Το Σ' αγαπώ που δεν πρόλαβα να πω

Όλοι έχουμε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Έναν έρωτα εκατό τοις εκατό πλατωνικό, που θα είναι για πάντα απωθημένο. Αναπολώντας εκείνα τα χρόνια, θυμόμαστε ακόμα το άτακτο σκίρτημα της καρδιάς, την προσήλωση που δείχναμε για το άτομο εκείνο. Όμως, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε κίνηση, ελπίζαμε να νιώσει και εκείνος ή εκείνη, έστω κάτι μικρό. Να αποδειχτούν τα αισθήματα μας αμοιβαία. Αλλά όχι. Ποτέ δεν έγινε αυτό. Αυτός ο έρωτας θα παραμένει μονόπλευρος. Πάντα. Ακόμα και όταν εξομολογείς τα αισθήματα σου, ανοίξεις την καρδιά σου στο άλλο άτομο, αυτός ο έρωτας θα παραμείνει πλατωνικός και μονόπλευρος.

Ζήλευα τις εξαιρέσεις. Εκείνες τις περιπτώσεις που πράγματι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Εκείνα τα ζευγάρια ζούσαν τον έρωτα τους, αντιμετώπιζαν κάθε τσακωμό, κάθε δυσκολία, με αγάπη. Ζήλευα την αγάπη που φανέρωναν τα μάτια τους. Ζήλεια. Κάθε φορά μόνο αυτό ένιωθα. Γιατί εγώ δεν ήμουν η εξαίρεση, ήμουν ο κανόνας.

Θυμάμαι ακόμα τα μάτια της. Συνηθισμένα καστανά ήταν. Ούτε γαλάζια, ούτε πράσινα. Θλιμμένα καστανά μάτια στόλιζαν το πρόσωπο της. Θαύμαζα την θλίψη τους. Αποκάλυπταν την αδυναμία τους, το παράπονο της. Το χαμόγελο της, κάθε φορά, τρυπούσε την καρδιά μου. Ήθελα να κατακτήσω τον κόσμο για κείνη, ήθελα να διώξω αυτό το θλιμμένο χαμόγελο από τα χείλη της. Να είμαι δίπλα της κάθε στιγμή, είτε με χρειαζόταν είτε όχι.

Όταν μιλούσαμε ένιωθα πως μπορούσα να της εκμυστηρευτώ κάθε ενδόμυχο μου μυστικό. Όταν με αγκάλιαζε. Η αγκαλιά της! Μόνο στην αγκαλιά της μπορούσα να ηρεμήσω, να αναπνεύσω ξανά.

Η μορφή της στοίχειωνε τα όνειρα μου. Κάθε βράδυ, μόλις έκλεινα τα μάτια, η όψη της μου χαμογελούσε, φιλούσε τρυφερά το μέτωπο μου και με καληνύχτιζε. Έπειτα, τίποτα άλλο δεν διατάραζε τον ύπνο μου. Η μορφή της, βρισκόταν εκεί. Άγρυπνος φρουρός. Και το επόμενο πρωί, το χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη μου. Γιατί θα την συναντούσα, γιατί θα αντίκριζα ξανά αυτό το θλιμμένο χαμόγελο της. Τα μάτια της θα διείσδυαν και πάλι την ψυχή μου, με την ελπίδα να δει τι ένιωθα γι' αυτήν. Το ήξερα πως έβλεπα πως ένιωθα, αλλά ποτέ δεν αντέδρασε. Ποτέ δεν παραδέχτηκε το οτιδήποτε. Μονάχα μερικές φορές με απομάκρυνε από κοντά της, αλλά γρήγορα γινόμουν και πάλι δέσμιος της φυλακής της. Της αγκαλιάς της! Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την αγκαλιά. Ακόμα και τώρα, χρόνια μετά, νιώθω το σώμα της, την αφή της, την επιδερμίδα της να ακουμπάει την δική μου.

Πολλές φορές, σκέφτηκα να υποκύψω στον πειρασμό, αναζητώντας την. Όμως, η σκέψη της απόρριψης της, μου έσκιζε την καρδιά.