Balım dün gece sensiz uyudum....bugün sensiz uyandım...gurur mu , inat mı bizi bitiren dersen zannetmiyorum..ben sana gelmek için biraz erken sense geç kalmış bir sevdasın..yar bildiğim lütfen beni anla çünkü herkese lal oldum...anlayamıyorum...anlayamıyorum...insanlar sevdadan yoksun..benim sana olan sevdamı çocuksu , aceleci bulanlar var....ayyy büyü artık...ne aşkı yaaa aşk mı kaldı diyen aşktan yoksun kitleyle başım belada...benim bi beklentim yokki...bir ekmeği senle bölüşsem...öpsen ....nefesin nefesime karışsa yeter bana ...gözün kör olmuş kızım senin...öyle olmuyor ...eve ekmek gelmeyince ...zehir oluyor o ekmek diyen ...eee bi zamandan sonra insan rahat etmek istiyor gibi sözlerle boğuluyorum yine...erik gözlüm ...bi bilsen nelerle direniyorum ...yar bildiğim ...teslimiyetim...sığındığımm...huzurum...seni çok özledim...hani sana birşey diyecem sözüyle usanmadan başlardın yaaa ...aşk evlenelim diye bitirir din...sevdiğim...ben ürküyorum...ve Anlamıyorsun...bazen aceleciliğin bile beni öyle korkutuyorki ...anlam veremiyorum...iste yine bu direnişin bizi yıprattı ve sensiz uyuyup , uyanmama neden oldu...sevgilim seni seviyorum hepde seveceğim çünkü sen bana aitsin...ben de sana....
Ömrüm ...
Sensiz uyuduğum ikinci gecem ...çok özledim seni çok ...hani saatlerce telefonda konusurduk toplasan bi saat etmezdi.... Ama o telefon saatlerce açık kalırdı....o kadar huzurlu olurdumki...sanki yanıbaşımda uyuyormuşsun gibi...sanki yanımda nefes alıyormuşsun gibi...şuan o saatlere o kadar çok ihtiyacım varki...hiçbirşey beni mutlu etmiyor ....teselli etmiyor...yarım kaldım sensizim , sessizim....
Önceleri çok ağlardım saatlerce...hergün....ama gözyaşımın nedeni anne özlemimdi...onu o kadar çok özlüyordum ki...kendimce uydurduğum anne kokum burnumun dibinden ayrılmazdı...o kadar ihtiyaç duyardımki hayalperestmi desem aklını kaçırmış bir deli mi desem....onu öbür dünyadan getirir yastığıma kafasını koyar...seyrederdik saatlerce dokunmaya ürkerdim yok olacak diye ...artık gözümden yaş akmazdı...anlatırdım saatlerce...kokusunda huzur bulursun...mutlu olurdum...iç sesimle konuşurdum ...kimseler görmesin paylaşmayayim diye...kokusuna hasret kaldigim biliyormusun artık büyüdüm yokluğuna alistim...kokusunu unuttum...ağlamaz oldum...görmez oldum..sonra sen çiktin mutluluğum oldun...hayalim, yuvam, ürediğim, türediğim siginağim herşeyim oldun....ve ağladım seninle ...ne zamanki benden ayrildin...çok ağladim yine kendimi suçladim....her nedense bulduğum mutluluğa sahip çikamadağim içindir belki de ....kokunu hissettim...nefesini...ve seni yatirdim her gece yastigima, yorganima sardim...seninle konuştum ...ömrüm dedim...çok şey vardi söylenecek ama onca cümle arasında kendimi bulabildiğim tek cümle ben seni çok özledim....
Bugünde sen yoksun...keşke yakın olsaydık.. Ben mesafe derdim de sen yok mesafe yakiniz derdin...değiliz iste ...arada şehirler var, evler var, hayatlar var, insanlar var...insanlar var...belki birinin gülüşüne , kokusuna, sesine , endamina kapilirsin.... Arada insanlar var balım...ve benim korkumda bu ayrıldığımızda...simdi ayni şehirde olsak...belki ayni durakta yada ayni caddede denk gelirdik...yada denk düşürmeye calisirdim...keşke su gezdigim sokaklar şehrin olsa , keşke....bi seslensen iyileşecek bütün ezik. Parçalanmis her neresi varsa ....mutlu gördüğüm her kim varsa dua ediyorum Rabbim ayirma diye...bilir misin ben hep gizli ağlardım...simdi gizleyemiyorum...uluorta heryerde ağlayabilirim...hiç umrumda değil...insanların bakışları, teselli sözleri....en kotusude ne oldu diye soruyorlar yaa neyin var diye ....cevap verecek tek sözüm yok...
