Hava yine bulutluydu. Ve ben o berbat matematik kursundan daha yeni çıkmış eve doğru ilerliyodum. Bilmiyorum ama küçüklüğümden beri ıslak,soğuk ve kötü havalardan - şuanda olduğu hava - nefret etmişimdir. Aslında bir çok şeyden nefret etmişimdir. Ama 'o ' hariç. Efdal. Efdal Çağrı. Tıpkı isminin anlamı gibiydi benim gözümde. Sanırım en değerlimdi o benim. Efdalı tam bir yıldır seviyordum ama onun bundan haberi bile yoktu. Olmasında zaten. Ben böyle uzaktan uzaktan severim onu. Aşkların en kötüsü sanırım benim ki olmalı. Düşünsenize yakınında olmasını istediğiniz kişiyi uzaktan seviyorsunuz. İnanın bu berbat bi şey. Bu arada kendimden bahsetmedim. Ben Selin Eser. 17 yaşında normal bir lise öğrencisiyim. Lütfen beni o saf temiz kızlardan sanmayın. Hani şu notları çok yüksek olan ve daha sonra okulun en kötü erkeğiyle aşk yaşayan kızlardan değilim. Tamam Efdal biraz bela bi tipe benzer ama o şu okulun bela guruplarının başı değil. Sadece o grubun üyesi. Benim notlarım ne çok yüksek nede çok düşük. Ailem çok aşırı zengin değil ama maddi durumumuz çok ta kötü değil. Hatta kötü değil. Babamın bi marketi vardı. Sakın şu marketlerden sanmayın, hani şu mahalle çocuklarının taktığı isim ' bakkal '. Hayır öyle değildi. Gayet şirin, ve güzel bir market. Annem ev hanımı. Ablam ise üniversitede diş hekimliği okuyor. Zaten İzmire ablam için gelmiştik. Onun okulu için. Aman ne güzel. Ama bi yandanda ablama sonsuz teşekkür borçluyum. Antalyadan İzmire gelmeseydik Efdalı tanıyamazdım. Teşekkürler abla. Ben Efdalı düşüne düşüne gelirken eve vardığımı daha yeni farketmiştim. Ayaklarım yorula yorula bahçenin merdivenini çıktı. Ve elime o soğuk anahtarın değmesiyle biraz irkilsemde anahtarı çevirdim ve içeri girdim.
" Anneee!! Ben geldiim. "
