Αντίθετα Βήματα

Part 1: Νικη

Ντριν, ντριν... ντριν
Ωχου πρωι πρωι δεν εχω προλάβει ακομα να κοιμηθώ... Γυρνάω κλείνω το ξυπνητήρι και συνειδητοποιώ πως πρεπει να πάω σχολείο σήμερα... Τι αμαρτίες πληρώνω; Σηκώνομαι βρίσκω εσώρουχα βγάζω τα ρούχα μου και πάω για μπάνιο. Αφού τελείωσα τυλίγω την πετσέτα γύρω μου και βουρτσίζω τα δόντια μου. Βγαίνω ντύνομαι βάζω μια μαύρη φαρδιά φόρμα και μια μαύρη στενή μπλούζα στεγνώνω λιγάκι τα μαλλιά μου πιάνω τα ακουστικά, λεφτά, το κινητό, τα κλειδιά της μηχανής και του σπιτιού και κατεβαίνω κάτω. Βλέπω τον πατέρα μου τον καλημερίζω και με κοιτάει εξεταςτικα.
Μπ: Τι ειναι αυτο στο μπράτσο σου;
Νίκη: Απο χτες ρε μπαμπα δεν πλήρωνε... το έπαιζε μάγκας με βαρεςε ε μετά τις έφαγε λιγάκι και πλήρωσε και με το παραπάνω.
Χαχανίζουμε λιγάκι με χαιρεταει και φευγω. Κι ετςι ανεβαίνω στη μηχανή βάζω το κράνος μαρσάρω λιγάκι και μετα εξαφανίζομαι. Παρκάρω έξω απο το σχολείο. Κατεβαίνω και βλέπω πως εχουν αρχίσει την προσευχή. Χαλαρά λοιπόν πάω απέναντι και περνώ καφέ. Γυρνώντας βλέπω πως εχει αρχίσει να μιλάει ο λυκειάρχης υπέροχα δεν θα τον ακούσω πάλι. Ανεβαίνω πάνω στην τάξη μου πάω πίσω πίσω πιάνω ακουστικά και βάζω μουσικη. Χαλαρώνω αρχίζουν να μπαίνουν μέσα τα παιδιά. Η καθηγήτρια ως συνήθως άργησε όταν μπήκες δεν άλλαξαν πολλα. Μετα απο λίγο άρχισε να φωνάζει σαν υστερική και πως δεν αντέξει τα ίδια με τα περυσινά. Χαχανίζω λιγάκι με τα αλλα παιδιά και συνεχίσει να μιλαω μονη της. Τελειώνουμε και φεύγουμε. Επιτέλους! Κατεβαίνω κάτω, βγάζω τα ακουστικα και κοιτάω την ώρα. Χμ... θα πάω στην αποθήκη να περάσει η ώρα μου και θα βγούμε για καμία δουλειά. Ανεβαίνω στη μηχανή βάζω κράνος και φεύγω. Φτάνω στην αποθήκη βλέπω εχουν ερθει κι αλλοι. Πλησιάζω τον καναπέ όπου καθετε ο Αλεξ και ξαπλώνω. Μιλάμε λιγάκι και μετα απο λίγο εχω κοιμηθεί για τα καλα.
Ξαφνικά ακούω να φωνάζουν αλλα βαριέμαι να ανοίξω τα ματιά μου.
(Άγνωστος): Ρε μαλακά πως ακριβώς σου ξέφυγαν χωρίς να πληρώσουν.
(Άγνωστος 2): Εεε... Δεν... Εεε
Βλέπω το Αλεξ να κάθεται ακομα εκει και σηκώνομαι να δω βλέπω τον κολλητο του πατέρα μου να φωνάζει στον καινούργιο. Τι τον ήθελε και αυτόν τωρα δεν καταλαβαίνω. Σηκώνομαι και πάω να πιω λίγο νερό. Μετα απο λίγο ακούω την πόρτα να ανοίγει δεν γυρίζω να δω ποιος ειναι δεν με πολυ ενδιαφέρει κι ολας.
Κο Κώστας(κολλητός του μπαμπα): Νίκη τι κανείς;
Νίκη: Καλα είμαι εσυ;
Κο Κώστα: Σου εχω δουλειά.
Νίκη: Εχει σχέση με τον καινούργιο ετσι;
Κο Κωστας: Ναι...
Νίκη: ΠΑΛΙ εγω θα το αναλάβω; Και θα χάσω και τα λεφτά μου για σήμερα δηλαδή για έναν ανεύθυνο όπου δεν ξερει που έμπλεξε; Δεν θυμαμαι να ειχε αναλάβει ποτε κανένας τα δικά μου λάθη εδώ...
Κο Κωστας: Κορίτσι μου εσυ ξερεις καλα την δουλειά και δεν θα κανείς λάθος. Σε εμπιστευόμαστε όλοι απόλυτα.
Νίκη: Τελευταία φορά ομως. Οχι ξανά!
Κο Κώστας: Δεν το ξερω αυτο...
Νίκη: Ναι ξερω δεν το προσβλέπουμε. Που ειναι το μικρό; Για να δω μπας και προλάβω και τα δικά μου.
Κο Κώστας: Απ'έξω σε περιμένει.