แด่...
ความรักอันเย็นชืดและคุณแฟนเก่าที่แสนดี
เธอทำให้หนังสือเล่มนี้จบช้ากว่าเดิม
เพราะฉันมัวแต่รู้สึกผิดตลอดเวลา
---------------------------------------------
ปารีส, ฝรั่งเศส
14 ธันวาคม
06:30 น.
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ซินเธียขมวดคิ้วกับตัวเองในความมืดมิด เธอเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่เธอเกลียดแสนเกลียด จะมีสักกี่คนที่ชอบนาฬิกาปลุกน่ะ เธอคิดด้วยความหงุดหงิด
เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง ความจริงเธอตื่นก่อนหน้าที่นาฬิกาปลุกจะดังมาสักพักใหญ่ๆแล้ว แต่เธอพยายามต่อเวลาให้ตัวเองด้วยการนอนหลับตานิ่งๆ
"วันจันทร์...อีกแล้ว" เธอพึมพำ
"ซินเธีย! หลานต้องไปโรงเรียน! เดี๋ยวนี้!" ซินเธียสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแหลมทรงพลังของป้าเซลีนผู้เข้มงวด
"หนูรู้น่า หนูตื่นแล้ว!" เธอตะโกนกลับไปและรีบจัดการกับตัวเองอย่างว่องไว เธอหยิบเสื้อไหมพรมสีแดงขึ้นมาใส่โดยไม่ลังเลเพราะแฟชั่นเป็นเรื่องไร้สาระและยุ่งยากสำหรับเธอ
"หลานต้องรีบกลับบ้านนะ" เซลีนพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดที่หากคนทั่วไปได้ยินคงขนหัวลุกไปสามวัน หล่อนจิบกาแฟจากแก้วเซรามิคสีเขียวเข้มในมือและก้มหน้าก้มตาอ่านข่าวประจำวันผ่าน Ipad คู่ใจ
ซินเธียได้แต่กรอกตาอย่างรำคาญใจ เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทำเพียงแค่รีบกินซีเรียลในชามให้หมด เธอมองถ้วยชาที่วางอยู่ข้างๆอย่างลังเล รสชาติของมันเหมือนไส้เดือนตากแห้ง ถึงอย่างนั่นป้าก็เอาแต่พร่ำบอกให้เธอดื่มเพื่อสุขภาพที่ดี แต่เธอมั่นใจว่าเธอจะต้องมีอายุไม่ถึง 40 ปีแน่ๆ หากเธอต้องดื่มมันทุกเช้า
ซินเธียแอบเหลือบมองป้า เธอหยิบถ้วยชาขึ้นมา และกำลังจะรินมันใส่กระถางต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ
"ดื่มมันซะ" ซินเธียได้แต่ยิ้มแห้งๆ เมื่อป้าผู้รู้ทันเธอทุกอย่างเงยหน้าขึ้นมาถลึงตาใส่เธอ
"ป้าควรให้หนูเลิกดื่มผลิตภัณฑ์ไส้เดือนตากแห้งนี่เสียที" ซินเธียโวยวายแก้เก้อ ถึงอย่างนั้นเธอก็กระดกถ้วยชาขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็ว เธอทำหน้าเหยเกเมื่อรู้สึกถึงรสฝาดที่แล่นผ่านคอ
"พูดเหมือนหลานเคยกินไส้เดือนงั้นแหละ ไปแปรงฟันได้แล้ว" เซลีนเอ่ยไล่เด็กสาวผู้เป็นหลานด้วยน้ำเสียงเย็น ซินเธียเบะปากยอมแพ้ เธอรู้ดีว่าไม่มีวันที่เธอจะชนะป้าเซลีนของเธอได้ หล่อนร้ายกาจมากกว่าเธอ 10 เท่า
ซินเธียใช้เวลาจัดการกับตัวเองเกือบ 15 นาที เพราะเธอดันเหลือบไปเห็นลิปสติกสีแดงสด ยี่ห้อโปรดของตัวเองที่เธอคิดว่ามันหายสาบสูญไปนานแล้ว จึงเกิดนึกสนุกขึ้นมา
เธอเพ่งมองตัวเองในกระจกอย่างภูมิใจ เธอใช้มือสางผมสีน้ำตาลเข้มของเธอเบาๆ ปกติแล้วเธอเกลียดผมสีนี้ของตัวเอง แต่วันนี้...ลิปสติกสีแดงทำให้ใบหน้าและสีผมของเธอดูโดดเด่นขึ้นมาจริงๆ
ซินเธียยิ้มกับตัวเอง ถึงเธอจะไม่ค่อยสนใจในแฟชั่น และไปช้อปปิ้งเสื้อผ้าแค่ 2 ครั้งต่อปีทั้งๆที่อยู่ปารีส แต่เธอก็พยายามทุกวิธีทางที่จะโดดเด่นในสายตาของคนๆหนึ่ง
"ซินเธีย! ถ้าหลานไม่ออกจากบ้านภายใน 3 นาที สาบานเลยว่าป้าจะจิกหัวหลานออกไปเอง"
"พระเจ้า! ป้าต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ"
"ป้าไม่อยากนั่งเซ็นคำขออนุญาตเข้าห้องสายของหลานเป็นสิบๆใบอีกแล้วนะ!"
ซินเธียยกมือขยุ้มหัวระบายอารมณ์ เธอรีบเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปใส่รองเท้า จริงอยู่ที่เธอมักจะไปถึงโรงเรียนสาย แต่มันเป็นความผิดของรถไฟใต้ดินและจำนวนประชากรในปารีสต่างหาก!
"เจอกันตอนเย็นค่ะ!" ซินเธียเอ่ยและรีบวิ่งออกจากบ้านก่อนที่จะได้ฟังเสียงแหลมบาดหูของป้าไปมากกว่านี้
วันนี้อากาศค่อนข้างเย็น ฝรั่งเศสจะเข้าสู่ฤดูหนาวในอีก 1 สัปดาห์
ซินเธียกระชับเสื้อโค้ทในมือแน่น กิจวัติประจำวันที่แสนซ้ำซากของเธอคือ ตื่นนอน ทานข้าว เดินไปสถานีรถไฟ เรียน กลับบ้าน และนอน
นับเป็นโชคดีของเธอที่วันนี้รถไฟมาถึงตรงเวลากับเธอ เธอเดินเข้าไปหาที่นั่งด้วยความคุ้นเคย ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาใส่เพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย
ครืน ครืน
ซินเธียขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดที่เพลงโปรดถูกขัดด้วยสายเข้า เธอกดรับโดยที่ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเบอร์โทร
'แกอยู่ไหนอ่ะ' เสียงหวานดังผ่านหูฟังของซินเธีย เธอรู้ได้ทันทีว่าเป็น เอแลน เพื่อนสนิทของเธอ
"ฉันอยู่ในรถไฟ แค่นี้ก่อนนะ" ซินเธียตอบพร้อมกับเดินออกจากขบวนรถไฟ เธอต้องเปลี่ยนรถไฟที่สถานี อาร์ฟ กูมาแตง เพื่อไปโรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฌาณดาร์ค โรงเรียนที่เธอเรียนอยู่
เอแลนไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับซินเธีย แต่หล่อนก็เป็นเพื่อนที่ซินเธียเปิดใจให้มากที่สุด
ใช้เวลาไม่นานซินเธียก็เดินทางมาถึงปลายทางในที่สุด เธอเดินเข้ารั้วประตูโรงเรียนไปด้วยความรู้สึกเฉยชา ผ่านฝูงผู้คนที่ยืนจับกลุ่มสูบบุหรี่และพูดคุยถึงกิจกรรมที่ทำในวันหยุดสุดสัปดาห์
"เฮ้!" ซินเธียมองไปทางต้นเสียง เธอพบเอแลนกำลังนั่งอยู่ตรงม้านั่งและโบกไม้โบกมือให้เธออย่างร่าเริง
"คึกอะไรนักหนา" ซินเธียเหน็บอย่างไม่จริงจัง เอแลนได้แต่ลอบยิ้มมองมนุษย์เหนื่อยหน่ายตรงหน้าอย่างเอ็นดู
"ฉันเห็นในเฟซบุ้ค..." เอแลนเกริ่น
"..."
"โนเอลคุยกับแวงซองต์ว่าเขาจะจัดปาร์ตี้ต้อนรับฤดูหนาวที่บ้านของเขา!"
"หรอ..." ซินเธียตอบด้วยท่าทางนิ่งๆราวกับไม่สนใจ ทั้งๆที่ใจเธอเต้นแรงมากจนจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
"ฉันอยากได้รับเชิญจัง" เอแลนเพ้อตามประสา
"ฉันต้องไปแล้ว ฉันมีคาบอังกฤษในอีก 3 นาที" ซินเธียตัดบท เธอลุกขึ้นบอกลาเพื่อนสนิทตัวดีและออกตัวเดินอย่างเร่งรีบ
เอแลนมองตามอย่างรู้ทัน เธอรู้ดีว่าไม่มีวันไหนที่เพื่อนสนิทของเธอไม่สนใจโนเอลหรอก ต่อให้หล่อนจะพยายามปิดบังแค่ไหน
ซินเธียกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามระเบียงทางเดินด้วยความเร่งรีบ
"สวัสดีค่ะ" เธอเอ่ยทักทายศาสตราจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องและเดินเข้าไปนั่งที่ประจำของตัวเอง เธออดไม่ได้ที่จะลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่มาถึงห้องเรียนทันเวลาก่อนกริ่งดัง ไม่อย่างนั้นป้าเซลีนต้องแหกอกเธอแน่ๆ ถ้าเธอต้องทำใบอนุญาตเข้าห้องสายอีกครั้ง
ซินเธียกวาดสายตามองหาโนเอลด้วยความเคยชิน ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ที่เธอพยายามปรับโฟกัสสายตาให้มีเขาอยู่ในนั้นตลอดเวลา
และนั่น! เธอเห็นเขา หนุ่มหล่อสุดฮอตแห่งห้อง Permière L เขานั่งคนเดียวเหมือนเธออยู่มุมห้องฝั่งตรงข้าม
ซินเธียเลิกคิ้วสงสัยอย่างไม่รู้ตัว เธอประหลาดใจที่พ่อหนุ่มสุดหล่อของเธอนั่งอยู่คนเดียว ปราศจาก แวงซองต์ เพื่อนสนิทตัวแสบของเขา
ซินเธียสะดุ้งและรีบละสายตาจากโนเอลเมื่อเห็นว่าเขาหันมาสบตากับเธอ
"วันนี้ผมจะให้พวกคุณจับคู่กันทำแบบฝึกหัด โนเอล รบกวนเธอช่วยย้ายที่นั่งมานั่งคู่กับซินเธียด้วย" ศาสตราจารย์คาลเล่ย์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ซินเธียรู้สึกว่าตัวเธอเย็นขึ้นมาหนึ่งระดับ
"ไง" เสียงทุ้มนุ่มของโนเอลดังขึ้น เขานั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ
"ไง" ซินเธียพยายามยิ้มหวานที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เธอไม่สามารถบังคับอัตราการเต้นของหัวใจได้ในขณะที่สบตากับโนเอล นัยต์ตาสีฟ้าของเขาช่างสวยงามและทรงพลังในเวลาเดียวกัน
"แวงซองต์ไปไหนหรอ" ซินเธียถาม เธอพยายามชวนเด็กผู้ชายตรงหน้าคุยให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด ทั้งๆที่มันไม่ง่ายเลย
"เมาค้างน่ะ" โนเอลเอ่ยพลางหัวเราะ รอยยิ้มบนหน้าของเขาช่างเข้ากันดีกับผมสีบลอนด์สว่าง เขามีหนวดเครานิดหน่อยตามประสาเด็กผู้ชายวัยกำลังโต นั่นทำให้เขาดูเซ็กซี่ขึ้นมา 100 เท่า
"นี่ แบบฝึกหัดนี้น่ะ...ฉันทำเสร็จแล้ว" ซินเธียพูด เธอชี้ไปยังกระดาษตรงหน้า ซินเธียเป็นคนฉลาดและขยัน แถมเธอยังความจำดีจนน่ากลัว
"ฉันเหมือนกัน!" โนเอลตอบรับ ถึง
ซินเธียจะฉลาดขนาดไหนเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับโนเอลทุกที ถ้าเธอได้ 19 เขาต้องได้ 20 ถ้าเขาได้ 18 เธอต้องได้ 17
"เออนี่..." โนเอลดีดนิ้ว
"..."
"วันอาทิตย์หน้าเธอว่างมั้ย" ซินเธียใจเต้นรัว เธออยากจะตอบกลับไปในทันทีว่าเธอว่าง แต่เธอก็แสร้งทำเป็นนึกอย่างไว้ฟอร์ม
"อืม...คิดว่าว่างนะ"
"ฉันจัดปาร์ตี้ต้อนรับฤดูหนาวที่บ้านของฉัน ถ้าเธอไม่รังเกียจ..." ซินเธียเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใครจะไปรังเกียจล่ะ! เธอนึก
"นั่นฟังดู...น่าสนใจดีนะ" ซินเธียตอบคนตรงหน้านิ่งๆ
"เฮ้ ถ้าเธอว่างเธอต้องมานะ"
"ฉันเอาเพื่อนไปได้รึเปล่า" ซินเธียถามเมื่อนึกไปถึงเอแลน
"ชัวร์ งานเริ่มตอน 2 ทุ่ม"
"แต่ฉันไม่เคยไปบ้านเธอมาก่อน"
"โอ้! เอาเบอร์ฉันไป ส่งข้อความมาบอกว่าเป็นเธอ เดี๋ยวฉันจะส่งแผนที่ไปให้"
โนเอลพูดพร้อมกับหยิบปากกาขึ้นมาเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองลงบนกระดาษแบบฝึกหัดวิชาภาษาอังกฤษของซินเธีย
ซินเธียอมยิ้มเบาๆอย่างอดไม่ได้ เธอรู้สึกดีที่วันนี้เธอทาลิปสติกสีแดงมา เธอรู้สึกมั่นใจในตัวเอง และนั่นทำให้เธอคุยกับโนเอลได้อย่างไม่ติดขัด
พระเจ้า! นอกจากฉันจะได้คุยกับเขา ได้ไปปาร์ตี้ที่บ้านเขาแล้ว ฉันยังได้เบอร์เขามาอีกต่างหาก
"ขอบคุณ" ซินเธียพึมพำเบาๆ
"มันจะต้องสนุกมากแน่ๆ ซินเธีย" โนเอลพูดด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินออกนอกห้องไปทันทีที่กริ่งดัง
ซินเธียได้แต่นั่งยิ้มกับตัวเองราวกับคนบ้าโดยที่ไม่รู้สึกถึงความวุ่นวายที่กำลังจะตามเธอมาเลยสักนิด
ESTÁS LEYENDO
After The Sky (TH)
Fantasía'ซินเธีย' สาวอึมครึมประจำโรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฌาณดาร์ค ใช้ชีวิตอยู่กับป้าในปารีส เมืองใหญ่ที่ไม่เคยหลับไหลอย่างเรียบง่าย โดยไม่รู้สึกถึงพลังลับบางอย่างในตัวเองแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตของเธอมีสีสันขึ้นมาคงจะมีแต่รอยยิ้มของ '...
