Joline

een enge man

Ik liep gewoon wat door de stad. Toen kreeg ik een appje van mijn moeder. Kom je. Ik heb nieuws. En ik ging snel naar huis. "Wat is het nieuws? "Vroeg ik. Ga event zitten. Zei mijn moeder. "Maar wat is er?" Vroeg ik nog eens. "Nou, je paard." "Wat is er met mijn paard?" "Ze is ziek en moet een spuitje." "Maar ze mag niet dood. Dat wil ik niet." "Maar je wilt toch ook niet dat ze pijn lijd? Of wel?" "Nee. Maar kan ze niet gered worden?" "Sorry. Maar nee." "Dan zit er maar 1 ding op. Haar laten inspuiten. Ik ga haar wel missen. Wanneer wordt ze ingeslapen?" "Morgen." "Dan ga ik nu naar haar toe. Ik ben om 5 uur terug." En ik liep naar buiten. Pakte mijn fiets en fietste naar de manege. Onder weg kwam ik zoe tegen. Ik zei gedag tegen haar. Toen gebeurde er wat raars. Een man bleef achter me fietsen. Hij was bleek. Lijk bleek. En heel eng. Met rode ogen. En hij had zwarte kleren aan. Toen ik bijna bij de manege was ging de man een andere kant op. Toen kwam ik aan bij de manege. Ik liep naar mijn fjord toe. Ze hete joline. En is nog maar 10 jaar. Het is heel zielig. En toen zag ik die man weer. Hij zag gelijk dat ik hem zag en hij rende weg. Ik rende niet achter hem aan. Maar realiseerde me dat ik beter wel er achter aan kon rennen. Maar ik bleef toch bij joline. ik moest weer denken aan die man. Wie kon het zijn. Ik dacht na. Maar dat lukte me niet. Ik moest alleen maar denken aan joline en dat ze zo dood ging. Ik moest heel erg snel en hard huilen.