"Can i call you?"
I texted him back.
To: ji soo
Why? Do you have problem?
A minutes passed, hindi na sya nagreply. After ko ayusin sarili ko and ready to take a sleep, My phone ring.
I answered it when i saw ji soo is calling.
"Hey" he said. Based on his tone, he looked sad.
"Hey? Why? Is there any problem?" I said. Medyo nag aalala ako sa kanya. Medyo lang naman. He still my not-so-close-friend by the way.
"Naiyak ka ba?" I said in shocked. Seriously? First time ko makarinig ng lalaking nahikbi through phone.
Hindi sya nasagot.
"Hey." Hindi ako mapakali. Feeling ko he needs friend.
"Can you go with me tonight?" He said.
I hesitated to answer. 11 pm na. Pero kailangan nya ng kaibigan. I know. Hindi ko alam kung bakit ako ang tinawagan nya, in fact nandyan naman sila jimin.
"Sige. Nasan ka?" I said. I am concerned. I dont know why.
"Seongcheol-myeon" he said.
"Ah. Sige. Malapit lang ako dun. Wait me there. Give me 10minutes." I said habang nagmamadaling kunin yung jacket ko.
"Ok. I hanged up." He said.
Nagmamadali akong pumunta dun. Bakit kaya? Anong problema nya? Mukhang sobrang problemado sya.
Walking distance lang naman sya kaya okay lang.
I saw him sitting in the bench near at the bridge which is kita mo yung view ng city ng seongcheol.
Hindi nya siguro naramdaman na nandito na ko. So Tumabi ako sa kanya habang nakatingin ako sa city ng seongcheol.
Nakatungo lang siya. And i heard him snipped. Umiiyak ba sya?
"Okay ka lang?" I asked.
Medyo nagulat sya at dali daling pinunasan yung luha nya.
Seconds passed, hindi pa din sya nagsasalita. Hinayaan ko lang sya. Ang weird lang kasi ako yung babae. Dapat ako yung mahina sa aming dalawa. But he look weaker than me.
Minutes ago, before he speak.
"Hindi ata ako magdedebut." Nagulat ako. Hindi ko alam ang sasabihin ko.
"Bakit?" I asked in confusion.
"Hindi daw ako deserving." He said. He look so sad. "Attitude problem." Hindi ako nagsalita.
"Ganun ba ako kasama?" He continued to talk.
"Ganun ba kapangit ang attitude ko? Sabi ni PD-nim, madami daw nagrereklamo tungkol sa ugali ko. Hindi mga members ang problema e, yung mga fans."
"Tina-try ko naman yung kaya ko e. Diba? Pero bakit kulang pa din?"
Nakikinig lang ako sa kanya habang nagsasalita.
"Pangarap ko to e. Pangarap ko to nayeon. Pero bakit kahit anong gawin ko, ayaw sakin ng tadhana!" Yung galit, pagod at hirap nararamdaman ko sa bawat bitaw ng salita nya.
Matagal na syang trainee. At alam ko yung hirap na nararamdaman nya at yung sakit na nararamdaman nya ngayon. Ilang years kang naghirap para maabot to pero dahil sa isang mali mo o pagkakamali sa pagkatao mo, mawawala na lahat.
Natahimik ako. Pero ilang segundo lang nakabawi na ako.
"Ji soo." I called him. "Ata lang naman e. Hindi ka pa sigurado." I try my best para pagaanin yung nararamdaman nya. "Pwede mo pa naman baguhin yung ayaw sayo ng tao e. Honestly, wag ka sana magagalit. Pero yung sinasabi sayo ng fans, totoo yon. Hindi dahil sa yun yung pinapakita mo sakin ngayon ah. Mabait ka, kasi kilala na kita. E paano yung mga fans mo? They judge you based on what they saw. And they saw you as a snob, quiet and have an attitude guy which is hindi nila gusto. Kaming mga kakilala mo, okay ka e. E yung ibang tao around you? Magiging idol ka. And you should adjust. Hindi sila yung mag-aadjust sayo e. Kungdi tayo."
