Hayat acımasız , hiç adil değil bazılarına gülerken benim gibilerine götüyle gülüyor .Ben Zehra bu acımasız hayatta ailesi olduğu halde kendi başına yaşamaya çalışan bir kız . Ha bir sevgilim var tek yaşama kaynağım beni ayakta tutan bir tek o var .
- Zehra gel kız buraya annemin sesiyle daldığım düşüncelerden ayrılıp hemen yanına koştum gitmeseydim çok kötü şeyler olabilirdi çünkü .
- Babanın karnı aç çabuk yemek hazırla birazdan kardeşlerinde gelir zaten yine sesümi çıkarmadım çıkarsaydım napabilirdim ki bu şehirden başka gidecek yerim yok Mardin yaşadığım yer ve iğrenç bir adamla para karşılığı evlendirilip öleceğim şehir . Hâlâ bilmiyorum nasıl okula gittiğimi 17 yaşındayım ve burda yaşayan diğer evlenen kızlardan daha büyüğüm neredeyse . Bazen şaşırıyorum bu duruma bazende para karşılığı evleneceğim aklıma gelince gözlerim dolar . Ama ben evlenemem ki Baran nolucak ben onsuz yaşayamam . Bu arada yemekleri yaptım sofraya götürüyorum kardeşlerüm de gelmiş zaten evde 12 kişi yaşıyoruz ve hafdasonlarıyla okuldan sonra bütün evin işlerini ben yapıyorum neden sen diye sorarsanız sadece bir kız kardeşim var o da çok küçük 4 yaşında diğerleri ise erkek ve 8 kardeşiz . Sofrada sessizce yemeklerimizi yerken en büyük abimin babama dediği şeyle şoka girdim sanki ne yapacağımı bilemiyorum .
