Hayatımda varolmasını ve hep öylede kalmasını istediğim insanlardan bir tanesiydi. Yokluğunun nasıl birşey olduğunu hiç bir zaman öğrenmek istemezdim, ama öğrenmek zorunda bırakıldım.Kaybettim, en çok ihtiyacım olanları en önce. Hala yaşıyorum, mezardan farksız bir hayatta. Ne yaparsan yap değiştiremeyeceğin şeyler varmış, mesela seni sevmeyen birinin seni sevmesini sağlamanın bir yolu yok. Evet ortada bir gerçek var onun beni sevmediği gerçeği ve ben bu gerçekle yaşamak zorundayım. Bu acının nasıl bir şey olduğunu tarif edemem. Onu alıp göğsüme bastırmak isterdim ama kalbi başkası için atan bi adamı da göğsüme bastıra bastıra sevemem artık. Onu başkasıyla gülerken görmüştüm, onun başkasıyla olduğunu kabullenmek istemezken hayat bana bir darbe daha vurmuştu.Dayanılamayacak kadar büyük bir acıyla yaşamaya devam ettim. Uğruna çok şeyi feda edebileceğim insanın beni bir hiç uğruna feda etmeside çok saçmaydı. Aklım başka yerlerde fakat kalbim hala ondaydı. Unutmak istemiyordum, ama bu acıyla devam edemeyeceğimide biliyordum. Günler geçti ben hala o diyordum. Yaşattıkları gerçekten hakettiğim şeyler değildi. Elbette hata yapmıştım ama hatalarımın bedeli bu kadar ağır olmamalıydı. Çünkü bana herşeyimsin derdi, herşeyim dediği bi insanı bir hatasıyla silebilirmiydi herşeyinin herşeyi olan bir adam ? Siz o adamın bana nasıl sarıldığını görseydiniz bana unut demezdiniz, diyemezdiniz. Öyle bir sarılıyodu ki sanki gerçekten seviyo gibiydi. Hayatımda bir kez biri beni sevsin istedim ve sevdiğine inandığım tek bir erkek oldu oda oydu. Onunla konuşurken aramızda gurur diye bişey olmazdı, ikimizde gururumuzu bir kenara bırakıp nası mutluysak öyle yapardık. Biz onunla iki ayrı insan değil tek bir kişiydik. Bizdik. Şimdi 2 yabancı olmak çok tuhaf hissettiriyor. Eskiden olsa bir mesajı hiç düşünmeden atardım şimdi bir mesajı yazıp 10 kere düşünüp sonrada siliyorum. Artık birbirimizden sakındığımız o gururumuz devreye girdi. Fakat onun gurur yapması için bir insana değer verip onu azda olsa sevmesi lazım. Yani bana asla gurur yapamıycak çünkü giderken seni sevmiyorum demişti. Varlığına çok alıştırmıştı ve ondan başka hiç bi erkeğe selam dahi vermiyordum. Hayatımda tek o vardı ona göre planladığım geleceğimide giderken beraberinde götürdü. Ben arkasından hıçkıra hıçkıra ağlarken o arkasına bile bakmadan yürüdü. Yürüdü.. yürüdü.. ve kayboldu. O artık başka bir kızla gülüyor, ve benim bitişim her gülüşünde dahada çok hızlanıyor. Onu güldüren bir zamanlar ben olsamda o bir kızla yetinemedi ve çok sevmek bi ilişkiyi ayakta tutmaya yetmiyormuş bunu öğretti. O adam artık ölümün getirdiği hüzün gibi, sessiz, soğuk,korkunç, acımasız ve o artık dönülmez bir yere gitti ne ben döndürebilirim geri ne o kendisi dönebilir.
