One Kiss

Lost

Sam POV*
Sabi nila, pagsumakabilang buhay na ang mga taong mahal natin, hindi talaga sila completely mawawala. Madadama parin daw natin ang presence nila, sa lahat ng bagay at

alala na kanilang iniwan. Dito daw tayo matutulungang mag-move on at matanggap ang kanilang pagpanaw, while keeping the idea that even if departed, they would still

remain in our hearts.

Nung natanggap ko ang balita na naaksidente ang sinasakyang bus nina Mama at Papa, Im too naive and too young to understand that in that instant I didnt just lose my

parents, but basically have my whole life changed.

I am now alone, being a single child and all. The grief that I felt is so real, that even my lola and uncle na siyang kumukupkop sa akin na nuon ay di alam kung anong

gagawin just to make it right, and help me continue.

My mom is a painter, at isa namang film director ang tatay ko. Marahil ito yung reason kung bakit nahilig ako sa design at sa photography, yup, Im an art/design

student. Kagagaling lang nila noon sa isang shoot ni Papa sa Baguio, Mama was there para naman sa isang exhibit. Theyre supposed to be back a day before my birthday.

We even had a party organized sa isang malapit na resort. Unfortunately their car broke down in the middle of the road, and since gusto nilang makahabol sa aking

birthday they decided to take a bus.

I remember that very last time na nakausap ko sila, they called via landline to let me know na baka gabi na sila makarating sa amin.

"Sam, anak, diyan ka muna kina Tito Anton mo, sunduin ka nalang namin diyan pagdating namin." mahinhing ika ni Mama. "Nasira na naman kasi kotse ng Papa mo eh., Ay

naku George, sabi ko na sayo eh, kelangan na nating palitan yang si Choppy." wika ni Mama sa aking papa.

"Amy, tama ka nga, parang suko na si Choppy." rinig kong mahinang sagot ni papa.

"Oh siya, Sam, bus nalang kami ng papa mo, para makaabot kami bukas, okay?"

"Yes po Mama."

"Okay, sige, George, paalam ka na sa anak mo" sabi ni Mama.
"Sam, hayaan mo dalhan ka namin ni Mama mo ng Ube Cake mamaya, salubungin natin birthday mo nang 12 oclock. Ingat ka diyan. Love you. Goodnight" ika naman ni papa, na

tila excited na excited sa Ube Cake. Twing birthday ko kasi eh eto yung parang tradition namin, birthday midnight cake.
"Sige pa, intayin ko yang Ube Cake mo ha" masaya kong sagot sa aking ama.
"Oh siya, goodbye anak, love you" paalam ni mama.
"I love you too Pa and Ma, See you." sambit ko naman.

Sabi nila, pag minsan daw ay may mga prominition kung mawawala na ang tao. Pero sa huling paguusap namin ni Mama at Papa, walang kahit isang kaba, hinala o anu paman

akong naramdaman. Ang alam ko lang, malalate na naman sila, at ang kailangan ko lang gawin ay maghintay at darating sila.

Baka eto rin ang isang reason kung bakit mas masakit, dahil di ko talaga inakala ang mangyayari. Inantay ko hanggang alas dose ng gabi ang aking mga magulang.

Pinatulog nalang ako ni Tito Anton dahil baka nalate lang ang mga ito. Ngunit when I barely had a few minutes of sleep, ginising na naman ako ni Tito. Medyo panic ang

mukha nito, at parang namumugto ang mata sa luha. Pinabangon niya ako ng dali dali. Dahil kagigising ko lang, di ko talaga alam kung anong nangyari. Ang naririnig kong

mga salita ay, Mama at Papa, bus, aksidente, Baguio, hospital. Di ko nadin alam kung anong mga sunod na nangyari, narealize ko nalang na nasa Hospital kami, nakapajama

lang ako, pajama na b1 at b2, ang tsinelas ko ay di pa ata magkaparehas. Nasa labas kami ng OR. Ang paglabas ng doktor, at pagkausap nito kay Lola at Tito, ang iyak ni

Lola at Tito na alam kong confirmation nang di ko mapaniwalaang balita, theyre dead. Both dead.

I was literally shocked, di ako makakilos sa pagkakatayo ko, It cant be, isip ko. It cant be.
Lumapit sa akin si Tito at si Lola, at niyakap ako, and right then and there, the tears just kept on falling. I beg my eyes to stop, but even my heart cant.
I lost them. I really lost them.
Di ko na alam kung kelan tumigil ang mga luha, all I knew is that I went by the funeral and everything na parang nakasakay sa isang matuling kotse, everything went and

pass by like a blur.

And everything since that day went like a blur, I overcome crying for them, but deep inside I felt myself still mourning. Ito rin ang rason kung bakit I have never let

myself close to too many people, Im afraid that if I love too many, and too much, the more that I have to grieve for them kung sakaling sila naman aalis sa buhay ko.
I tried to be normal, and still laugh, and go on with life. With friends and with family. Pero sa araw na ito, ngayong birthday ko, I just cant allow myself to think

about something else that would make me happy. Everything I do, lahat ng kilos ko, every memory points back to the two most important person in my life, and why I dont

have them right now. And it sucks, because despite of the happy memories that I had with them, the grief overcomes it all, and I just cant move on. It hurts. It still

hurts.