Chances (Misused) [BaekYeol/ChanBaek]

The Beginning of The End

START

We were together, I Love you. You love me. We were happy. Akala ko hanggang sa wakas ang pagmamahalan nating yun. Hanggang akala lang pala ako. Ginawa ko ang lahat. Hindi ako sumuko, pero ikaw pala ang sumuko. Masakit, Oo sobrang sakit, pero hanggang dito na nga lang talaga tayo.

"Channie! Saan ka pupunta?" tanong ko sa aking asawa. Lumapit siya sa akin at hinagkan ang aking noo.

"May gagawin lang sa office love, babalik rin ako agad wag mo na akong hintayin at baka mapuyat ka pa, ok?" sabay halik na naman sa aking noo. Ang sweet talaga ng asawa ko. Hindi talaga ako nag kamali na siya ang pinili ko. Lahat na ata ng katangian sa lalaki na hinahanap ko ay na kay Park Chanyeol na. Akala ko walang taong nag e-exist na ganun, pero heto ako ngayon...minamahal at nag mamahal sa isang Park Chanyeol na perpekto.

Pero yun ang akala ko. Ang laki kong tanga, wow ang ganda.

"Channie, sino yung tumawag?" tanong ko sa aking asawa ng maramdaman kong gumalaw siya at sinagot niya ang kanyang cellphone.

"Wala, boss ko lang Baekie...may document na pinapagawa sa akin. Kelangan kong kunin yun at dumeretso sa bahay ng boss ko dahil dun daw namin yun tatapusin. Nag bago daw kasi ang isip ng kleyente. Mahirap yun kasi isa sa pinaka malaki naming yung kleyente. Kaya matulog ka na jan ha? Wag mo na akong intayin...babalik din ako pagkatapos na pagkatapos ko. Sleep well ok? Love you." At iyon na nga umalis na naman ang aking asawa. Kahit na mahirap bumalik sa aking pagkakatulog, pinilit ko ang aking sarili. Baka pagkamulat kinabukasan andiyan na pala ang Yoda ng buhay ko.

It never felt so real, it never felt so right. Am I right, or am I just reading things too far?

Simula ng araw na iyon, wala ka ng ibang ginawa kundi ang trabaho mo at ang trabaho mo at panghuli, ang trabaho mo. Wala ka ng ibang ginawa tuwing gabi, kundi ang pag-alis mo at ang pag.uwi mo ng gabi. Garabe naman yang trabaho mo mahal ko, baka magkasakit ka. Okey lang naman sakin ang hindi marangyang buhay, basta ang importante ay ang makasama kita. Ang magkaroon ka ng oras sakin. Sapat na sakin ang may makain tayo sa pang-araw-araw natin.

Pero sa ginagawa mong 'yan Channie, hindi ko na ramdam ang dating ikaw. Bakit? May nagawa ba ako?

"Channie, love...pwede ba tayong mag-usap? Mejo importante lang naman."

"Ano yun Baekie ko? Pwede mo bang bilisan baka ma late pa ako eh..." ngumiti ka sakin. Pero bakit parang hindi na tulad ng dati? May problema ba Yoda ko?

"Ah kasi...ano...uhmm...nitong mg nakaraang linggo, napapansin ko kasi ang madalas mong pag-alis at pag-uwi tuwing gabi. Di ka ba napapagod love? You're over working yourself."

"Okey lang ako Baekie, wag ka mag-alala. Alam mo naming para satin naman tong ginagawa ko. Basta para sayo kaya ko to...trust me." You smiled after saying those words to me. You really know how to ease my anxiety.

"Pero Channie-"

"Baekie I'm in a hurry...let's continue later ok? Bye!" then you hurriedly ran.

But Channie, you didn't even tell me you love me. You didn't even kiss me, like you usually do.

Maybe, you're really in a hurry. I smiled sadly. There's always next time right?

NO

Days passed

Weeks passed

Months passed

How long have you been doing your routine Channie? A month? Two? Three? Six? A year? I can't count anymore.