~ KAYIP ~

...

Hayat gerçekten zordu. Bir ömür böyle geçemezdi, kafamda planlar yapmaya başlamıştım aslında. Çekip gitseydim buralardan kimsenin haberi olmadan kayıp olsaydım bu diyardan, ne olurdu, kimin haberi olurdu, kim üzülürdü ki buna, kaç kişinin ciğeri yanardı? Siz daha düşünmeden ben size o acınası cevabı veriyim hemen, hiçkimse... Evinde huzur olmayan bi ailenin ortamını ben size nasıl izah ediyim? Zor gerçekten çok zordu böyle bi ailede bulunmak, böyle zor durumdayken çocuklarına bakması bir annenin halsiz haliydi benimkisi... Gece olmuştu artık o kadar bitkin düşmüştüm ki hemen uyuyakalmıştım. Bu rüya mıydı yoksa kabus mu ? Annemi gördüm rüyamda, bana "Vasiyet ettiğim yere git." demişti. Bir hışımla fırlamıştım yataktan. Kalktım, korkudan mı özlemimden mi bilinmez ağlamaya başladım. Kendimi garip hissediyordum ve o gün boyu aklımdan çıkmayan rahmetli annemin bu sözüydü beynimi tırmalayan. Ama yine tek sığınağım rabbimdi. Kafamı camdan uzattım ve bir nakliye aracı gördüm. Karşı binaya dul bir kadının taşındığını duydum. Adamlar eşyalarını taşırlarken beni camda gördü, ağır ve utangaç adımlarla bana yaklaştı. Durduğum camın yanına sırtını dayadı ve kafasını çevirip bir tebessüm ile gülümsedi, iyi birine benziyordu. Hoş ve uzun saçları vardı ela gözleriyle güzel görünüyordu. Dul olduğunu söyledi bende kafamı önüme eğdim. Bana sende mi dulsun diye sorunca istemsizce tebessüm ettim o acınası gülümsemem ile, hayır dedim dul değilim ama kocamda bana sahip çıkmıyor. Aslında biraz mutlu olmuştum en azından bir arkadaş buldum demiştim ve tamda bunları düşünürken beni kahve içmeye davet etti. Bende peki insallah gelirim diyerek konuyu geçiştirdim. Sonradan anlatacaklarımı okuduktan sonra neden bu kadar mutlu olduğumu anlayacak ve sizde bana hak vereceksiniz.