En çok babalar gider. En kötü onlar gider. Babalar ilk aşklarıdır kızların ve ilk sevdikleri erkek. Aslında babam varken babasız kalmak en zor şeydi hayatımda. Enkaz altında kaldığımı hissetti, fakat elini uzatmadı bir kez bile. "Benim bir kızım var" gururunu tatmadı. Dışarda el ele gezen baba kız gördüğümde onların ne kadar şanslı olduklarını düşünmedim değil. Ben asla babasına baba gözüyle bakıp "Babam yanımda" huzurunu hissedenlerden olmadım,olamadım. Çünkü benim baba figüranım baba rolüne hazır değildi. Dizlerim kanayınca öpen bi babam olmadı, buna rağmen döven de bi babam olmadı. Tepki göstermezdi çünkü o kadar ilgisizdi. Bi kez saçlarımı okşayıp "Güzel kızım..." demedi belki ama o adam benim ne yazık ki babamdı.
Çocukluğuma yazık ettin baba. Küçük kızının hayallerini yıktın be baba.
Mümkün olunsaydı kaybolurdum, kurduğum hayal dünyamın içinde. Babalar kızların en derin yarası olur, bir türlü çıkmazlar hayatlarından.
