Pov Jihane
Tijdens de film verveel ik me echt erg. Serieus je wilt deze film echt nooit zien. Ik weet niet eens waar het over gaat. Ik kijk naast me en zie dat Amine zich ook verveelt. 'Zullen we naar buiten?' Vraag ik. 'Is goed.' 'Wacht even ik ga me snel klaarmaken.' Zei ik. 'Schiet wel op he.' 'Jaah' Ik liep snel naar boven en deed mijn kast open. Wat moet ik aan?! Ik had geen zin in een broek dus deed ik maar een real madrid trainingspak aan. Ik deed een beetje mascara en eyeliner op en wat blush. Foundation heb ik geen zin in. Ik doe nog wat lipgloss op en doe me wenkies. Ik pak nog wat geld voor de zekerheid en ren weer naar beneden. Daar doe ik mijn zwarte huaraches aan en mijn zwarte canada goose jas. 'Kom we gaan.' Zeg ik als ik klaar ben. 'Hehe phel het duurde honderd jaar.' Ik keek hem scheef aan en kon het niet laten om te lachen. Wow die ogen. Zo mooi groen perfect gewoon. We liepen naar buiten richting het park. We gingen zitten op een bankje en er heerste stilte. Geen ongemakkelijke gewoon een fijne stilte. Zo'n stilte dat je over van alles en nog wat kan nadenken. Over het leven, de omgeving, de toekomst, het verleden, je familie, je ouders... Mijn ouders die in coma liggen. Waarom zij? Waarom niet iemand anders? Wie doet dit mijn lieve ouders nou weer aan. Ze hadden nooit vijanden. Tenminste niet dat ik weet... Misschien is dit een teken van iets? Maar van wat dan? Stel dat ze het niet overleven? Astagfirulah. (Sorry, weet niet meer hoe je het schrijft) Ik kon het niet laten om een traan te laten vallen. En daar kwam de volgende, en de volgende. Ze bleven maar komen. 'Wat is er?' Vroeg Amine toen. 'Mi... mijn ouders...' zei ik snikkend. 'Je mist ze heel erg he?' Zei hij. Nee joh ik huil voor de lol. 'Ja.' Hij knuffelde me en fluisterde lieve woorden. Na een half uur zo te hebben gezeten werd ik rustig. In de verte zag ik iemand. Ik herkende die gene maar wie was het? Hij draaide zich om en ik herkende hem maar al te goed... Marouan. Hij was mijn ex. Hij mishandelde me altijd voordat hij mijn hand kwam vragen. Jepp we waren bijna verloofd. Tot dat ik er achter kwam dat hij niet echt van me hield. Hij sloeg me, scheldde me uit, ging vreemd, en wou nooit wat met me doen. Hij kon nooit zei hij dan. En elke keer als ik een grote mond had of hem tegen sprak, werd ik weer geslagen. Geloof mij maar die tijden ga ik nooit vergeten. 'Amine.' Fluisterde ik bang. 'Ja wat is er?' Antwoordde hij. 'Ik wil naar huis ik voel me niet zo lekker.' 'Oke kom.' We liepen naar huis en ik zag dat Marouane ons nog aankeek. Thuis aangekomen had Amine mij door. 'Waarom deed je zo raar toen je die jongen zag?' Vroeg hij. Ik vertelde hem het hele verhaal en ik sloeg geen detail over. Na dat ik het verhaal had verteld keek hij me met open mond aan. 'Wauw... je staat echt sterk in je schoenen. Wacht maar als ik hem zie hij gaat dood. Hoe durft hij zo'n mooi meisje dat aan te doen? Wollah hte die zemmel gaat eraan.' Zei hij boos. Omg hij noemde me mooi! 'Amine alsjeblieft doe rustig. Ik ben het niet waard. Je hoeft niet boos tee worden op hem alleen om mij.' Zei ik zacht. 'Hoorde ik dat goed?! Ben je nou onzeker?!' Vroeg hij zachtjes. 'Ja...' 'Wat waarom?' 'Gewoon door Marouan. Hij heeft mij zoveel pijn gedaan dat het voelde alsof ik het leven niet waard ben.' 'Jihane luister, ik moet je wat zeggen maar ik durf het niet.' 'Zeg het.' 'Ik...vind je leuk.' Zei hij. Mijn buik ging bijnaa ontploffen met vlinders. 'Ik vind jou ook heel leuk.' 'Wil je de mijne worden?' Vroeg hij verlegen. 'Ja heel graag zelfs.' Beantwoordde ik op zijn vraag. Hij kwam steeds dichterbij met zijn hoofd en deed zijn lippen op de mijne. Wauw het voelde zo magisch. Langzaam trok hij terug. Ik ging naar de keuken en pakte wat snacks en wat te drinken. Ik ging naast Amine zitten en hij deed netflix aan. Hij is nu van mij maar dan ook alleen van mij. Ik weet zeker dat hij later mijn man wordt...
