The Game.

1.

"Dianne?,' zei ze. In haar stem was een ondertoon van verbazing te horen.

Met grote onschuldige ogen staarde ik mijn oud tante aan.
Haar bruine ogen stonden vuur, terwijl ik de pootjes van de muis uit zijn lijfje rukte.

Bloed kleefde aan mijn handen.
Sappen dropen over mijn armen.

Mijn witte kleedje was helemaal vies door doorweekt vuur rood bloed.

Vers bloed.

Ik vond het geweldig.

Zonder schaamte ging ik verder met wat ik deed.
Mijn kat, kwam mij dit cadeautje brengen.
We zijn erg goede vriendjes.
Volgens mij, houd mijn kat er ook van.

Om een ander te zien lijden.

Inmiddels schokte het muisje.
Hem uit zijn lijden verlossen deed ik niet.

Dat liet ik aan mijn kat over.

Mijn tante was op dit moment hevig schreeuwend en huilend aan het bellen met iemand.
Een psychiater.

Vermoed ik.

Dit had ze vaker gedaan.
Wanneer ik een miertje pletten tussen mijn duim en wijsvinger.

Of een bij op de grond sloeg.
En hem liet kronkelen met zijn gebroken vleugeltjes tot hij overleed.

Maar dit alles, was geen reden om mij naar een psychiater te sturen.

Althans, dat zeiden de psychiaters.

Maar ik heb geen
probleem.

Ik speel gewoon niet zoals andere kinderen met poppen, of actie figuren.

Ik speel met levens.