Point of view

Tom

Ik lig naast hem. De dekens tot aan mijn kin opgetrokken. Het liefst zou ik ze helemaal over mijn hoofd willen trekken zodat hij mijn blik niet kan zien. Ik ben bang, zo bang en dat weet hij. Hoe kan het ook anders? Sinds ik hier ben heeft hij nog niks anders gedaan dan mij martelen.Zo wel fysiek als mentaal. Hij treitert mij, scheld mij uit. Hij schopt, hij bijt en hij spuugt op mij, maar dat is niet wat me bang maakt. Wat me bang maakt is het gevoel dat het me geeft. Hoe elke slag iets hemels wordt en elk woord iets goddelijk. Hij doet iets met me en ik weet niet waarom. Ik had hier nooit moeten komen. Ik had me moeten omdraaien en ver weg rijden van hier. Dan zou ik Francis nooit hebben ontmoet en zou ik ook nooit verliefd op hem kunnen...
Het geluid van een slag onderbreekt mijn gedachtegang. Ik durf mijn ogen niet te openen. Wat als hij het ziet? Dit is wat dus hij me aandoet. De ene moment ben ik doodsbang voor hem en het andere zeg ik bijna dat ik van hem... Nee, Tom. Stop.
Francis beweegt in het bed. Eigenlijk zijn het twee bedden, maar Francis schoof ze tegen elkaar. Ik weet niet waarom. Eigenlijk interesseert het me niet. in feite vindt ik het wel fijn om. Het geeft me een goed gevoel omdat het mij doet denken aan...
Het ligt eruit voor ik het weet. Ik hoop dat Francis me niet heeft gehoord of dat hij alleszins niet heeft verstaan wat ik precies zei: 'Guillaume'. De naam van Francis' broer en mijn ex. Hij is de reden waarom ik hier ben gekomen. Voor zijn begrafenis. Ik mis hem. Bijna elke dag huil ik 's nachts om hem en fluister ik zijn naam. Op die momenten hoop ik dat Francis heel lief en teder tegen mij aan gaat liggen en me goed vast neemt. Dat hij me zal troosten en zijn vingers door mijn haar woelt terwijl hij zachtjes mijn nek kust. Ik wil het zo graag, maar hij doet niks. Nee, hij doet wel iets, maar niet zoals ik het wil. Francis lijkt op Guillaume. Alles van hem doet me aan hem denken. Zijn lach, zijn geur, zijn ogen, zijn doeningen, zijn stem en zo kan ik blijven doorgaan. Daarom hij ik zo van hem, denk ik. Elke nacht lig ik wakker denkend aan redenen waarom ik in godsnaam van Francis zou kunnen houden, maar bij elke reden lijk ik altijd weer uit te komen bij Guillaume. Ik zou met hem kunnen samen zijn. En gelukkig zijn. Geloof me ik wil niets liever. Ik wil hem kussen en vasthouden, liefkozen en vertroetelen. Ik wil hem omarmen, in de ogen kijken, zeggen hoeveel hij voor me betekent en van hem houden. Het enige wat hij wil is me juist wurgen. Francis wilt me slaan en schoppen. Wilt me bijten, steken, breken, uitschelden, vervloeken, verwonden, enzovoort. Ook al wil hij al die dingen met me doen toch voel ik me zo ongelofelijk goed bij hem. Francis doet ik iets met me. Al is het wellicht een leugen om me beter te doen voelen. Francis doet iets met me en volgens mij doe ik ook iets met hem. Hij is bang, datvoel ik. Misschien wel nog veel banger dan ik, maar dat weet ik niet zeker. Dat is dan één van de vele dingen die ik niet meer zeker weet.
Ik draai me om en keer mijn rug naar Francis toe. Ook hij beweegt zich en zucht diep. Ik open mijn ogen en hoor Francis zachtjes in zichzelf vloeken. Dat hoor ik hem 's nachts vaker doen. Volgens mij gaat hij nu gaan slapen.
Francis verplaatst zich en komt met zijn schouder tegen mijn rug terecht.De warmte ervan verspreid zich over mijn hele lichaam.
Francis lacht en daarna hoor ik opnieuw het geluid van een klap.Ik doe iets met Francis. Ik blijf de zin herhalen tot ik uiteindelijk in slaap val. Ik doe iets met Francis, Ik doe iets met Francis, ik doe iets met Francis,...