Ne kadar çok ağlamıştım o gece, nefes bile alamıyordum boğazım da bir acıyla resmen ağlarken can çekişiyordum. Acılarım en içimdeydi ve oralar o kadar acıyordu ki nefes aldıkça batıyordu. Onun için ağladığım kaçıncı geceydi bilmiyorum ne kadar içimi parçalasa da o benim canımdı. En derinlerimde yaşattığım, sakladığım ve onu hiç bir şeye değişmeyeceğim kadınımdı o benim. Aptalça bir merak yüzünden bana sinirlenip ağzına geleni söylemişti, şimdi o uyuyor beni nasıl bir acıyla baş başa bıraktığının farkında bile değil. Olsun ben onunla mutsuz da olurum demiştim. O üzülmesin de tek üzülen ben olayım. Onun için daha vücudumda kaç yara açılır bilmiyorum. İçim o kadar acıyor ki şuan kalbimi sökmek istiyorum. Söküyümde şu acıdan kurtulayım diyorum. Sonra onun orada olduğu geliyor aklıma, dokunmaya bile kıyamıyorum.
sevdiğiniz tarafından hiçe sayılmak, nasıl desem belki de bir ölüm. yazık.
sana değil, kendime acıyorum.
ben nasıl bu hale geldim?
