artik ne diyceksen de diye bagirdim bi anda. Aslinda anlamistim ya ... lanet olsun anlamistim... Kim iyi bir haberi bu kadar uzun surede soylemezki, neden lafi dolandirir ? "babam, babam o öldü dimi ? dimiii ?" diye ciglik atiyordum. Kendimde degildim, elime ne geciyordusa parcaliyordum. Tum sorular cevabini almisti iste. Benim yuzumden suanda babam hayatta degildi. Ama annem o nerde ? hic mi merak etmedi beni ? neden gelmedi ? hala mi kus bana ? Gerceklerden kacmak istiyordum. Zaman dursun istiyordum. Ben iyi seyler duymak istiyordum... Annem intihar etmisti. Babam öldügunde dayanamamis, benimde ölücegimi dusunmus o da gitmisti. Yalnizdim. Yapayalniz. Kizgindimda . Anne sana diyorum o kadar mi gucluydum ben ? Sensiz devam ede bilecek kadar mi ? bu kadar mi nefret ediyordub benden ha ? Yalniz koyup gide bilecek kadar mi sertti o kalbin ? Hic mi dusunmedin beni ..? buyumedim hayir , ben buyumedim. Hala kucuk bir kiz cocuguyum. Sevginize hala ihtiyacim var. Zor mu geldi babamsiz bana bakmak. Cok mu simariktim?. Keske gitmeseydin anne ya . Senden ne giyim isterdim , ne para. Tamam kalmiyiyim yaninda, yetimhane bile cok bana biliyorum ama gitmeseydin annem ya. Doyamadim ki sana. Kavga ettigimizde bile severdim seni hic mi sevmedin beni ? Her gun bu dusunceler beni bitiriyordu. Biloyormusun, sabahlari hastane o kadar kalabalik ki, gelen, giden , basimin ustunde hemsireler bunlar bana bir anlik o yalnizligini unutturuyordu. Ama hani hava karalir ya . Her kes evine gider. Kimisi arkadaslarinin yanina , kimisi sicacik yemekler hazirlayip onu bekleyen annesinin , kimisi onu cok seven sevgilisinin ama benim gidecek kimsem yok . Hatta telefon acicak kimsem yok. Basimda bi hemsire duruyor , ara sira telefon acipta annesiyle, babasiyla konusuyor ne guzel dimi onu merak edenlerin olmasi ? Bugun telefonumu getirdiler bu arada. Hemen bi mesajlara bakayim dedim. Inek ogrenciydim ya kimse merak etmemis basima biwey gelmismi diye. Her kes not istemish. Bu kadar mi sevilmiyordum ? Dolan gozlerimle bulanik ekrana bakiyordum bi anda bir mesaj geldi. "Selam" . Hemen profilne baktim gozlerimi islanmish peceteme silip. Deniz gibi gozleri olan birisiydi. "selam" yazdim bende. Baya konustuk o gun. Baya sey ogrendim hakkinda . Ama hep yalan soyledim hakkimda. Hastanede dgilde evde kaliyormusum mesela , annem , babamda varmis. Ozel okula da gidiyormusum, guzelmisimde eski resimlerimde. Bunlarin hepsi bana kocaman yalan olarak geliyordu. Ama 1 ay once bu "yalan" lara gercekten sahipdim ben. Kiymetini bilmedigim yalanlarima. Her gun "gunaydin" mesajiyla uyaniyordum. Onunla konusunca daha iyo hiss ediyordum, telefondan bile olsa sesi paramparca olan kalbimi birlestirmeye yetiyordu. Ama ben kocaman bir yalanla ashik etmistim onu kendime. Onun sevdigi ben degildim ki. Birgun bana bulusalim dedi. Ama nerdeki ? Su cirkin halimle kimsesiz kaldigim hatanede mi ? olmazdi , onu gormeyi , sarilmayi her seyden cok istiyordum ama olmazdi. O benim kurtulusumdu , yuzumu gulduren , mutlu hayal kurmami sagliyan tek insan. Bense her gecen gun daha buyuk bir yalanla onu kandiriyordum. Bir gun bana annesiyle bir hastaneye gidecegini soyledi. Icime kurt dustu tabi. Bu olucak diye. Koskoca sehirde sanki sadece bu hastane varmis gibi. Bu arada 1 haftadir yurumeye baslamistim , birazcik bahcede dolana biliyordum , kantine gide, en guzelide ne biliyormusun ilk bahardaki o guzel gunesi gore biliyordum. Kipir kipir olan kalbim her seyi guzel hissediyordu. Yerdeki solgun taslar bile bana guzel geliyordu. Ashiktim ben , hemde sirilsiklam . Hic dokunmadigim, hic gormedigim birine , hic elini tutmadigim, nefesini hissetmedigim , sarilmadigim birine. Tam da o anda aradi deniz gozlum . Efendim dedim bende. Konusa konusa odama dogru irelliyordum bianda telefonda duydugum sesin karsimda oldugunu fark ettim. O beni gormedi ama gorseydide taniyamazdiki, Effekli , guzel resimlerimi gormus , baskasini sevmisti o . Bir damla yas akti gozlerimden , telefon dustu sonrada ayagim kaydi merdivenlerden. Bu sefer o tuttu elimden , sasirmis gozleriyle bakti bana , biryerden taniyordu tabiki. Fotograflardaki guzel giyinmis , tatli bir kiz di onun aklindaki, ama ellerini tutan cirkinlesmis, uzerinde hastane kokulu pijamasi olan ayno bir kul kedisini andiran kizcigaz.

***Arkadaslar hikayenind devami yarin part #3 de. Daha amatorum . Ama dusunceleriniz , elestirileriz cok onemli )) .