Büyümüştüm Bursa da mutlu bir yuva kurdum. Fakat saglığımla ilgili problemlerim vardı. O problem tam on yedi yıl önce düştüğümde böbreklerim hasar görmüştü. Ve şimdi belkide son anlarımı yaşıyorum. Ailemi en son yine on yedi yıl önce görmüştüm ondan sonra hiçbirini göremedim.
Biraz önce doktor aradı çabucak hastaneye gitmeliydim böbrek bulunmuştu. Eşimle birlikte çok sevindik ve birbirimize sarıldık, kısa bir süre sonra yola çıktık. Hastaneye geldiğimizde hemen beni ameliyata aldılar. Sonrasını hatırlamıyorum...
Gözlerimi açtığımda başucumda eşim ve doktorum vardı.
2 Saat Sonra
Eşimin ve doktorumun sesine uyandım bu sefer daha iyi hissediyordum en azından biraz öncekine göre. Doktorun sesiyle irkildim : Sana böbreği kimin verdiğini merak etmiyor musun? Diye sordu.
Güçlüklede olsa cevap verebildim.
-Elbette merak ediyorum. Dedim
-Adı Eser Sancar
Ben şok ben iptal...
Az sonra kapı açıldı içeriye yakışıklı bir delikanlı girdi. Abi diyerek yanıma yaklaştı. Bu Eser idi. Çok ama çok sevindim. Bi an yıllar önce nasıl gözgöze geldiğimizi hatırladım.
- Agabey beni affet herşey benim yüzümden oldu. Bu böbrek sana feda olsun ağabey
Çok duygulandım hemde hiç olmadığı kadar...
Vefa denilen şey bu ise gerçekten yaşamaya değer...
