Assassin Story

#1-(Pass ~ Present)

"LUMAYAS kang bata ka walang hiya ka pagkatapos ng lahat ng ginawa namin sayo ito pa ang igaganti mo sa amin sa kapatid mo anung klaseng anak ka."

sigaw sakin ng mommy ko . Ng sarili kong ina. Ano bang nagawa ko.

"m-mommy *sob* wa-wala naman P-po akung gina....."

*Pakk*

"LUMAYAS ka habang nakakapagtimpi pa ako at hndi kita masaktan ng higit pa sa ginawa ko ngayon sau"

sigaw nyang muli sakin..napatingen aku ke daddy na nakatingen lang samen ni mom. Nag-iwas sya ng tingen ng magsalobong ang mga mata namin . Binalik ko ang tingen ko ke Mom at Nagmamakaawang pakinggan nya ako.

"M-mom p*sob*please listen t-too m*sob*e wawa-wala p-po aku... "

*boogsh* (tinulak)

"wala kanang kailangang sabihin sakin nakita ko lahat nakita ko at hindi ako bulag kaya lumayas ka sa pamamahay ko"

nanggagalaiti nyang sigaw na para bang pinipigilang saktan ako.

Wala naman akung ginawang masama nakatayo lang ako at habang kausap si ate. naguguluhan nako. Anu bang ginawa ko

"M-mommy D-daddy please don't do th...."

"no i don't want to hear you're explanition. Ang gusto ko ay umalis kana"

sabi pa nya sakin. Tinawag nya ang pansin ng dalawang guard na kanina pa dapat ay dinampot naku.

"M-mommy ple...."

Nagulat nalang ako ng may dalawang kamay na humawak sa balikat ko. Nagpumiglas ako at nagmamakaawang tumingen ke mommy at daddy.

"m-mommy daddy please. Wag naman po ganito please mommy daddy"

Sigaw ko. Para lang silang mga binge habang nakatingen sakin na hinihintay na mawala ako sa paningen nila.

Nakalabas na kami sa Mansion tumingen sakin ang dalawang guard tingen na naaawa.

Kahit naman ako naaawa sa sarili ko. Hndi ko alam kung saan ako pupulotin ngayong pinalayas nako.. gulong gulo nako hndi ko alam kung saan ako pupunta

"lady lea pinabibigay po ng inyong kapatid pagpasensyahan nyo na po kame sinunod lang po namen ang utos ni madam at ni sir patawad po ulit *bow*"

Sabi ng dalawang guard. hndi ako nakasagot dahil sa gulong gulo ang aking isipan.

Umalis na sila at naiwan akung gulong-gulo at diku alam kung ano ang gagawin ko san...para akung batang sisiw na umiiyak na iniwan ng magulang witch is totoo ang pinagkaiba nga lang inabandona ako.

*present*

nung oras nayon akala ko wala ng saysay ang buhay ko. Akala ko wala nang magmamahal sakin maraming akala. Pero nagkakamali pala ako meron pang mga taong nagmamahal sakin.

Hinanap ako ng lolo at lola ko natagpuan nila ako sa bahay ampunan. Nagulat pa nga sila ng makita nila ako.

Ng araw na mangyare sakin un ang laki ng pinagbago ko di na muli nilang nakita ang sigla ko. marame na silang ginawa upang mabalikt lang ang sigla ng aking mga mata pero habang tumatagal mas lalo lang lang nadadagdagan naging malamig na ang pakikitungo ko sa nakakasalamuha ko..

Nalaman ko rin sakanila na hndi ako ordinaryong tao. Kaya ganon nalang daw sila sakin

Anak nila ko kea dapat tanggap nila kung ano man ako.
Ang sakit lang tsk !