Ben 2 buçuk yaşındayken eski bir binanın köşesine bırakılmışım. Yaşlı bir kadın tarafından bulunup, 4 yaşıma kadar bakıldım. Yaşlı kadın şeker hastasıydı bana "Timur" adını verdi. Ben 4 yaşına kadar sevgiyle büyütülmüş, her istediği yapılmış bir çocukmuşum. Tâki yaşlı kadın ölene kadar. Şimdiden yaşlı kadının yokluğunu hissetmeye başladım. Konuşmayı öğrenmiştim, duygularını çok yoğun yaşayan bir çocuk'dum. Beni yetim haneye vermişler. Geceleri karanlıkta yatamıyor, yere düştüğümde, canım acıdığında ağlayamıyor, canım sıkıldığında yanında birisi olmuyordu. Bu ortam bana hiç samimi gelmiyordu. Herkes birbirinin yüzüne gülüyor, arkasından konuşuyordu. Bunu hiç haketmiyorum. Kendimi yapa yanlız hissediyordum. Burda ki çocuklar nasıl mutlu olabiliyorladı.... Ya da nasıl mutluymuş gibi davranabiliyorlardı?
* * * * * *
