Neden yazarız. Daha doğrusu neden anı defteri tutarız?
Bu soruyu ilk gençlik yıllarında anı defteri tutan genç ve artık pek de genç olmayan kişilere sormadan önce bir de kendime sorayım dedim.
Bakıyorum, ilk defterimi hazırlık sınıfında tutmaya başlamışım. Yatiliydim ve yatılı olmaktan nefret ediyordum. Çekingen ve içe dönük bir çocuktum; o güzeller güzeli okulum (Arnavutköy Kız Koleji, şimdiki adıyla Robert Lisesi ) hiç mi hiç gözümde yoktu; çünkü annemi, odamı ,evimi deliler gibi özlüyordum. Her şey yeniydi, her şey değişikti ve bir tek arkadaşım yoktu. Bundan daha beter bir durum olabilir miydi?
İşte bu koşullar altında anı defteri tutmaya başlamışım. Anı defterim benim arkadaşım olmuştu. Büyük büyük hüzün , sıkıntı , kuşku siradaglarinin arasına serpiştirilmiş küçük mutluluklarimida yazmisim ama hele de ilk yillar hep acı acı yakinmalarla dolu defterim.
Yıllar geçtikçe okul ve dersler umaci olmaktan çıkmaya başlamış kurulan dostluklarla öğrencilik, eğlenceli ve zevkli hale gelmişti. Hele lise son siniflardayken.
