GÖREVİMİZ : EVLİLİK

1. bölüm

Evden çıktığımda rüyam geldi aklıma. Yine her zamanki gibi geçmişi görmüştüm rüyamda. O anı sanki yeniden yaşamıştım yani 4 yıl önceyi.

4 yıl önce
Lise 1'in 2. haftasıydı ve lise mükemmeldi. liseye doğru yürüyordum. Okul evden bi 50 m uzaktı. Saçlarımı tepeden toplamış. Ve lise kıyafetini giymiştim. (Mini belden oturtmalı yeşil etek kareli, sarı gömlek ve üstüne yeşil ince kazak.) Liseye girmeden bir ses bana seslendi. Sanki tanıdıktı.

"Dolunay!" Arkamı döndüğümde karşıma okulun ikinci günü tanıştiğım bir adet Zafer çıktı.

"Efendim zafer?" Dedim mütto sesimle.

"Nereye gidiyorsun yardıra yardıra?"

"Ahirete gidiyorum. Bir arkadaşa bakıp çıkıcam. Nereye olabilir zafer. Okula işte."

"İyi be bişe demedik. Bir gel bi sey diycem." Dediğinde kafamı sallayip ok isareti yaptım. Etrafına baķınıp konuşmaya başladı.

"Şey.. dolunay ben sana bir sey sormalıyı yoksa maç izleyemem. Izlesemde zevk alamam."

"Dinliyorum zafer arkadaşım. Nedir bu sana mac izletmeyen ve zevk vermeyen soru?" Gözlerini kapadı ve bir anda konuştu.

"Dolunay benimle çıkar mısın?" Dediğinde mal gibi kalmıştı mal gibi derken. Bildiğin trene bakan öküz gibi yani mal hani bildiğin mal.

"Zafer ben..... yani daha cok-k ne biliyim. Hayır desem. Ama arkadaş olsak?" Dediğimde sanki gözlerindeki o sevinci söndürmüstüm.

"Olur." Dedi

Şimdiki zaman= 2055( 2055 hikaye gelecek zamanda geçmektedir.)

Olur demişti ama o günden sonra bir daha yüzüme dahi bakmamıştı. Ve çocuğa ne olduysa evrime bırak kafayı bildiğin ıslak odun atmıstı. Ve ona şuanda baya baya aşık olmuştum ama bana

Okula geldiğimde beni nazin karşılamıştı.

"Naber sipastik?"

"İyi mokoko sen?"

"Ne olsun çaput takılıyoz öle." Dediğinde daha dayanamayıp bir kıkırtı çıkartmıştım.
Merdivenlere geldiğimizde

Merdivenlere geldiğimizde zaferi gördüm. O, o çok yakışıklı olmuştu.
⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚⌚

İlk derse girdikten 23 dakika sonra yangın alarmı çalmaya başlamıştı. Tahtalar yana kayıp yangın merdivenleri açılmıstı. Herkes koşuşturarak inerken ben herkesin inmesini beklemiştim. Herkes indikten sonra bende inmiştim.

Aşagıya indiğimde zaferi aramıstı gözlerim. Nerdeydi bu çakadı çaka yaa? Ve işte orda guvendeydi. Arkadaşlarıyla konuşuyordu. Zaten bizim okulda toplasan 10 - 11 yakışıklı vardı.

Merdivenleri inerken karşımdan bana doğru kosan ve aynı zamanda ağlayan bir adet nazin bulmuştum. Bana sarıldığında bende ona sarılmıştım. Konustukları zor anlaşılsada ben anlamıştım. Evet, her dili anlayabiliyorum. Sümuklü alfabe gibi.

"Kizım nerdesin sen ya? Bisey olsu sandım. Icerde arap oldun sandım. Seni icersen yağmur dansı ile çıkaracağiz santım lan çaput." Dediğinde icime dogru anırıyordum. Ama dısa hicbir sey belli etmiyordum. Ayrıldıgımızda ona bakıp gülümsedi. Ben odun olduğum icin gülmemiştim. Neden çünkü odunum. Mantıklı lan.

O sırada bizim borupaça ibrahimden bir anons. Çıkmıs kürsiye yanındada müdire bacı. Borupaça başladı konusmaya.

'Arkadaşlar size çok önemli bir seý soylemeliyiz. Ailelerinizin haberi var. Ama size bizim söylememizi uygun buldular.' Dediğinde her kafadan bir ses çikiyordu. Müdur onları susturup konuşmaya devam etti. yav ben bile merak etmiştim. Heralde kamp falandır.