My love story

Κεφάλαιο 36

   Έχουν περάσει τρεις μέρες χωρίς φαγητό και ύπνο.Το νερό τελειώνει και βρισκόμαστε στη μέση ενός άγνωστου δρόμου.Υπάρχουν εκατοντάδες αμάξια σταματημένα το ένα κοντά στο άλλο χωρίς οδηγούς.Όλοι έγιναν ζόμπι.Ο κόσμος είναι πλεον υπό την επιρροή των ζόμπι.

<<Πρέπει να βρούμε την πηγή του ιού.>> Λέει ο Ήθαν.

<<Ποτέ δεν καταφέραμε να ελέγξουμε αν όντως είχε κάποια σχέση με αυτόν ο Χάρρυ.>> Του απαντάω και τον κοιτάζω γεμάτη απογοήτευση.

<<Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω.>> Μου λέει κοφτά.

<<Το ξέρω.>> Απαντάω. <<Πρέπει να βρούμε ένα καταφύγειο.>>

  Ο καιρός είναι κρύος.Αν δεν βρούμε ένα μέρος να περάσουμε τη νύχτα που πλησιάζει, τότε δε θα μας σκοτώσουν τα ζόμπι, αλλά οι αντίξοες καιρικές συνθήκες.Σε λίγο πλησιάζει βροχή.Φαίνεται.Τα σύννεφα είναι γκρίζα και ο αέρας παγωμένος.

<<Θα τα καταφέρουμε;>> Με ρωτάει ο Ήθαν καθώς κοιτάζει τα σύννεφα.

<<Ναι... >> Του απαντάω. <<Έχε λίγη πίστη.>>

  Ξεκινάω να τρέχω προς ένα κόκκινο αμάξι.Σπάω το παράθυρο και ανοίγω την πόρτα.Στα πίσω καθίσματα υπάρχουν κουβέρτες και μαξιλάρια.Φωνάζω τον Ήθαν και μαζί παίρνουμε όσα περισσότερα από αυτά μπορούμε.Λίγο αργότερα, ο Ήθαν σπάει το τζάμι από το διπλανό αμάξι.Εκεί υπάρχουν δεκάδες μπουκάλια με νερό.Αρπάζουμε τα περισσότερα και να ρίχνουμε μέσα στα σακίδιά μας.

<<Αν ψάξουμε κι άλλο, μπορεί να βρούμε και ρούχα.>> Του λέω.

  Έτσι, ξεκινήσαμε να ψάχνουμε όλα τα αμάξια.Κάποια στιγμή, σε ένα γκρι όμορφο HYUNDAI ο Ήθαν βρήκε μια μεγάλη μαύρη βαλίτσα.Την ανοίγει και βλέπει μεγάλη ποικιλία αντρικών γυναικίων και παιδικών ρούχων.

<<Μάλλον ετοιμάζονταν για διακοπές.>> Λέει.

   Κάθως ψάχνουμε, βλέπουμε ένα μικρό φουτεράκι.Το βγάζω από τη βαλίτσα και το κοιτάζουμε καλά και οι δύο.Είναι ροζ και σίγουρα κάνει σε μωρό.Επομένως, το ζευγάρι αυτό ήταν νέο κι έτοιμο να περάσει τις πρώτες του διακοπές μαζί με το μικρό του μωράκι.

<<Δεν είναι δίκαιο αυτό.>> Λέει νευριασμένος ο Ήθαν. << Άνθρωποι πεθαίνουν και κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό.>>

  Εγώ δεν ξέρω τί να πω.Συμφωνώ με αυτά που λέει όμως δεν είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη να σώζουμε τον κόσμο.

<<... Αυτό το μικρό κοριτσάκι, αυτό το μωρό, δεν έζησε καθόλου!>> Λέει και πετάει το ρουχαλάκι στο δρόμο.

  Το αρπάζω αμέσως και το κοιτάζω με δακρυσμένα μάτια.Ύστερα στρέφω το βλέμμα μου προς τον Ήθαν που κλαίει δίπλα σε ένα αμάξι λίγο πιο μακριά από αυτό.Έτσι, βάζω το ρούχο στο σακίδιό μου και πλησιάζω το μελαχρινό αγόρι.

<<Δεν είναι κακό να δείχνεις αδυναμία σε ορισμένα θέματα.>> Του λέω και στέκομαι δίπλα του.

  Εκείνος δε μου απαντά.Είναι λογικό.Αρκετοί άνθρωποι δε νιώθουν άνετα όσον αφορά τα συναισθήματά τους.Αυτό που είναι σημαντικό, όμως, είναι να μην αισθάνονται άσχημα.Και αυτή τη στιγμή ο Ήθαν αισθάνεται πολύ άσχημα.Ίσως να είναι η δοκιμασία του.Αυτή που θα τον κάνει λίγο πιο σκληρό, που θα τον βοηθήσει να προσαρμοστεί σε αυτόν τον κόσμο.Από την άλλη πλευρά, μπορεί να είναι και μια κατάσταση που θα τον καταστρέψει συναισθηματικά και θα τον εμποδίσει να επιβιώσει.

  Απομακρύνομαι σιγά σιγά από αυτόν και συνεχίζω να ψάχνω τα αμάξια.Ξαφνικά, μια μεγάλη ομάδα από ζόμπι εμφανίζεται.

<<Ήθαν!>> Φωνάζω τρομαγμένη και το αγόρι τρέχει προς το μέρος μου.

<<Δεν υποτίθεται ότι βγαίνουν συνήθως το βράδυ;>> Με ρωτάει ταραγμένος.

<<Συνήθως...>> Τονίζω και του λέω να τρέξει.

   Το μελαχρινό αγόρι ξεκινά να τρέχει κι εγώ τον ακολουθώ.Τα ζόμπι δεν κινούνται πολύ γρήγορα, όμως η απόστασή τους από εμάς δεν είναι μεγάλη.Τρέχουμε στο γρασίδι που οδηγεί στο δάσος, επειδή ο δρόμος είναι κλειστός.Τα αμάξια είναι πεσμένα το ένα πάνω στο άλλο και δεν υπάρχει χώρος για να περάσουμε ανάμεσά τους.Μπροστά μας όμως υπάρχει μια τεράστια γέφυρα!

<<Είναι η Γέφυρα των Μίν.>> Μου λέει ο Ήθαν και σταματάει να κινείται. 

  Εγώ σταματάω δίπλα του.

<<Θα πάμε μέσα από το δάσος.>> Του λέω ψύχραιμη.

<<Δεν μπορούμε.>> Απαντάει αμέσως και ταραγμένος. <<Είναι η Γέφυρα των Μίν!>> Τονίζει.

<<Τί σημαίνει αυτό;>> Τον ρωτάω καθώς βλέπω τα ζόμπι να πλησιάζουν όλο και περισσότερο.

<<Οι Μίν είναι μια μεγάλη φυλή.Ζουν στα δάση με ένα συγκεκριμένο τρόπο και απαχθάνονται αυτούς με τους οποίους δεν έχουν τις ίδιες συνήθειες.>> 

   Επομένως, οι Μίν δε θα μας βοηθήσουν.Πρέπει όμως να βρούμε ένα τρόπο να περάσουμε τώρα, αλλιώς τα ζόμπι θα μας σκοτώσουν.

  Έτσι, ρισκάροντας ό,τι μου έχει απομείνει, ανεβαίνω στο πρώτο αυτοκίνητο που είναι σταματημένο στη Γέφυρα των Μίν.Ο Ήθαν με κοιτάει τρομαγμένος και μου φωνάζει να γυρίσω πίσω.Εγώ συνεχίζω και προσπαθώ να τον πείσω να με ακολουθήσει.Έχω φτάσει στο τέαρτο αμάξι και ο Ήθαν ακόμα περιμένει.

<<Ήθαν!>> Φωνάζω. <<Δεν έχεις άλλο χρόνο!>>

  Το αγόρι κοιτάζει τα ζόμπι.Απέχουν γύρω στα δέκα βήματα από αυτόν.Έπειτα ρίχνει το βλέμμα του στο αμάξι που βρίσκεται μπροστά του.Εννιά βήματα.Ο Ήθαν περιμένει.Φοβάται πολύ.Δε θέλει να πεθάνει.Οχτώ βήματα.Κοιτάζει τα ζόμπι.Ένα από αυτά, το οποίο κινείται πιο γρήγορα τα προσπερνά και τώρα απέχει πέντε βήματα από τον Ήθαν.

<<Ήθαν!>> Του φωνάζω.

  Ο αγόρι βλέπει το ζόμπι να τον πλησιάζει όλο και περισσότερο.Ακούει τη φωνήμου και ταραγμένος ανεβαίνει στην οροφή του αμαξιού.Ξεκινάει να πηδάει από αμάξι σε αμάξι μέχρι που με φτάνει.

<<Πάμε;>> Τον ρωτάω.

  Εκείνος γνέφει καταφατικά και συνεχίζουμε να περνάμε από αμάξι σε αμάξι και να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο το κέντρο της γέφυρας.

<<Το Κέντρο.>> Λέει ο Ήθαν μόλις φτάνουμε στη μέση της γέφυρας.

<<Ναι.>> Του λέω χωρίς να ξέρω γιατί αυτό το κέντρο είναι διαφορετικό.

<<Εδώ πέθαναν οι περισσότεροι.>> Μου λέει.

<<Πώς>> Τον ρωτάω.

<<Από τους μεγαλύτερους φόβους τους.>> Μου απαντάει και μου δείχνει τα ζόμπι που αρχίζουν να μετακινούν τα αμάξια και να μας πλησιάζουν.

   Είναι σαν κάποιος να τους έδωσε δυνάμεις.Σα να τα ζωντάνεψε ξανά.Αλλά ναι.Αυτό έγινε!Οι Μίν έχουν ενα δικό τους βιβλίο.Έτσι μου είπε ο Ήθαν.Το ονομάζουν το Βιβλίο της Φυλής.Αυτό περιέχει διάφορα ξόρκια, διάφορα παιχνίδια του μυαλού, με τα οποία βασανίζουν τους εχθρούς τους και μετά τους σκοτώνουν.

<<Δάμαρις θα πεθάνουμε.>> Μου λέει ο Ήθαν και με κοιτάζει καθώς τρέμει.

<<Όχι.>> Του λέω. <<Αυτό δεν μπορεί να είναι το τέλος.Δε θα τελειώσει έτσι.>>

   Αμέσως, παίρνω φόρα, πηδάω και πέφτω από τη γέφυρα.Ο Ήθαν με παρακολουθεί, καθώς βουτάω στο νερό.Είναι η λίμνη.Η λίμνη των Μίν και των Έσκ.

   Τώρα βρίσκομαι κάτω από τα καταγάλανα νερά της λίμνης.Είναι τόσο γαλήνια, τόσο ήρεμα.Δεν υπάρχει τίποτα κακό, ούτε ζόμπι, ούτε λυκάνθρωποι, τίποτα που να μπορεί να μας βλάψει.Είχα διαβάσει κάποτε ένα μύθο για τους Έσκ.Αγαπούν τους ανθρώπους και τους θαυμάζουν για όσα έχουν προσφέρει στον κόσμο.Είναι λάτρες όμως της φύσης και γι' αυτό προτιμούν να ζουν απομονωμένοι στα δάση.Ήξερα ότι η λίμνη βρισκόταν σε αυτό το δρόμο αλλά δεν είχα γνώση του γεγονότος πως την μοιράζονταν με μι άλλη φυλή.Μια φυλή που λείπει από κάθε βιβλίο.

   Ανεβαίνω ξανά στην επιφάνεια και βλέπω τον Ήθαν να πέφτει από τη γέφυρα.Δεν μένει καθόλου κάτω από το νερό.Βγαίνει στην επιφάνεια και αρχίζει να κολυμπάει προς τη στεριά.

<<Είναι η λίμνη των Μίν, Δάμαρις.>> Μου φωνάζει.

<<Αυτό δε σημαίνει πως θα είχες πεθάνει ήδη;>> Τον ρωτάω.

   Ο Ήθαν σταματά να κολυμπά.Με κοιτάζει και με ρωτάει τί έκανα.Του φαίνεται πράξενο που οι Μίν δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα.Έτσι, αρχίζω να αναφέρομαι στην ιστορία των Έσκ και στη διαμάχη τους με τους Μίν.Ύστερα, ρίχνω μια ματιά στη γέφυρα.Τα ζόμπι είναι ξανά φυσιολογικά (όσο φυσιολογικό μπορεί να είναι ένα ζόμπι) και κολλημένα ανάμεσα στα αυτοκίνητα.

<<Οι Έσκ σιχαίνονται τις ακρότητες των Μίν.>> Του λέω και κολυμπάω προς το μέρος του.

    Μετά από λίγα λεπτά βγαίνουμε ήρεμοι στη στεριά.

<<Είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι που πέρασαν τη Γέφυρα των Μίν ζωντανοί!>> Λέει χαρούμενος και με αγκαλιάζει.

    Τον αγκαλιάζω κι εγώ.Χαίρομαι γι΄αυτό που καταφέραμε.Χαίρομαι που δεν πεθάναμε.

    Ξαφνικά, δύο φυλές εμφανίζονται.Η μία από αριστερά μας και η άλλη από δεξιά μας.Τα μέλη της φυλής από αριστερά μας φοράνε κανόνικά ανθρώπινα ρούχα.Έχουν τα μαλλιά τους βαμμένα άσπρα και γραμμές ζωγραφισμένες κάτω από τα μάτια τους.Τα μέλη της φυλής από δεξιά μας αντιθέτως, φοράνε ρούχα φτιαγμένα από δέρματα ζώων.Δεν έχουν παπούτσια, τα μαλλιά τους έχουν το φυσικό τους χρώμα και ορισμένα σημεία του σώματός τους είναι βαμμένα με μαύρο χρώμα.Είναι ολοφάνερο πως η φυλή στα αριστερά μας είναι οι Έσκ, ενώ η άλλη στα δεξιά μας είναι οι Μίν.

   Ένας άντρας από τους Έσκ, με μακριά άσπρα μαλλιά, χλωμό δέρμα, μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα και μαύρα all star παπούτσια κάνει ένα βήμα μπροστά.Τον κοιτάζω προσεκτικά.Τα μάτια του έχουν ένα υπέροχο πράσινο χρώμα.Από την άλλη πλευρά, κάνει δύο βήματα μπροστά ένας αλλος άντρας.Τα πόδια του είναι γυμνά και εκτεθιμένα στο ανώμαλο έδαφος, τα μαλλιά του είναι κοντά και μαύρα και το δέρμα του ελάχιστα πιο μαύρο από του άλλους λόγω του ότι στο σώμα του χτυπούν οι ακτίνες του ήλιου συνεχώς.Από τη μέση και επάνω είναι γυμνός.Φαίνεται καλογυμνασμένος και δυνατός.Από τη μέση και κάτω φοράει ένα παντελόνι από το δέρμα ενός ζώου που είχε σκοτώσει.Τα μάτια του είναι κατάμαυρα.

   Οι δύο αρχηγοί αλληλοκοιτάζονται.Ο αρχηγός των Έσκ πρώτος σηκώνει ψηλά το χέρι του και δείχνει το τατουάζ που βρίσκεται στον καρπό του.Είναι ένα φύλλο δέντρου στο κέντρο του οποίου είναι ζωγραφισμένο το σύμβολο του άπειρου.Ο αρχηγός των Μίν δεν αντιδρά.

<<Δεν χρειάζεται να δείξει κάτι άλλο για να αποδείξει ότι είναι πραγματικά ο αρχηγός, παρά μόνο τις ζωγραφιές στο σώμα του.>> Μου λέει ψιθυριστά ο Ήθαν. <<Αν προσέξεις οι ζωγραφιές που έχει είναι διαφορετικές από των άλλων.>>

   Πραγματικά, ο Ήθαν είχε δίκιο.Συγκρίνοντας τον αρχηγό με ένα άλλο τυχαίο μέλος της φυλής, οι διαφορές που φαίνονται είναι αρκετές.Αρχικά, ο αρχηγός έχει πιο πολλές ζωγραφιές στα σώμα.Έχει μια στο στήθος που λέει κάτι στη γλώσσα της φυλής, άλλες λέξεις στα πλευρά και τα χέρια του είναι ολόκληρα ζωγραφιμένα με μαύρο χρώμα.Ο άλλος άντρας από τη φυλή των Μίν έχει κάποιες λέξεις ζωγραφισμένες στα πλευρά και τα μπράτσα του ζωγραφισμένα.

<<Ήθαν, οι λέξεις στα πλευρά διαφέρουν σε όλους του άντρες και σε όλες τις γυναίκες.>> Του λέω.

<<Καλή παρατηρητικότητα Δάμαρις.>> Φωνάζει ο αρχηγός των Έσκ.

   Εγώ γυρίζω απότομα και τον κοιτάζω καθώς με πλησιάζει.

<<Θα σου εξηγούσε ο αρχηγός των Μίν γιατί συμβαίνει αυτό στα μέλη της φυλής του, αλλά αρνείται να μιλήσει τη γλώσσα όλων των ανθρώπων.>> 

   Ο άντρας που με πλησίασε είναι νέος.Το ίδιο και ο αρχηγός των Μίν.Μου φαίνεται τόσο παράξενο το γεγονός πως δύο φυλές βασίζουν την τύχη τους σε κάποιους εικοσάχρονους.

   Εντελώς απρόσμενα, ο αρχηγός των Μίν φωνάζει κάτι στη γλώσσα του.Εγώ στρέφω το βλέμμα μου προς τον αρχηγό των Έσκ και περιμένω να μου πει τί σημαίνει αυτό που είπε ο άλλος άντρας.

<<Δεκαοχτώ.>> Μου λέει. <<Σου φαίνεται παράξενη η ηλικία μας, έτσι δεν είναι;>>

   Γνέφω καταφατικά και τον παρακολουθώ να πλησιάζει τον αρχηγό των Μίν.

<<Ο Κρίστοφερ κι εγώ είμαστε δίδυμα αδέρφια.Φυσικά αυτή τη στιγμή δείχνουμε εντελώς διαφορετικοί και δεν τρέφουμε τα ίδια συναισθήματα αγάπης όπως όταν ήμασταν μικροί.Βλέπετε, οι γονείς μας μας εγκατέλειψαν μόλις γίναμε πέντε χρονών και έπρεπε να βορύμε το δικό μας δρόμο.Ο Κρίς...>>

<<Κρίστοφερ.>> Τον διακόπτει ο αδερφός του.

<<Ο Κρίστοφερ...>> Λέει ο αρχηγός των Έσκ κι έπειτα συνεχίζει την ιστορία. <<... Πάντα έτρεφε ένα είδος κακίας στους γονείς μας γι' αυτό που μας έκαναν.Έτσι άρχισε να μην εμπιστεύεται κανέναν άνθρωπο και να του απομακρύνει όλους από κοντά του.Εγώ, από την άλλη, θεώρησα πως αυτή η κατάσταση θα μου έδινε τη δυνατότητα να είμαι ελεύθερος και να αποδείξω σε όλους για τί είμαι ικανός.Όντας λάτρης της φύσης και μην έχοντας την καλύτερη σχέση με την τεχνολογία, έσβησα τα ίχνη μου και έζησα μόνος μου στο δάσος.>>

<<Ιχ έλο μπαν τερ.>> Φωνάζει ο Κρίστοφερ.

   Ο αρχηγός των Έσκ δεν το μεταφράζει.

<<Ιχ έλο μπαν τερ Ράιαν.>> Ξαναλέει προσθέτοντας μια λέξη.

<<Ράιαν...>> Λέω καθώς παρατηρώ τον αρχηγό των Έσκ που περπατά προς τη φυλή του.

   Εκείνος γυρίζει και με κοιτάζει.

<<Δεν μας είπες για τις λέξεις στα πλευρά τους.>>

<<Είναι ονόματα.Τα ονόματα όλων αυτών που έχουν σκοτώσει.>> 

   Ο Ράιαν στέκεται και πάλι μπροστά από το λαό του.

<<Τώρα θα πρέπει να αποφασίσουμε ποιός από εσάς θα έρθει στη φυλή των Έσκ και θα παραμένει άνθρωπος και ποιός θα πάει στη φυλή των Μίν και θα γίνει "Νέιλα" όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται.>>

<<Δεν μπορείτε να μας χωρίσετε.>> Λέει ο Ήθαν στον Ράιαν.

<<Κι όμως μπορούμε.>> Απαντάει αυτός και δίνει σήμα σε δυο από τους άντρες του να σταθούν δίπλα του.