Αγάπη Χωρίς Μέλλον

2

Μιχαελλα POV
Και ξαφνικά......... κοιτάει πίσω της και υπήρχε ένα αυτοκίνητο που σε λιγότερο από δύο δευτερόλεπτα θα την είχε πατήσει.
Όμως για καλή της τύχη το αυτοκίνητο σταμάτησε σε απόσταση αναπνοής από την Μαρία.
Μου πήρε λίγη ώρα για να συνηδητοποιησω τι είχε γίνει, είχα κλείσει τα μάτια μου γιατί δεν ήθελα να την δω πεθαίνει εν ψυχρό.
Μόλις τα άνοιξα όμως είδα πως ακόμη ζούσε και μαλιστα δεν είχε ούτε μια γρατζουνιά.
Πήγα αμέσως και την αγκάλιασα. Δεν ήθελα να την χάσω , είναι ο μόνος άνθρωπος που με καταλαβαίνει και με νοιάζεται.

Μετά από δύο λεπτά , αφού έγιναν τα παραπάνω, βγήκαν από το αυτοκίνητο δύο αγόρια. Έτρεξαν κατευθείαν προς τα εμάς για να δουν αν είχαμε πάθει κάτι και τους εξηγησαμε πως ευτυχώς δεν μας είχαν χτυπήσει.

Μαρία pov

Όταν μας μίλησαν αυτά τα δύο αγόρια δύο γαλάζια μου τράβηξαν την προσοχή.
Τα μάτια αυτιά ανήκαν σε ένα γυμνασμένο ψηλο ξανθό γαλανοματη αγόρι που από την πρώτη στιγμή για κάποιο λόγο μου άρεσε.

"Και πάλι σας ζητώ συγνώμη" μας είπε. "Με λένε Αλέξανδρο και αυτός είναι ο φίλος μου ο Κώστας" συνέχισε δείχνοντας μας έναν καστανομαλλη με κάστανα ματιά που καθόταν δίπλα στο αυτοκίνητο .

Ύστερα μιλούσαμε για κάνα μισάωρο. Του είπαμε πως είμαστε από την Αθήνα και πως ήρθαμε οι δύο μας Σαντορίνη για διακοπές. Και αυτός μας είπε πως είναι από την Θεσσαλονίκη όμως όλοι οι συγγενείς του είναι από την Σαντορίνη και κάθε καλοκαίρι είναι εδώ.

Αλέξανδρος pov

Αυτά τα δύο κορίτσια ήταν πολύ όμορφα , γοητευτικά και αστεία. Όμως ακόμη ένιωθα άσχημα που παραλίγο πήγα να πατήσω την Μαρία για αυτό ήθελα με κάποιο να επανορθώσω.

Έτσι τις ρώτησα "υπάρχει μήπως κάποιος τρόπος να επανορθώσω? η ότι νιώθω πολύ άσχημα για αυτό που έκανα"

Τον λόγο αμέσως πήρε η Μιχαελλα "Η αλήθεια είναι πως εδώ και ώρα ψάχνουμε για ένα μέρος να μείνουμε όμως δεν βρίσκουμε πουθενά. Όλα είναι ή πιασμένα ή κλειστά. Για αυτό θέλαμε να σε ρωτήσουμε αν ξέρεις κάποιο μέρος για να μείνουμε επειδή είσαι από εδώ"

Έτσι εγώ με χαρά χωρίς να πω τίποτα τις έβαλα μέσα στο αυτοκίνητο και τις πήγα σε ένα μικρό ξενοδοχείο το οποίο το έχει ο θείος μου και ήξερα πως έχει άδεια δωμάτια .

Μετά από λίγο αφού τακτοποιηθηκαν ήρθαν να μας ευχαριστησουν που τους βρήκαμε μέρος για να μείνουμε και εγώ τους έδωσα το τηλέφωνο μου μήπως με χρειαστούν για άλλη βοήθεια.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο για σήμερα ελπίζω να σας άρεσε πολύ. Σας παρακαλούμε πολύ γράψτε σχόλιο και πείτε μας τι πιστεύετε πως θα γίνει στην συνέχεια....