Kundiman

Naalala mo pa ba noong unang araw ng klase noong nasa ika-anim na baitang palang tayo? Dahil saaking kaasiwaan, nabangga kita at nagkakilala tayo. Nagalit ka pa nga sakin, diba?

Magkaklase pala tayo, new kid ka, old student ako. Nagsimula tayong magka-away, nahanap nila maam at ng mga kaklase natin na nakakatawa ang ating madalas na awayan at asaran. Naging muse at escort tuloy tayo, tawa ka pa nga e. Kahit alam nating lahat na labag sa kalooban ko, umoo nalang ako.

Months passed, bilang muse at escort, madami tayong actibidades na ginawa. Doon ko lang nalaman na mabait ka, naging best friends pa nga tayo, hindi ba?

Oo, aaminin kong may itsura ka at madaming nagkagusto sayo agad-agad. Pero asar na asar parin ako sayo noon; kung gaano ka kayabang, lahat tinatawanan mo kahit mga simpleng baglay lang, at ng taas taas ng tingin mo sa sarili mo, you're just plain annoying.

Pero hindi ko nga talaga alam kung bakit naging best friend kita.

At dahil sa malalim na galit na itinanim ko saiyo, hindi ko napansin yung mas good side mo; kung gaano ka ka-gentleman, yung inuuna mo muna ang mga babae bago lahat, at most inportantly kung gaano mo hinahandle lahat ng problema sa buhay mo. Kaya pala school hearthrob ka e.

Second year high school, madaming nagakala na kung "tayo" na ba. Napansin siguro nila na lagi tayo magkasama, sa canteen, hallways, sa labas ng campus, at kapag papunta at pauwi galing eskwelahan. Madami nagassume.

Best friends lang tingin mo sakin diba? Yun lamang, at wala ng iba.

Pero nagtapos lang iyon ng kalagitnaan na ng taon, nandun tayo, sa klase ni Ms. Mendoza. Nakaupo ako sa likod, ikaw sa gitna, kausap mo nanaman si Alexis; ang babaeng plano mong ligawan, kinwento mo lahat saakin, plano pa nga kita tulungan e.

Bigla na lamang may pumasok sa room, si Mr. Valencia, principal. Kami ay tumayo at binati ang nakakatanda, pero ang tingin niya ay naasakin lamang. Heto na ba?

Tinawag ako ni sir, pagkatapos naming umupo. Sabi pa niya na dalin ang aking mga kagamitan, natakot ako. Heto na talaga.

Lahat tumahimik, siguro lamang, tingin nila na may ginawa nanamang akong kalokohan, same things happen everyday. Tatawagin ako sa principal's office, wawarningan ako sa anomang kasalanan ko (sadya), at pababalikin sa klase.

Pero iba na to, hindi na ko babalik.

Kinuha ko ang mga gamit ko, bag, libro, at mga pansulat. Naramdaman ko ang iyong tulala saakin,

Nakaalis ako sa klase na hindi nagbigay atention sa iyo, hindi kita kayang tignan. Lalo na sa sitwasyon ko ngayon, gipit sa mga decision kung ako ba ay magpapaliwanag, o kung hindi.

Sumunod ako kay sir sa tahimik na hallway, diretsong sa kaniyang opisina.

Pagkabukas mo ng pinto, una kong nakita ang aking mga magulang. Ningitian nila ako, tumungo lamang ako.

Pumwesto si Mr. Valencia sa harap naming tatlo, binaggit niya na kahit isa akong pasaway na estudyante, ako parin ay magiging isa sa mga paborito niya. And that I will always be a part of his school.

Sinabi ni sir na kung pwede na akoy lumabas muna, at magusap-usap silang mga matatanda. Tumungo nalang ulit ako.

Sabi na nga ba, nandun ka, sa hallway, nakapwesto sa pader, yung mga kilay mo nakataas. Hindi ako makahinga, nahalata niya.

Nagalit ka saakin.

Pinagalitan mo ko dahil sa katangahan ko.

Pero alam kong tama ka.

At alalang-alala ko pa ang mga salita mo: "Kahit bumalik ka pa sa Japan, bumalik man yang accent mo hindi, mahal na mahal kita, Kalel Nakano."

Ikaw yung tanga, Jericho Corpuz.

---

Author's note: short prolouge! haha :) feel free to comment and vote~

Sorry pala kung medyo off tagalog ko :c, hindi kasi ako medyo marunong mag-tagalog na bonggang bongga, nakatira kasi ako sa Japan most of my life (everyday Japanese huhu) 'tas half-Fil lang ako :/ comment niyo nalang kung may nakita kayong typo or something :)

So, Korean yung maga-act as Kalel, Yoona from Girls' Generation; pero in my story, Half-Japanese si Kalel haha :) kasi mas marunong ako mag Jap, basic lang sa Korean :) ang gulo ko no

Sayonara~