Ik kijk in de spiegel. Die spiegel zegt alles. Alles over mij. Dit ben ik. Deze spiegel laat me mijn imperfecties zien. Als ik er langer naar kijk, worden mijn imperfecties bijzonder. Ik ben er trots op. Maar er is nog steeds 1 ding dat mij onzeker blijft houden: Mijn kont. Alle meisjes uit mijn klas hebben mooie gespierde billen. Rond en vol, afgetraind en wel. Het ziet er prachtig uit. Alleen dan kom ik, met mijn kont die je zonder problemen kunt vergelijken met Mona Kwarkpudding.
Ik ben niet dun, maar ook niet heel dik. Mijn billen zijn verschrikkelijk, terwijl de rest van mijn lichaam wel gewoon stak is. Mijn kont pest me. Of nou ja, zo voelt het voor mij. Ook al ga ik lang hardlopen, of ga ik zwemmen, mijn dikke kont blijft maar weg. Ik moet toegeven: Ik heb nooit echt m'n best gedaan om gezond te eten, veel te sporten of een gespierde kont te krijgen, mijn billen zijn gewoon blubber. En ik moet er echt wat aan veranderen.
Als ik in de spiegel kijk voel ik me slap. Zo slap als mijn kont. Dat de rest beter is dan ik ben. Op Instagram zie je ook niks anders dan filmpjes over meiden met billen als godinnen. Je kan er niet omheen. In tegenstelling, alles kan wel om mijn komt heen: hij is ook zo klein.
Vaak als ik naar mijn billetjes kijk, vraag ik mezelf af, waarom mijn vet naar mijn gezicht en benen gaat in plaats van naar mijn kont. Dat zou toch veel chiller zijn? Ach zeg me toch, dikke kont waar blijf je nou?
JE LEEST
Dikke kont waar blijf je nou?
HumorHallo daar, lieve vetertjes. Hier een verhaaltje over iets waarvan ik denk dat het wel een leuk onderwerpje is dat moet worden aangesneden. (Jaja ik gebruik wel moeilijke woordjes) Dit product is geschikt voor gebruik thuis, maar als u dood gaat is...
