New Girl

De verhuizing

Eva pov

'Eva, schiet op we moeten gaan!' Riep mijn moeder naar boven. Waarom moeten we weg? Ik heb het hier leuk,maar nee we moeten zo nodig naar Amsterdam verhuizen. Alleen omdat mijn vader daar een betere baan kan krijgen. Ik stond in mijn kamer die helemaal leeg staat. Terwijl ik rond kijk liepen er tranen over mijn wangen. Ik ga het hier missen, zoveel herinneringen die als een film in mijn hoofd afspelen. 'Eva we gaan nu!' Schreeuwde mijn moeder weer. Dit was het dan mijn laatste seconden in dit huis. Ik heb hier zoveel momenten meegemaakt. Ik liep naar beneden en zag mijn moeder boos kijken. 'Waar bleef je nou,we moeten weg' snauwde mijn moeder mij toe. 'Mag ik geen afscheid nemen van het huis en we kunnen nog niet gaan want ik moet nog afscheid nemen van mijn vrienden' riep ik bijna huilend. Ik trok net niet meer en rende het huis uit. Weg van mijn moeder en vader. Weg van alles en iedereen. Toen ik ver genoeg was stopte ik met renen en keek op mijn telefoon hoelaat net was, mijn vrienden hebben nu pauze, dus ik rende zo hard als ik kan naar school. Eindelijk ik was op school. Het was best druk op het schoolplein. Ik keek wat rond en liep naar binnen, ik hoorde iemand mijn naam roepen, maar voordat ik om kon kijken liep ik tegen een jongen op en viel op de grond. 'Sorry, gaat het wel?' Vroeg de jongen. Toen ik opkeek had ik pas door wie het het was, het was mijn ex . 'Ja, het gaat wel Thomas' voordat Hij een wood kon zeggen werd ik al meegetrokken door mijn beste vriendin. Ze trok mij de gym zaal in. Wat was ze toch van plan. 'Lola, waarom zijn we hier?' Vroeg ik verward. Ik kreeg geen antwoord. Het was donker in de zaal, de deur achter mij ging met een klap dicht. Omg wat gebeurt hier allemaal? Uit het niets gingen er disco lichten aan. Al mijn beste vrienden stonden voor mijn neus. Ik gilde het uit toen de muziek aan ging. Al mijn vrienden begonnen te dansen. Ik begreep er niks van, het lijkt wel dat ik in high school musical zit. Na drie minuten ging de muziek uit en werd ik besprongen door al mijn vrienden. 'Verrassing! Wat vindt je van je afscheid feest?' Riepen ze in koor. 'Omg, ik vind het super leuk en lief, ik ga jullie missen' riep ik uit.dit is echt een dag om nooit te vergeten. Helaas kwamen mijn ouders me ophalen. Ik verliet huilend de school. Toen de auto weg reed rende al mijn beste vrienden achter de auto aan. 'Stelletje gekken' zei ik tegen mezelf. Ik zat in de auto met mijn oortjes in. Mijn ouders bleven maar zeggen hoe leuk we het in Amsterdam gaan hebben. Ik deed mijn muziek nog harder. Uit net niets voelde ik een klap tegen mijn been. 'Auw! Waar was dat goed voor' riep ik boos naar mijn moeder. 'Hoevaak moet ik het nog zeggen, altijd maar een oortje in, anders hoor je ons niet.' Zei mijn moeder. 'Net of ik jullie wil horen praten, het gaat alleen maar over Amsterdam en school. Ik wilde niet weg uit Utrecht. Ik had daar een leven met veel leuke vrienden' zei ik bijna huilend. 'Het is het beste voor je' zei mijn moeder. Ik stond helemaal klaar om uit te barsten van woede tot dat Jeremy in mijn hand kneep. Jeremy is mijn broer, hij heeft het ook moeilijk met de verhuizing, sinds de dag dat we hoorde dat we naar Amsterdam gingen heeft Jeremy geen een woord meer tegen mijn ouders gezegd. Ter verveling ging ik in mijn galerij kijken. Er stonden allemaal gekke selfies in van mijn vrienden. Na een uur rijden stond de auto stil naast een groot huis. Ik keek naar Jeremy en hij naar mij. We stapten allebei uit en voordat onze ouders uitgestapt waren rende we weg. Dit was een van de duizend plannen die we hebben gemaakt om onze ouders dwars te zitten. We renden zo hard als we konden, na vijf minuten rennen kwamen we op een groot plein terecht. 'Jeremy. Ik kan niet meer' zei ik hijgend. Jeremy stopte met rennen en keek me bezorgd aan. 'Gaat het wel? Zeg toch niet dat je z'on astma aanval krijgt' zei Jeremy bezorgd. Ik kwam eerst op adem en gaf mijn broer daarna een antwoord, 'nee,nee. Maak JE Mar geen zorgen' zei ik rustig. We keken allebei even rond, maar toen zag ik de McDonald. 'Jeremy gaan we binden McDonald's eten?' Vroeg ik lief. 'Ja tuurlijk' zie Jeremy blij. We liepen naar binnen en bestelde ons eten. We zochten een tafeltje en genoten van het eten. Na tien minuten ging Jeremy's telefoon af. 'Shit, het is mam' zei hij een beetje bang. 'Neem dan op' zei ik lachend. In plaats van opnemen zette Jeremy zijn telefoon uit. ' nu kunnen we doen wat we willen zonder gestoord te worden' zei Jeremy met een grijns. Wat hou ik toch van mijn broer, hij is de gekste van iedereen.