Bu bölüm belki de hikayenin en önemli bölümü olabilir. Kendimi ait hissettiğim tek yer olduğundan bu bölüm açıkçası benim için çok duygusal. Umarım bu olaylardaki bütün duyguları yazılarıma da yansıtabilmişimdir. Peçetelerinizi hazırlayın, ağlayabilirsiniz.
***
Tünelin sonunda, bu yerin girişinde, bulunan bazı harfleri ters olan bir tabela vardı:'HIPPIELER DIYARI'. Tabelaya, ardından bana şaşkınlıkla bakan Egenaz ile Erol'a döndüm. Onlara gülümsedim ve gözlerimi ovuşturdum. Bu gerçek miydi? Biz gerçekten de burada mıydık? ''Ne var? Neye gülüyorsunuz siz?'' dedim arkadaşlarıma sinirlice bakarak. Birden gülme sesleri durdu. Yanımıza döndük. Altında şalvara benzer pantolon, ayaklarında eski Converse, John Lennon tşört giymiş ve kafasına atkıya benzer bir şey bağlamış bir herif duruyordu. ''Hey ahbap, buralara hangi rüzgar estirdi yawww? Biz arkadaşız değil mi? Tanıdım sizi, eveeeet, tanıdım. Kesinlikle tanı-'' Egenaz hippienin etrafında 360 derece dönerek ''İnanmıyorum, inanmıyorum... İnanılmaz!'' dedi. ''Siz gerçeksiniz yani, hmm, gerçek bir, bir...'' Herif kolarını havayya attı ''HİPPİEYİM!'' Egenaz'ın gözleri kamaştı. ''Aynen öyle hayatım boyunca sizden birini görmeyi hayal etmiştim. Vay be, rüyalar gerçekleşirmiş demek ki!''
***
Bu hippie ile birlikte yeni geldiğimiz kasabayı gezdik. Erol ondan çok rahatsız olmuş gibiydi. Sürekli ya Egenaz'ın ya da benim yanıma geçip yeni hippie kankamız Orman Esintisi hakkında kötü şeyler söylüyordu. ''Bu kendini ne sanıyor?'', ''Çok korkunç bir tip yaaa.'', ''Ne zaman gidecek?'' vb... Onu susturmak için elimizden geleni yaptık. Susmadı. Biz de bir kafe bulup o susana kadar orada oturmayı düşündük.
