When You're Down I Will Pick You UP

-chapter nine-

Als je je ogen opendoet voel je gelijk weer die stekende pijn in je buik. Je voelt je zwak en helemaal in de war. Waar ben je? Wat is er gebeurd? Hoe kom je hier? 'Chanel, je bent wakker! Het spijt me zo!' hoor je een jongens stem naast je. Je draait je langzaam om en ziet Kaj met rode ogen naast je zitten. 'Waar ben ik?' vraag je hem. 'Je bent in het ziekenhuis. Iemand heeft je in je buik gestoken, maar alles is goed hoor. De persoon die dit heeft gedaan heeft niets ergs geraakt! Jammer genoeg kon de politie geen sporen van de dader vinden.' legt Kaj je uit. Je bent neergestoken. Iemand heeft je met een mes gestoken. Waarom? Waarom zou iemand zoiets doen? In een keer voel je een vlaag van misselijkheid en pak je snel een bakje en daar gaat je eten. 'Gadverdamme!' zeg je en Kaj lacht maar kijkt dan weer serieus. 'Babe, het spijt me echt heel erg dat dit is gebeurd! Ik had je moeten beschermen!' Je pakt z'n hand en kijkt hem aan. 'Je was er, je kon niet weten dat dit ging gebeuren. Maar je bent nu hier met mij, en daar ben ik blij om.' zeg je. Hij staat op en geeft je een kus op je voorhoofd. 'Hoelang ben ik hier eigenlijk al, en hoelang moet ik hier blijven?' vraag je. Kaj kijkt op z'n horloge. 'Je bent hier nu al ongeveer 17 uur.' Woow, 17 uur al! Snel reken je in je hoofd uit hoe laat het nu is. Het was half6 toen je met Kaj naar huis liep, dus nu is het half11.  'En ik ga wel even vragen wanneer je mag gaan.' en Kaj loopt weg. Nu lig je alleen in de kamer. Je bent nog geen uur wakker en je wordt hier nu al gek. Kaj komt weer binnen met een arts. 'Zo Chanel, ik zie dat je weer wakker bent. Hoe voel je je?' vraagt hij. 'Ik heb heel erg last van misselijkheid en hoofdpijn. Voor de rest voel ik me goed.' zeg je. Je wilt liever zo snel mogelijk naar huis. 'De misselijkheid komt door de steekwond die je hebt opgelopen, en de hoofdpijn kan misschien door de medicijnen komen. Weet je zeker dat je voor de rest nergens last van hebt?' vraagt de arts nog een keer voor de zekerheid. Je schudt je hoofd. 'Oke, dan mag je vanmiddag naar huis. Zorg wel dat er iemand is die je ieder uur een keertje wekt om te vragen hoe het gaat.' zegt de arts en loopt weer weg. 'Gelukkig mag je vanmiddag al naar huis!' zegt Kaj. Je knikt. 'Ik had hier echt geen nacht kunnen doorbrengen.' zeg je. Je voelt je mobiel in je broek trillen en probeert hem te pakken. 'Laat maar, ik neem hem wel.' zegt Kaj. 'Met Kaj. Dag Angelique. Oke. Wij zijn in het ziekenhuis. Chanel heeft een uhm, ongeluk gehad. Ja alles is goed, ze mag vanmiddag weer naar huis. Ze heeft een wekadvies meegekregen. Mag dat? Dankuwel, zal ik zeker doen. Dag.' en Kaj hangt weer op. 'M'n moeder zeker? Wat was er?' vraag je. 'Ze komt vanavond niet thuis, ze moet overwerken. Ze wenst je heel veel sterkte en baalt echt dat ze niet naar het ziekenhuis kon komen. Ze had het over een strenge baas en dat je dat wel zou snappen. Oh, en omdat je moeder niet thuis komt vanavond moet ik je wekken. Dus dat betekent dat ik moet blijven slapen. Maar als je dat niet wilt kan ik wel iemand anders voor je bellen hoor!' zegt hij. Je had al zo'n vermoede dat je moeder niet thuis zou komen vanavond. De laatste avonden is ze altijd weg 's avonds. Maar je bent blij dat je nu Kaj hebt. 'Nee, ik vind het fijn dat jij er bent. Ik heb jou op het moment liever bij me dan m'n moeder.' zeg je. Kaj komt naast je staan en geeft je een kus op je neus. Het kietelt dus trek je je neus op. Kaj lacht. 'Dat was zo schattig!' zegt hij en nu moet je ook lachen. Je voelt het gelijk in je buik en het lachen verandert gelijk in pijn. 'Sorry babe!' zegt Kaj gelijk bezorgzaam. Je vindt het echt lief dat hij zo bezorgzaam is.

Het is 2 uur en je mag eindelijk naar huis. Kaj heeft z'n vader gebeld om te vragen of hij jullie thuisbrengt. 'Hallo Chanel. Ik had onze eerste ontmoeting toch anders verwacht.' grapt z'n vader. 'Pap.' sist Kaj. 'Sorry Kaj. Hoe gaat het Chanel?' en je praat nog een tijdje met z'n vader. Dan is het eindelijk tijd om te gaan. Kaj tilt je in een rolstoel want je voelt je nog steeds erg zwak. Na een half uur zijn jullie thuis. 'Dankuwel voor het brengen!' zeg je tegen de vader van Kaj. 'Geen dank, heel erg veel sterkte! Oh, Kaj, in de achterklep staat een tas met spullen voor je. Mama heeft wat ingepakt zodat je je eigen dingen hebt vanavond.' Kaj pakt z'n tas en zegt ook gedag tegen z'n vader. Hij tilt je op en loopt naar binnen. 'Wil je gelijk door naar boven zodat je al op bed ligt?' vraagt hij en je knikt. Langzaam legt Kaj je op bed neer. 'Wat wil je doen?' vraagt hij. 'Zullen we film kijken?' en hij knikt. Hij kiest een film uit, doet hem in de dvdspeler en komt naast je op je bed zitten. Je kruipt tegen hem aan en hij slaat z'n armen om je heen. 'Ik zal de hele avond voor je zorgen babe. Ik hou van je!' zegt Kaj. 'Ik hou ook van jou Kaj. Dankjewel voor alles wat je al voor me gedaan hebt!'