The Vampire Diaries | korte fanfictions

1. The Ripper

Haar blauwe ogen lichtte op in het donker. Ze struikelde achteruit het zijstraatje in tot ze met haar rug tegen de muur stond. Ze hijgde nog wat na van het rennen op haar hoge hakken. 

Hij kon haar angst duidelijk voelen. Hoewel hij haar geen pijn wilde doen maakte dit hem alleen maar hongeriger. Hij kon niks anders meer horen dan haar veel te snelle hartslag en het suizende geluid van het bloed dat door haar bloedvaten stroomde. 

'Laat me gaan, alsjeblieft!' Smeekte de vrouw snikkend. Haar blonde haar zat tegen haar voorhoofd geplakt van het zweet. Ze trilde over haar hele lichaam. Hij kwam langzaam dichterbij. Stap voor stap. Hij leek te genieten van het aanzicht van de bange vrouw, want hij glimlachte. Toen hij zo dichtbij haar stond dat hun neuzen elkaar bijna aanraakten begon de vrouw hysterisch te huilen.

'Rustig maar... Stop met huilen. Beweeg en schreeuw niet.' Fluisterde hij met een kalme, haast gerust stellende stem. Zijn pupillen werden groot en daarna weer klein. De vrouw stopte plotseling met huilen en stond stok stijf stil. 

'Goed zo.' Fluisterde hij. Hij legde zijn hand op haar wang. De hand voelde zo koud als de dood. 

'Wat wil je van me?' Vroeg de vrouw met een trillende stem. 

'Niks. Helemaal niks. Maar weet je wat het is? Ik heb al sinds dinsdag middag een vreselijke honger die maar niet weggaat.' Terwijl hij praatte werden zijn oogleden rood en verschenen er zwarte aderen onder zijn ogen. De vrouw hapte naar adem.

'Wie ben jij? Wát ben jij?' Fluisterde ze vol afschuw. Hij lachte en hij streek een pluk haar achter haar oor.

'Ik ben Stefan. Maar de meesten noemen mij De Ripper.' Stefan ontblootte zijn hoekige tanden. De vrouw probeerde te gillen maar er kwam geen geluid uit haar keel. Hij zette zijn tanden in haar nek en begon gulzig haar bloed te drinken. Hij voelde hoe haar lichaam steeds slapper in zijn armen hing. Hij probeerde zichzelf van haar los te maken maar het lukte niet, de honger was te sterk. Toen hij de laatste druppel bloed uit haar lichaam had gezogen viel haar lichaam laveloos op de grond. Stefan veegde zijn mond af met de mouw van zijn leren jas. Toen knielde hij naast het lichaam neer. Voor een minuut zat hij daar, te kijken naar het dode lichaam. Toen deed hij met zijn wijsvingers de oogleden van de vrouw naar beneden zodat hij niet meer naar haar blauwe ogen hoefde te kijken. Daarna stond hij op en liep hij weg. De honger was weg, voor nu tenminste.