My love story

Κεφάλαιο 1

Πάντα με τρόμαζε η αλλαγή.Και μόνο σαν λέξη.Πάντα φοβόμουν πως αν χρειαστεί να αλλάξω κάτι στη ζωή μου θα δίσταζα...και δεν θα το έκανα.Γι'αυτό άλλωστε ήμουν πάντα πολύ προσεκτική με τις αποφάσεις μου και τις επιλογές μου.Δεν άφηνα ποτέ κανέναν να με επηρεάσει και να με αναγκάσει να διαλέξω κάτι ή να κάνω κάτι που στην πραγματικότητα δεν ήθελα.Έφτασε ,όμως, μια μέρα που η επιλογή δεν ήταν στο χέρι μου.

Οκτώβριος 2015 (Μεσημέρι 2:15)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στην Ελλάδα.Ο πατέρας μου βρήκε δουλειά στην Αγγλία και θα πρέπει να μετακομίσουμε εκεί.Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να φύγω.Το ξέρεις αυτό.Ξέρεις τους φόβους μου και ξέρεις πως το να αφήσω τα πάντα πίσω μου και να ξεκινήσω από την αρχή δεν είναι εύκολο για εμένα.Θα πρέπει να πάω σε ένα καινούριο σχολείο,να αντιμετωπίσω νεές δυσκολίες και πάνω απ'όλα...να μείνω μόνη μου μέχρι να βρω κάποια αξιόπιστα άτομα στα οποία να μπορώ να βασιστώ.Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...

Πιστεύω πως δεν θα τα καταφέρω λόγω του χαρακτήρα μου.Με ξέρεις.Ξέρεις ότι είμαι υπερβολικά ντροπαλή και δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση.Ξέρεις πως προσπαθώ να είμαι ειλικρινής αλλά πολλές φορές φοβάμαι την αντίδραση των άλλων και κάνω πίσω...το ξέρεις!Το ξέρεις και εσύ και οι γονείς μου και ο αδερφός μου.Το ξέρουν όλοι.Και οι φίλοι μου και οι εχθροί μου και οι καθηγητές μου και όλοι όσοι θα φύγουν από την ζωή μου.Όλοι όσοι θα μπορούν να με δουν μόνο λίγες φορές το χρόνο και μερικοί που ενδεχομένως να με ξεχάσουν με μεγάλη ευχαρίστηση.

Φοβάμαι.Φοβάμαι πολύ.Και δεν θέλω να πάω.Αυτή τη στιγμή είμαι ένα απλό δεκαεξάχρονο κορίτσι που κάθεται πίσω από την πόρτα του δωματίου του ανάμεσα σε όλες αυτές τις καφέ,διαφόρων μεγέθων κούτες,κλαίγοντας και γράφοντας σε κάτι άσπρα χαρτιά...Ωχ... συγγνώμη,τώρα κατάλαβα πως αυτό ήταν προσβλητικό για εσένα.Για εσένα που τόσα χρόνια κάθεσε και ακούς όλες τις χαζομάρες μου και τις μικροανησυχίες μου.Συγγνώμη.Είμαι απλώς πολύ θυμωμένη,αγχωμένη,φοβισμένη... νιώθω πως έχω χάσει τον έλεγχο του μυαλού μου.

Έκλεισα το μικρό μαύρο ημερολόγιο και το αγκάλιασα.Έπειτα άφησα απαλά το στυλό στο χνουδωτό σκούρο μπλε χαλί και άρχισα να κοιτάω το ξύλινο ταβάνι.Για να πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή <<ταξιδεύω>>.Όχι κυριολεκτικά φυσικα!Εννοώ ότι ενώ κοιτάω το ταβάνι σκέφτομαι διάφορα άλλα πράγματα τα οποία δεν σχετίζονται με αυτό.Όντως!Αυτό που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το καφέ σκούρο ταβάνι του μικρού δωματίου μου.Αυτό που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή έχει σχέση με την σημερινή ηλίθια μετακόμιση.