De betere helft! #netties2017

70. Lucas

Yes! de 100 stemmen zijn bereikt. Dus hier issie dan, het volgende hoofdstuk. Het duurt nu niet lang meer en dan is het echt voorbij. Het verhaal van Lucas en Sophie komt ten einde. Zullen ze nog met elkaar zijn of niet? Wat denken jullie? Zijn jullie nog benieuwd naar het een en ander? Laat het me weten.
We gaan nu voor 150 stemmen. Ik weet dat jullie het kunnen, dan komt het volgende deel online beloofd. Veel leesplezier.

Ik val achterover op mijn bed. Deze middag heeft me gesloopt. Gelukkig kan ik wel zeggen dat ik blij ben dat ik gegaan ben. Ik zou niet tegen de onzekerheid kunnen van het niet weten. Niet weten hoe het met haar gaat. Niet weten of ze weer al die rotbehandelingen zou moeten doen. Ik zit in tweestrijd. Mijn rationele gedachten zeggen dat ik haar moet loslaten. Dat ik haar haar eigen leven moet laten leven. Dat ik onze relatie voorgoed moet beëindigen. Dat ik haar de zekerheid moet geven dat 'wij' voorbij is. Maar ik kan het niet. Ik kan niet de deur naar haar voorgoed sluiten. Mijn hart zegt, vergeef haar dan. Maar er valt niets te vergeven, ze heeft niets verkeerd gedaan. Ik ken haar en ik weet dat ze me nooit bewust pijn zou doen. Het moet een vlaag van verstandverbijstering zijn geweest. Het moet gewoon. Als het dat niet was, zou ze dan nu niet met Levi zijn? Zou ze dan niet hun relatie hebben herstart? Ik had haar moeten complimenteren over haar nieuwe haarstijl of de zekerheid waarmee ze die kamer van de arts in liep. Ik had zoveel dingen anders moeten doen, ik had haar moeten vertellen dat ik wil dat ze er bij is, bij die expositie. Ik wil dat ze ziet hoe mooi ze is door mijn lens. 

Julian pusht me om door te gaan met mijn leven. Hij neemt me zo ongeveer elke avond mee naar de kroeg maar het is gewoon niet hetzelfde nu hij niet mee op jacht gaat. Ik krijg genoeg aandacht, maar ik doe er weinig tot niets mee. Ik wil wel eens een keer kletsen met een dame maar daar houd het dan ook mee op. En wat verwacht Julian nou eigenlijk? 
Ik heb een jaar met die meid doorgebracht. Ik kan haar onmogelijk in twee weken uit mijn hoofd zetten. Niet na alle narigheid die wij hebben doorgemaakt. Ze zag er fantastisch uit vanmiddag. Echt fantastisch. 

Ik stuur Lena een sms of ze langs wil komen. Ik heb haar nuchterheid nodig. Voor even wil ik niet aan Sophie denken, want niet naar haar toegaan is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Nou, ja, op die middag, dat ze me vertelde over haar en Levi, na dan. 

14:45: [Fotografeer je me dan?] 

Ik grinnik en stuur haar terug dat ze dan wel uit de kleren moet. Ik heb nog wel een opdracht liggen voor een lingerieparagraaf in de Wehkamp gids waar ze perfect voor is. Ze stuurt een knipoog terug en zegt dat ze onderweg is. Ik sms haar nog mijn adres en ga dan achter mijn computer zitten om de foto's van Tilly haar tweede swimsuitshoot te bewerken. Ze voelt zich al veel meer op haar gemak en eerlijk gezegd vind ik het wel enorm fijn om met haar te werken. De meeste modellen worden na een paar shoots eigen in het werken met een fotograaf. Ze denken dan hun eigen stempel op de foto's te kunnen drukken. Die foto's klik ik wel, maar ik gebruik ze nooit. 
Ik bel het visagiebedrijf waar ik altijd een makeup artist van gebruik en vraag hen iemand te sturen voor vanavond. Ik weet dat het kort dag is, maar als ik de foto's van Lena wil gebruiken dan moet ze er wel gelikt op staan. 
'Mag het een stagiaire zijn?' Vraagt de dame aan de andere kant van de lijn.
'Ja, wat mij betreft wel. Het is wel een grote klus.'
'Ik zal onze beste stagiaire sturen.' 
Voordag Lena bij me op de stoep staat zijn we in ieder geval een paar uur verder dus ik rij nog even naar de winkel om een fatsoenlijke maaltijd op tafel te zetten. Ik denk dat ik zeker al een week niet gezond heb gegeten. Ik had er ook geen behoefte aan. Ik heb geen enkele foto opdracht gedaan en afgezien van de avonden in de kroeg heb ik alleen maar in bed gelegen. Ik maak risotto, dat is heel erg lang geleden en ik hoop maar dat het lukt. 
'Hé stoot!' Zegt ze als ze binnenloopt. Ze slaat haar armen om mijn nek en wikkelt me in een knuffel. Ik ben een beetje verbaasd, maar dat ze me verbaasd zou me niet meer moeten verbazen. Ik weet al dat ik haar een bijzonder mens vind. 'Wat leuk dat je me sms'te. Ik ben nog nooit gefotografeerd, ergens ben ik een beetje zenuwachtig.'
'Jij?' Vraag ik.
'Ja, ik heb ook gevoel hoor, ook al denk jij van niet.'