Oma Tosti

Gevlekte geitenkaas

"Oh, wat erg." De moeder van Laura keek geschrokken rond en nam toen plaats op de bank. Laura keek verbaasd naar haar moeder, die snikkend op de bank zat. "Wat is er?" Laura keek haar moeder aan. Die maakte een gebaar dat ze weg moest gaan. Laura zette boos een stap achteruit, dit had ze nog nooit meegemaakt. Daarna liep ze met snelle passen de trap op, naar haar kamer.

"Laura" de moeder van Laura, Monique, klopte op de deur van Laura's kamer. Er kwam geen gehoor. "Laura liefje, ik moet je iets vertellen." Laura deed langzaam de deur een klein stukje open. "Wat?!" snauwde ze. Boos ging ze op haar bed zitten. Monique kwam naast haar zitten. "Je weet dat oma een beetje vergeetachtig is hè?" Ze keek Laura stilletjes aan. Laura voelde hem al aankomen. Er was zeker weer iets gebeurd met haar oma zoals er elke week wel iets is. De ene week vergeet ze boodschappen te doen, de andere week weet ze niet meer hoe je een deur op slot moet doen. Straks steekt ze nog een keer haar huis in de fik omdat ze het koud heeft! Hopeloos zat Laura op haar bed en staarde naar de grond. Alsof Monique haar gedachten kon lezen zei ze: "Daarom..." Haar adem stokte even, maar toen ging ze verder: "Daarom moet ze naar een hulpcentrum toe." Laura barstte in tranen uit: "Dan kan ik haa haa haar nooit meer zieien! Dan moet ze bingo spelen en hele oude kaas op haar boterham doen. Ehhh." Monique keek hopeloos toe, ze probeerde haar dochter te troosten maar wist niet hoe. Toen zei ze:"Nee Laura, oma hoeft geen bingo te spelen, en we mogen gewoon op bezoek." "Het wordt toch nooit als vroeger" snauwde Laura, en ze stampte boos de kamer uit. Monique bleef alleen achter.

"Welkom, wat kan ik voor jullie betekenen" zei de receptioniste. "We komen voor Mevrouw Tamar" zei Monique. Laura hoorde het niet, ze wilde het niet horen. Ze wou hier het liefste zo snel mogelijk weg. Hoe zou het hier wel niet voor haar oma zijn? Ze stelde zich voor dat alle verzorgers hier vampieren waren. Die kwamen dan met bloeddrankjes aan :"Hier uw dagelijkse hapje mevrouw Tamar." Laura rilde toen ze er aan dacht, maar dat duurde niet lang want haar moeder legde haar hand op Laura's schouder. "Kom je? We gaan naar oma. Doe gewoon alsof je bij haar thuis bent oké?" Wat!? Laura kon haar moeder niet geloven. Doen alsof ze thuis was? "No way", dacht Laura. Strompelend liep ze achter haar moeder aan.

"Kamer 123." Laura keek verrast op, dat was best grappig. Maar lang duurde het grappige niet, zodra ze over de drempel van de kamer van haar oma was was haar blijheid weg. Haar oma was bezig met het ontstoppen van het toilet. Met een tandenborstel! "Ze is echt gek geworden" mompelde Monique. Laura luisterde niet. Ze keek de kamer eens goed rond. Er stond gewoon een bank, een tv, een keuken en er stonden zelfs bloemenvazen in de vensterbank. Toch vond Laura het hier net een gevangenis. Haar gedachten werden verstoord door haar oma die luid-zingend aan kwam lopen. "Wil je misschien een kopje thee liefje?" vroeg ze. "Ehm.." Laura wist niet wat ze moest zeggen. Ze had dorst maar toch ook weer niet. "Laura wil heel graag een kopje thee" haar moeder keek haar streng aan. Laura maakte geen aanstalten om er op te reageren en plofte op de bank. Haar oma kwam naast haar zitten. "Vind je het hier mooi?" Ze vroeg het alsof ze zojuist de loterij had gewonnen. Laura antwoordde voorzichtig: "Ja maar eh, anders." Ze keek naar de grond. Tuurlijk vond ze het niet mooi, ze vond het verschrikkelijk! Ondanks dat alles er uit zag als een normale woonkamer. Haar oma stond op en schonk de thee in. Toen ze de thee ophadden liep Laura in een streep naar de deur, klaar om weg te gaan. Maar haar moeder had alle tijd van de wereld. Ze zei: "Ik lust nog wel een beetje." Laura zuchtte diep en ging weer zitten. Na de thee, ging Monique nog even naar het toilet. Meteen toen ze de deur van het piepkleine woonkamertje had dicht gedaan, sloeg de stemming van haar oma om. "Wat denken ze wel niet! Mij een beetje naar een bejaardencentrum brengen en ook nog eens beweren dat ik alles vergeet?! Ze schreeuwde zo hard dat Laura even dacht dat het plafon in ging instorten. In een mum van tijd stonden er twee verzorgers in de kamer, haar oma te kalmeren. Monique stond er bij alsof ze zojuist een tijger aan zag komen rennen, die haar in stukken zou scheuren. Laura zat in een hoekje ineen gedoken te kijken naar de verzorgers. "Ze is echt gek geworden" mompelde Monique weer. Laura moest even verwerken wat ze zojuist had gezien. Een oma die er uit zag als een psychologische moordenaar, die stond te brullen als een gorilla en stond te hijgen als een hond die 50 kilometer had gerend. 

Toen de verzorgers weg waren ging haar moeder even boodschappen doen om bij te komen van de schrik. Toen zei Laura: "Zullen we een spelletje doen?" "Oew dat klinkt leuk! Maar ik heb geen spelletjes." Laura stond op. "Dat hoeft ook niet, ik weet wel een leuk raadsel!" "Ik ben dol op raadsels!" Haar oma ging er eens goed voor zitten. "Oke daar komt hij." Laura voelde de zenuwen opkomen. "Wat is klein en zit in een hoekje?" Haar oma dacht koortsachtig na, toen zei ze: "Een ongeluk! Laura kon haar lachen niet meer inhouden. Haar oma zat er verontwaardigd bij. "Ik ken er ook wel eentje" zei ze toen. "Wat krijg je als je koeienkaas en geitenkaas met elkaar mixt?" Laura dacht goed na. Maar hoe erg ze ook haar best deed, ze kon er geen touw aan vast knopen. "Ik geef het op" zei ze toen. Haar oma zei: "Gevlekte geitenkaas!" Laura proestte het uit! Nu kon ook haar oma lachen. Laura dacht na over een goeie bijnaam voor haar oma. Haar andere oma noemde ze de plak-oma. Bij haar in huis plakte namelijk alles. Maar de naam gekke oma vond ze verschrikkelijk. Ze zou nog wel wat bedenken.

Ze dronken nog wat thee en Monique kwam terug van het boodschappen doen. Ze fluisterde in Laura's oor: "Is er nog iets gebeurd"? Laura keek haar moeder boos aan. "Nee, natuurlijk niet." Ze keken samen naar Laura's oma. Die keek hen nieuwsgierig aan. Toen liep ze naar de keuken. "Waarom denk je dat?" fluisterde Laura. "Nou gewoon" Monique staarde naar haar gestoorde moeder. Die draaide zich om. Ze keek verbaasd naar de twee. Toen zei ze: "Wat? Zie ik er uit als een tosti?" Laura en Monique keken elkaar aan. Daarna barstte ze in lachen uit. Oma Tosti, dat was een goeie bijnaam dacht Laura. En ze keek haar niet-begrijpende-wat-er-grappig-was-oma aan.            Oma Tosti, perfect!